Sens Unique

Het meisje reikt de boeken aan door het open venster in de rue du Boulet.
Ze hebben twee jaar samengewoond en de koek is op.
Er wordt weinig of niets gezegd, er hangt geen electriciteit maar eerder gelatenheid over het tafereel.
Zij geeft, hij neemt. Net wat ze niet konden toen ze samen waren. Dan ging het gepaard met botwet negeren of met lawijt, heftige discussies en toch, ondanks de stemverheffingen, doof voor mekaar.


Toen ze uiteindelijk besloten uit mekaar te gaan was er niet meteen een onderkomen voor hem, haar ouders betaalden het appartement. Het was niet zo dat ze mekaar de kop insloegen, dus deelden ze, en attendant, het huis, netjes gescheiden van tafel en bed.
Tot hun beider verbazing liep dit vlotjes, weg de discussies en de malentendus.
Er viel geen gebenedijd woord meer, er was ineens vrede in huis. De plooien waren geruisloos gladgestreken.
Tafel en bed werden terug bijeengeschoven. Maar in de kortste keren staken de vete's weer de kop op, alles werd weer als vanouds. Banaliteiten waar ze voordien mee lachten werden opgeblazen, vermoeide discussies over de boodschappen, de kook, de afwas. De sleur was terug in hun nieuwe relatie geslopen.
Het duurde niet lang of ze waren terug bij af.




Alles is geladen, er rest alleen nog een kort afscheid.
"Arrange toi bien," - "Oui, toi aussi."
Daarop rijdt hij de straat uit, verdwaasd negeert hij straal de sens unique.
Ze kijkt nog even, verbaasd, maar roept hem niet na.
Dan sluit ze het venster.

Gespot : Het Zwarte Klasje

Op de Parvis van Molenbeek steken twee klasjes het zebrapad over om 9u 's ochtends.
Twee klassen met uitsluitend Maroc-Bruxelloise jongens en meisjes, hier en daar een zwartafrikaanse bengel.
De klassen worden begeleid door vijf helblanke leraressen.
Het lijkt wel een Kongelees klasje, midden jaren vijftig in een volkswijk in Kinshasa.

Het Simpele Terras

Wat een mens het meest vreugde verschaft zijn vaak de meest banale simpele dingen.
Zo is éen van de meest gelukzalige bezigheden in de stad het doodgewoon nuttigen van een koffie op een simpel terras.
Het wordt door sommige mensen overroepen of onderschat, maar wat mij betreft, ik kan het iedereen tenzeerste aanbevelen. Zowel in barre tijden of in gelukkige momenten : een bron van troost, een joie de vivre.
Op de hoek van de Vlaamsesteenweg en de Papenvest in het welbekende café 'De Landbouwer' - welke even absurd klinkt als het 'Zeezicht' aan de Dageraadplaats - passeren zowel schoon vrouwvolk, BB's als doodgewone vriendelijke mensen de revue.
Terzijde merk ik ook dat een bewoner van een appartement op de hoogste verdieping zijn kerstballen nog niet heeft verwijderd en noteer dat veel bouwvakkers opvallend ontspannen over en weer wandelen.
Ik constateer dat veel fietsers, net zoals ik, de rode lichten straal negeren, weliswaar na eerst links en rechts te hebben gekeken en zonder andere weggebruikers in gevaar te brengen.
De gebrevetteerde hofleverancier Lobet haalt dan weer halsbrekende toeren uit bij het oversteken op het zebrapad als het licht op groen slaat, hij torst een onwezenlijke hoge berg eieren welke hij bezorgt aan de "Royal". Hij levert waren die zuivels lekker zijn, weliswaar alleen aan koninklijke huizen.
Ik twijfel of de agent met open hemd flaneert of zijn ronde doet : ik vermoed een zekere tolerantie bij fietsers die het rood negeren.
De man in de witte camionette, die gezien zijn maagdelijke wagen geen hofleverancier is, bekijkt mij met een zeker chagrijn. Waarom, vraag ik mij af ? Er is nog veel plaats op het terras.

Een jongeman kauwt op het ritme van zijn I-pod, twee kleuterleidsters torsen elk 9 kinderen in hun respectievelijke fietsbakken, iedereen lacht.
Ik ontdek een nieuw vak : de Kartonverzamelaar. Een wat oudere man zoekt her en der kartonnen dozen welke hij vervolgens dichtplooit. Het zijn er teveel voor een slaapplaats, tenzij hij in onderaanneming werkt : is hier een markt voor ?
Een heer van stand met een bruinlederen tas en een rood vlindertje staat al meer dan een kwartier op de stoep vóór het zebrapad. Hij steekt nooit over want hij doet krak hetzelfde dan ik. Alleen noteert hij alles in zijn hoofd. Zijn stilstand bij het voortdurende va et vient op het zebrapad is van een haast poëtische schoonheid.
Eindelijk steekt hij over, dwars door het rode licht terwijl de anderen blijven staan. Het gedicht is voltooid.

De twee lachende zwaantjes laten de dubbelgeparkeerde camion van Oxfam Solidarity ongemoeid, net als de bestelwagen van de hofleverancier : beide dienen een hoger doel.
Het rokje van het meisje met het groene haar is helemaal assorti aan de Laboureur, want het is van dezelfde kleur van de hoofddoekjes welke boerinnetjes eertijds droegen bij het melken van de koeien met de hand.
Een uitstervend ras.
En de roodharige beweegt zich even gracieus als de genaamde Joan, the red one, uit Mad Men.
Ik ben er welhaast zeker van dat zij de hofleverancier is van Chanel.
In tegenstelling tot de melkboerinnetjes zijn de Joans bezig aan een fikse revival.

Het is amper halftien, de dag moet nog volop beginnen maar voor mij is hij al helemaal gewonnen.

Gespot : Hoeren, zien en zwijgen

"Hoeren, zien en zwijgen," zegt de oude Brusselaar tegen mij.
Hij is thuis beroofd van zijn schamele bezittingen en is ervan overtuigd dat het de Bosniërs zijn.
"Die komen ons hier alles afpakken.".
Hij lijkt me evenwel geen oudstrijder van Sarajevo en ik weet dus niet waarop zijn vooroordelen zijn gebaseerd.
Maar ik vind zijn lapsus te mooi om te laten liggen.

Misschien is het een gezegde welke leeft ter hoogte van de Aarschotstraat, waar hij vandaan komt.
Een buurt die ik zelden frequenteer tenzij om inkopen te doen, in de rue Brabant.
Daar is de uitdrukking van de straatventers veeleer : 'Horen, zien en zwijgen.'
De straat daarachter wordt dat dus : 'Hoeren, zien en zwijgen.'

Het blijft een wonder dat men door het toevoegen van één schamele letter uit het alfabet een hele andere wereld kan oproepen.

De Ziel ontbloot

"Psychosen zonder psychiatrie," lees ik op de sitekiosk van MuntPunt in de Hoofstedelijke Bib.
Het meisje vóór mij heeft haar zoekopdracht open en bloot laten staan zodat ik ongevraagd kan meekijken naar wat haar boeit of kwelt.
"Psychosen : de essentie."
Dat moet een kwelling zijn, ik twijfel of psychosen "boeiend" zijn, tenzij voor de zieleknijper, de dichter of de singer-songwriter.
Ik zie haar verdwijnen in rayon 607, op zoek naar de essentie.

Heel soms vergeten bibliotheekgebruikers hun uitleenbriefje in een boek.
"Asterix en Cleopatra," - "Het proces" van Franz Kafka - "De Sociale Structuur van de Diensten," en ook nog "Een frisse kijk op het maken van prachtige bloemstukken," - tenslotte : "Het Ei van Oom Trotter," van Marc DeBel.
Zoveel tegelijk boeide één meisje op 18 februari 2O11.
Hoe lees je dit alles op drie weken tijd ?
Het bloemschikken compenseert wellicht Kafka, tijdens het schikken kan ze het Proces herkauwen.
"De Sociale Structuur van de Diensten," verorbert ze tijdens de lunchpauze op kantoor, dat staat goed.
"Het Ei van Oom Trotter," is het voorleesverhaal voor haar zoontje.
In bed leest ze tenslotte "Asterix en Cleopatra," dat lijkt mij tenminste verstandiger dan in te slapen met Kafka.
Zo kunnen we onbeschaamd meelezen in het leven van mensen, allen op zoek naar de essentie.
Behalve de naam en de titels weet ik niets van dit meisje. Of vrouw, of grootmoeder of tante ?
Heel even maar krijg ik een inkijk in haar leven, een flash, een flard.
De poëzie van één seconde.
Le regard tendre d'un instant.

Gespot : De Stoute Juf

Aan Metro Horta beland ik tussen een tros kinderen die zich op tijd inschreven en het geluk hebben te mogen schoollopen in de hoofdstad van Europa. Dat is lang niet zeker voor alle kinderen in deze stad.
De klas wordt begeleid door een heel trutterige Juffrouw, ze draagt een heel fijn brilletje, blijkbaar met slechte glazen, ze knijpt haar ogen helemaal dicht aan het zebrapad waardoor ze niet merkt dat het licht op groen springt.
De kinderen moeten haar daar attent op maken - niet zonder risico.
Ook haar kapsel is van gisteren, een halflange paardenstraat, dichtgeknoopt met een zilveren voorhistorische speld. De haren keurig gekamd, middenstreep tot op de millimeter berekend.
Ik zou ze zo in de grot van Bernadette Soubirous hijsen. Perfecte casting.
Om het helemaal af te maken heeft ze een flinterdun hees stemmetje. Ze klapt fijntjes in de handen om de orde te bewaren. Een porseleinen juffie.
Tot daar de bovenkant.
Onder dat kwezelachtige hoofdje draagt ze een zwartlederen pak, de rits half open zodat haar volumpteuze boezem alle ruimte krijgt. Geen fijne schoentjes, maar zware boots.

Straks scheurt ze op haar antracieten 500cc door alle rode lichten aan een weerzinwekkende snelheid.
Thuisgekomen ontdoet ze zich met zwier van haar aftandse haarspeld en legt haar trutterige brilletje opzij.
"Hoe was het op school Chou ?", vraagt haar geblokte compagnon.
"Altijd dezelfde ettertjes," antwoordt ze.
Hij lacht en neemt haar op de schoot. Ze lacht terug maar niet met een flinterdun stemmetje.
Niets is wat het lijkt.

Mon Amour

"Oui mon amour."
"Non, mon amour."
"Bien-sûr mon amour."

Een geparfumeerde jongeman, de haren strak achterovergekamd, praat geagiteerd in zijn mobieltje.
Hij staat in de Kiekenmarkt en kijkt ondertussen naar zichzelf in de spiegel van een vitrine.
"Mais bien-sur mon amour.." - "Je pense à toi jour et nuit mon amour..".
Ondertussen schikt hij zijn haar en monstert zichzelf opzij en achteraan. Het lijkt wel alsof hij zich opmaakt en op iemand wacht.
"Bien évidement mon amour."
Hij gaat nog een tijdje door, loopt zenuwachtig over en weer.
"Mais je t'assure mon amour.."
Mon amour is blijkbaar niet overtuigd van zijn onvoorwaardelijke trouw.
"Mon amour ? Mon amour ? Allo, Allo ? Allo ?....
Ze heeft ingehaakt.
Hij belt meteen terug, ze neemt niet meer op.
Hij vloekt, probeert opnieuw - vruchteloos. Hij schudt zijn hoofd.
Dan gaat hij met vaste tred richting Beurs. Aan de McDonalds omhelst hij uitgelaten een paar maten en mokkels. Ik zie ze wat later aan een tafeltje een Big Mac achteroverslaan. Het gaat er vrolijk aan toe.
Hij is de meest uitbundige, hij animeert de ganse groep. Mon amour ligt allang in de lappenmand.
Ik zie hem al flirten met de kleine blondine rechttegenover hem, ze lacht uitgelaten.
Zijn GSM heeft hij uitgezet, het is een snelle jongen.
Tijdens het bellen was hij zich al aan het prepareren voor een ander liefje.
Twee vliegen in één klap : soms lukt het maar als je op de angel van een agressief bijtje trapt kunnen die lelijk steken.
Dit meisje lijkt mij maar een vliegje maar mon amour zou eerder vroeg dan laat krenkend kunnen steken.

Gespot : Het Misverstand

Een vrijend koppeltje gaat flink tekeer op de achterbank van de Lijnbus naar Ninove.
Ter hoogte van het Weststation hebben ze de ganse achterbank alleen voor zichzelf, of hebben ze de rest van de bank geduwd ?
Ik begrijp waarom ze zo aan mekaar plakken.
Onder hen lees ik in mega-letters : "Pas op ! Zwenkt uit !".
Dat verklaart alles.

Hetzelfde misverstand heeft zich voorgedaan bij de genaamde kameraad D. Strauss-Kahn (kameraden is de normale aanspreektitel bij socialisten).
De man stond naakt in zijn badkamer : wie gaat er immers gekleed in bad ?
Bij het onverwachte kloppen op de deur is hij zodanig geschrokken dat zijn penis opveerde, vervolgens is hij gestruikeld over een stuk zeep en uitgegleden. Om zijn val te breken heeft hij zich vastgegrepen aan het zwarte kamermeisje.
Het meisje heeft het totaal verkeerd geïnterpreteerd.
Een mens kan zich soms lelijk vergissen.

Het verhangen Kind

In de Kazernestraat hangt het kind, vier hoog. Een blond meisje in een gebloemd jurkje.
Ze hangt aan een fijn koordje te bengelen, fragiel maar sterk genoeg om haar lichte lijfje te schragen.
Hoe oud zou ze zijn ? Vier jaar, vijf jaar wellicht.
De ruiten zijn bestoft, het raam staat op een kier. Duiven houden grote sier in het lege appartement.

Wie heeft de pop hier achtergelaten ?
Een kind, verscheurd door de echtscheiding ? Niet wetend voor wie, of niet mogen kiezen heeft ze haar eigen kind, een weerloze pop, opgehangen om haar het leed te besparen voor wat ze zelf voelt.
Of was het machteloze woede ? Zoals sommige moeders uit wanhoop hun bloedeigen kind versmoren.
Of omdat ze het verstandiger vond haar colère te koelen op de pop inplaats van op zichzelf, zoals de wanhopige tienerjongen uit Tienen ?
Misschien moest het kind noodgedwongen verhuizen en nam op een hartverscheurende wijze afscheid van haar pop die ze niet wilde verkassen ?
Werd de pop opgehangen als relikwie ? Als behoedster van het huis ? Als archivaris van de herinneringen ?
Ondanks de ruzie in huis waren er ook warme tijden, geborgenheid, feestelijke momenten.
Het kind wil het bewaren in haar pop, op de hoogste verdieping.

Elke keer als ze passeert wuift ze nog. Even maar.
Het lijkt alsof ze beweegt, de wind die speelt in de wimpers van de pop.
Ze knipoogt naar het meisje op het trottoir.
De onbevangen blik van een kind.

Gespot : Schijn Bedriegt

In de Kartuizersstraat kom ik een hele dunne man tegen die een Duitse Herder aan de leiband heeft.
Het contrast tussen beide kan niet groter zijn.
Als er een fikse wind opsteekt begrijp ik één en ander.
Schijn bedriegt.
De hond houdt de iele man met zijn twee voeten op de grond.
Het is niet de man die met de hond wandelt, welintegendeel het is de hond die met de man op stap is.

Spraakgebreken ?

Spraakstoornissen vind ikzelf nogal een gebrekkkig woord.
Een gebrek verbergt bijwijlen een grote kwaliteit. Stille waters, diepe gronden weetjewel.
Zo is een stotteraar veeleer iemand die de tijd neemt om na te denken.
Mijn stukadoor was dan weer een man die altijd in herhaling viel : "..dat moet hier honderd vierkante meter zijn, dat het honderd vierkante meter is," of "..het zal vandaag weer gaan regenen, dat het zal gaan regenen."
Op de duur ging het ook daadwerkelijk regenen, dat spreekt. Merkwaardige kwaliteit.
Maar hij had het onder controle, zijn afrekening bijvoorbeeld heeft hij niet herhaald, ik zou dan tweemaal zijn geschrokken. De ervaring had hem dit geleerd.

Eéns ben ik haast bezweken voor de toog van het cafetaria van een manège.
Eén van de stamgasten vertelde een smakelijke mop waarop de paardenhouder uitbarsste in een luid gehinnik. De man had zich zodanig vereenzelvigd met zijn knollen dat hij zich ook hun schreeuwen had toegeëigend. Is dat een lachgebrek ? Of een Damiaanse kwaliteit ?

De man die ik vandaag ontmoette op tram 4 tussen Helmet en Rogier was ronduit hilarisch.
"Harry ? They throw him out, out, out.." -
"They replaced him by a Belgian guy guy guy.."
Een Echoman.
Nog nooit tegengekomen.
Het gaf aan de tram een heerlijk swingend gevoel :
"Go, go, go.. - "..very well, well, well.."
Een volwassen rapper. Zelfs de schaarse stiltemomenten werden ingevuld : "Yeah, yeah, yeah.."
"Where do you take the train, train, train..?"
Ondanks de traagheid van de avondfile zat er vaart, ritme en schwung in het tramstel.
De MIVB zou meer van dit soort mensen moeten inhuren.

Zo zie je maar, niet alle spraakgebreken zijn storend, welintegendeel.
"Not at all, all, all.."

Gespot : De Zelfmoordkraai

Een kraai vliegt zich te pletter tegen de glazen kubus in de rue Henry Villain XIII in Elsene.
Het arme beest is bijziend of spiegelt zich aan de Twin Towers.
Wellicht heeft Bin Laden al zijn duivels ontbonden ?
Gelukkig is dit een maat voor niets.

Territoriadriften

"Partez !" - "Fous le camp !".
Ze slaan ruw het arme meisje de pet van haar kroezelkopje.
Vier Maroxelloises van hooguit tien jaar zitten een Afrikaans meisje op de hielen.
Het arme kind grabbelt de pet van de pelouse en loopt verschrikt weg.
Twee opgeschoten jongens, eveneens van Marokkaanse komaf komen zich moeien. Ze lezen de kwajongens de levieten en verontschuldigen zich bij het meisje. Ze lacht ietwat verlegen.
De belhamels druipen af, ze hebben hun lesje geleerd.
Vier Afrikaanse vriendinnetjes, of grote zussen van het meisje komen aangerend.
"Et alors ?" zeggen ze tegen de jongens.
Het kleine meisje wil tussenkomen maar is te fragiel om het uit te leggen.
Ze duwen de twee jongens, forse onvervaarde meiden, maar de pubers blijven kalm, wijzen naar de kwajongens en leggen het conflict bij.
Daarna lopen de zwarte meisjes weer weg terwijl ze het kleintje beschermend omringen, vier kloeken rond een schriel kuikentje.
Zo gaat ieder terug naar zijn hoek, de vrede is weergekeerd.

In het Fontainasparkje zijn de territoria goed afgebakend.
De Afrikanen, de Maroxelloises, de madammen op de banken, de allerkleinsten en hun mama's in de zandbak. Het wordt min of meer gerespecteerd.
Wellicht heeft het zwarte meisje een grasperk overtreden, of waren de kutmarokkaantjes zich gewoon aan het vervelen.
Ze zijn in geen velden of wegen meer te bekennen.

Bij het verlaten van het parkje lopen ze tussen de voetballers op het afgebakend veldje, rechttegenover de school.
In het voetbal zijn er geen territoria of scheidingswanden.
Ze hebben gewoon tweemaal elf spelers nodig, of ze nu zwart, geel, blank of rood zijn, als ze maar trek hebben in de bal.
Als de zwarte parel scoort vliegen de vier belhamels hem rond de nek.

Bij het vallen van de avond groeten ze mekaar, vuist tegen vuist. Sommigen omhelzen mekaar, er zijn geen verliezers, ze hebben amper de stand bijgehouden.
Dan verschijnen de eerste dealers, ook zij redeneren niet in zwart wit.
Geld heeft geen kleur.
In het spel en de commerce zijn er geen schotten.

Gespot : De Caféklassen

Een moeder helpt haar dochtertje bij het huiswerk, op een terras van de Laboureur op een zonnige zondagochtend.
Blijkbaar werkt het kind geconcentreerder in een drukke omgeving, terwijl de moeder volop haar sociale contacten onderhoudt aan de Varkensmarkt.
Véél leuker dan, als alleenstaande moeder, geïsoleerd op een appartementje zitten te sleuren terwijl de dochter afgeleid wordt door K3 of Mega Mindy.
Terwijl mama belt corrigeert ze op het terras de huistaken van dochterlief.
Dat zijn véél vliegen in één klap maar de vrouw bestiert het moeiteloos.
Verstandig dat ze buiten zit, binnen zou het wat verlept lijken, armtierig.
Maar hier lijkt het wel vakantie, ongedwongen, haast feestelijk.

Dat zou best nog een nieuwe rage kunnen worden.
Huiswerkklassen hebben hun beste tijd gehad.
De Caféklassen lijkt me wel wat.
Doodjammer dat mijn kinderen die taken allang zijn ontgroeid.