dinsdag 30 augustus 2011

Het Verboden Bouquet

"Appelle la police s'il réfuse..".
Ik hoor zonet de stem schreeuwen in het mobieltje van één der gorilla's.
Al een tijdje is het uit met de pret in de Inno. De periode dat men ongegeneerd sproeide met een Channelleke, Armani Code of een Fahrenheit absolute is helaas verleden tijd.
De Inno let op zijn waren. Ik liep er vroeger meerdere keren per week langs om de aroma's te stelen.
Blijkbaar is dit opgemerkt. De testers moet je nu opvragen bij de verkoopsters - is wat omslachtig en kan ik uiteraard niet alle dagen maken. Dat zou opvallen.
Hier en daar staan nog wel flesjes halfvol ter beschikking, ik heb ze allang gevonden en blijf mij gretig laven aan de dure reukwaters welke ik vrijwel nooit koop.
De stem in het mobieltje klinkt gejaagd alsof een gezochte misdadiger zich ophoudt aan de Parfumwaren.
De Bewaker van de Geuren begeeft zich daarop vierklauwens naar de verdachte rayon.
Daar staat een ietwat verdwaasde, slordig geklede man.
Voorzeker had hij zich vandaag nog niet gewassen, een vleugje Cacharel kan dan wonderen doen.
Alleen moet je discreet zijn. Ik had hem al bezig gezien, hij spoot gul onder de oksels, de hals, op beide voorarmen.
Fel overdreven, maar nog altijd niet strafbaar.
Dat veranderde toen hij, wat overmoedig, pardoes de verpakking opendeed en zich overmatig wilde tegoed doen aan de verse waren.
Een andere jongeman, schijnbaar snuffelend in de flonkende flesjes, had daarnet argeloos 'pardon' gezegd tegen één van de verkoopsters, maar bleek de spion te zijn.
De stem schreeuwde opnieuw : "Appelle la responsable, s'il ne sait pas payer, appelle la police..".
Flikken die uitrukken voor een flacon, het kan alleen in dit land.
De Chef de rayon, een jonge dame, legde hem vriendelijk uit dat testen mag, mais uniquement bij la vendeuse. "C'est comme au supermarché, n'est-ce pas monsieur, quand on ouvre quelque chose il faut payer." - "Mais, j'ai pas ouvris le flacon.." - "....enfin, c'est bon pour cette fois..".
Case closed.

De twee gorilla's en de spion bekijken mekaar ietwat ontstemd.
Een loeiende sirene, combi voor de deur, zij driëen die de gerechtsdienaren begeleiden tot aan de misdadiger, handboeien om, kijkfiles in goede banen leiden. Dat had sterke verhalen opgeleverd thuis.
Rien ne va plus.
Ze vatten terug post tussen de kostbare parfums, de broze reukstoffen, de glanzende flesjes.
Een walm van chagrijn stijgt op van onder de rekken.
De geest is uit de fles.
Voor minder dan een moord rukken ze vandaag niet meer uit.

vrijdag 26 augustus 2011

Gespot : back home

Net terug uit Paris-Nord waar geen enkele roltrap werkte, net als in Paris-Bercy waar iedereen mekaar tegensprak kom ik aan in een mij vertrouwd station.
De roltrappen werken uitstekend, ik vind makkelijk het perron van de ondergrondse.
"Ingevolge een storink aan de lijn tussen Station West en Ijsel is de lijn uitgebroken.
Gelieffe ons daarvoor te verontskuldigen."

Ik ben weer helemaal thuis.

zondag 21 augustus 2011

Het blote meisje


Een man wandelt tergend traag, fier als een pauw, met een poedelnaakt meisje aan de hand over de Waterloose, tussen Barrière en Parvis.
“Tu est où..”, schreeuwt hij in zijn mobieltje. “Au Parvis ? Mais oui, mais où au Parvis, le Parvis est grand – Mmm, ça va, j’arrive avec la marchandise. »

Wellicht gaat hij het meisje verpatsen op het Voorplein ?
Ze heeft lange blonde haren en lacht naar mij. Dat flatteert mij enigszins.
Ze blijft onafgebroken kijken. Weelderige borsten, wulpse blik, sierlijke wimpers, lange welgevormde benen, je mag ermee naar buiten komen.
Maar ze lonkt niet alleen naar mij, ze loert ook naar andere mannen.
Dat frustreert mij enigszins.
Een paar Arabische mannen gluren en lachen.
De vrouwen kijken gegeneerd naar het doek : levensecht maar kitscherig geschilderd.
Het soort schilderijen dat je aan de gokkramen op de Foor enthousiast wordt overhandigd terwijl je op de Microgolf had gewed.
De Kunstliefhebber lijkt wel de rattenvanger van Hamelen, mensen wijzen, lachen, schudden het hoofd.
Een paar hitsige jongelui lopen gniffelend achter de man.
Misschien gaan ze een bod doen op het meisje of smeden ze snode plannen om haar te ontvoeren ?

Ik verlies hem uit het oog, maar het meisje lost mij niet.
Onafgebroken blijft haar blik op mij gebrand.
Het is overduidelijk : boven alle passanten ben ik the One and only.
Jammer, maar ik geef er geen knip voor, ze is absoluut niet mijn type.
Veel te goedkoop.

zondag 14 augustus 2011

Het afscheid



Aan de gele afficheborden van Bx Zuid nemen drie meisjes en twee jongens innig afscheid.
Ze hebben niet allemaal verstandig gesmeerd, de twee meisjes zijn mooi gebronsd, maar de kleinste is net weggelopen van het spit.
Ze omhelzen mekaar zo innig want ze weten dat ze mekaar nooit meer terugzien in deze wereld.
Er komen net geen traantjes aan te pas. Het afscheid tussen de twee jongens is hartelijk maar minder intiem dan bij de meisjes.
Als de jongen het rode meisje omhelst is het weer wel een warme knuffel.
Ze zijn verbazend dunnetjes gekleed, zoals de meeste travellers die terugkeren nog in trance zijn en met hun hoofd nog in exotische oorden vertoeven.
Dat zorgt bij aankomst altijd voor een koude douche.
Na de knuffels, met ingehouden snik, gaan ze allevier dezelfde richting uit, een beetje uit mekaar.

Hoe vaak hebben we in vroeger tijden niet gezongen van “..ik zeg je geen vaarwel mijn vriend..” enzovoort. Rond het knetterende kampvuur bij volle maan, krop in de keel, hand in hand.
Vele beloftes werden gemaakt, vrijwel niets bleef overeind.
Het is zoals met vakantieliefjes. Hartstochtelijk, ongeremd, passioneel.
Nooit wordt nog een kaartje gestuurd en indien wel, nooit beantwoord.
Heel soms was er een heimelijke verliefdheid, een ontluikende liefde.
Stille waters, diepe gronden : dat heeft kans op slagen.

Toch heeft zo’n ontstuimig afscheid een waas van een onbevlekt sprookje.
De droom van jonge mensen die de vriendschap vieren : dwaas, dronken, onbezonnen, overrompelend.
Zoals jeugd hoort te zijn.

Aan spoor 12 nog een laatste groet. Dan gaat ieder zijn eigen gang.
Op weg naar volwassenheid.

zaterdag 6 augustus 2011

Gespot : Katrientje

Een man roept naar zijn vrouw die puffend nadert op het terras van Starbucks in het Centraal.
"Katrientje, een koffietje ?"
Katrientje weegt, droog aan de haak, makkelijk 12O kg.
Ze draagt een lichte handtas terwijl de man zeult met een zware rugzak en aan zijn linkerhand een megavalies voortduwt, op wieltjes, vermoedelijk de garderobe van Katrientje.
Koosnaampjes, het mag, maar je moet niet overdrijven of doorschieten naar de andere richting, dan wordt het al snel grotesk.
Ik heb een hoogst eigenaardig koppel gekend, de man was tenger en heel lang, de vrouw klein en rond.
Zij zei Bolleke tegen hem, terwijl hij dan weer koos voor mijn Bonestaakje. Heel flatterend en zeer toepasselijk, maar dan wel omgekeerd.

Who cares ? Het is de liefde die telt.

woensdag 3 augustus 2011

Vakantie in Brussel

Op dag twee van de Ramadam laat het Arabisch deel van deze stad het afweten.
Wie haalt het in zijn hoofd om uitgerekend tijdens de Kermisweken een vastenperiode in te lassen ?
De foorkramers staan droef te kijken, evenmin worden moslimkindjes hier vrolijk van.
Toch staan een aantal Maroctieners aan een onbenullig laddertje.
Als je boven geraakt win je de Hoofdprijs, maar die is in de verste verte niet te bekennen.
Volgens de voorschriften mag je alleen naar boven klimmen. Goed dat ze je hier attent op maken, stel je voor dat je naar beneden klimt.
Of dat je meteen naar de bovenste sport springt, maar ook springen op de ladder is tenstrengste verboden.
Niemand daalt of klimt. De jongen aan de ladder vraagt aan de omstaanders of ze willen proberen.
"Qu'est-ce que vous faites ici alors ?".

Aan Beach Boot klimmen kinderen onder de zes jaar in een reuze transparante ballon.
De rits wordt gesloten, vervolgens worden de koters in ondiep water geduwd.
Daarop rollen en springen ze in het gevaarte waardoor ze amper één centimeter vooruitkomen.
Twee kinderen huilen als vermoord. Eén moeder wuift lachend naar het kleintje - dat brengt in het geheel geen zoden aan de dijk.
"C'est ne que deux minutes..". Ik hoor het kind schreeuwen, het gezichtje tegen de plastic wand geplakt : "Nóóón..".
De andere moeder staat aan het smoutebollenkraam, ze keert even terug en koopt een extra bonnetje voor dochterlief.
Beide kleuters gaan ten eeuwige dage een trauma overhouden aan deze Brusselse Foor.
Aan het Suikerkraam staat een droevig meisje met heel veel puisten, welke mij amper verwondert.
Rio Rapido heeft een gigantisch kraam, ze vullen vrijwel de helft van de middenberm tussen Anderlechtse en Brogniez. Alle bootjes onbemand, veel lawijt om niks.
Een gesluierde moeder duwt een buggy waaraan nog twee joelende bengels hangen.
Ze kijken verlangend naar de eendjes. Kijken mag tijdens de Ramadam, aankomen niet.
Vóór de avond valt liggen ze allang in bed en dat weten ze.

Aan het terras, op de hoek van de Bergensesteenweg, zit een vrouw van middelbare leeftijd met haar stokoude moeder. Ze heeft net een pak friet gehaald en het oudje prikt gulzig in de dampende frieten.
Ze bestellen twee Maeskes. De dochter heeft voor na de frieten nog zeven beignets in haar tas.
Ze hoeven allang niet meer in de botsauto's.
Kermis kan wonderlijk eenvoudig zijn.
Naast hen zit een man troosteloos voor zich uit te kijken.
Zijn tafelgenoot vraagt of hij op vakantie gaat.
"Si je pars en vacances, ça sera pour un an."
Achter hem gieren de kramen.
"C'est tout de la merde.."

Ik zie één man klauteren op het geheimzinnige laddertje.
Hij lijkt ladderzat maar het ligt aan de glibberige sporten.
"Tout de la merde.." hoor ik hem ook al roepen.
"C'est un truc..", zegt de foorkramer.
"La vie est aussi un truc," antwoordt de man grimmig.
Ook hij verlangt naar vakantie maar een vol jaar kan hij zich niet veroorloven.
Weinig Foorbezoekers mogen hun valiezen pakken, laat staan voor twaalf maanden.

La vie est un truc.