woensdag 30 mei 2012

Schaakmat



Ze zijn spaarzaam met woorden.
De tweeling is al een tijd aangespoeld op het terras van de Walvis, er staan vier lege Duvels naast het bord.
Bekijken doen ze mekaar nooit, ook niet na een beurt, er wordt nooit gelachen, nooit gepraat.
Het lijkt alsof ze nauwelijks genieten van hun nabijheid. Even knikt de éne langzaam met zijn hoofd, op en neer, op de tonen van een zomerse ballade uit een autoradio.
Maar dan is er weer diepe diepe ernst.
Eén van de twee bestelt twee koffie's binnen, ze moeten scherp blijven.
Het zwijgen neemt nog toe.
Allebei kortgeschoren, exact dezelfde houding, hoofd ondersteunend met de rechterelleboog op tafel.
Enkel het bord telt.
De jongen met het witte hemd laat zijn vingers even kronkelen, hij denkt na.
De blik van zijn broer blijft gebrand op de pionnen, géén enkele moet er maar aan denken het speelveld uit eigen beweging te verlaten.
Het lijkt alsof hij geconcentreerder speelt, hij heeft zijn vingers niet nodig om even na te denken.
Hij denkt sowieso vooruit, bestudeert de mogelijke verplaatsingen en weet precies hoe hij dient te repliceren.

Dan plaatst de beige een meesterlijke zet.
De andere twijfelt, weet het niet meer, staat voor blok.
Er wordt nog steeds gezwegen.
Daarop neemt het withemd het bord en draait het om zodat zijn broer aan zet is.
Nadat deze het puin heeft geruimd wordt het bord opnieuw gekeerd.
Meesterlijke vondst van de eeneïgen.
Het schaakbord kan alleen maar verbaasd toekijken.
Winnen doen ze altijd.
Allebei.

maandag 28 mei 2012

Gespot : Auxbordsducanal

Vlak naast een mega-stookolietank op de grens van Ruisbroek en Anderlecht heeft zich een koppel geposteerd. Parasolletje, ronde picknicktafel, twee klapzetels.
De man heeft zijn bovenlijf ontbloot en kijkt, handen op de rug, naar de overkant van het kanaal.
Een lange grijze muur van een verlaten loods, hier en daar wat verzopen graffiti.
De vrouw leest een boek.

Blankenberge was te ver weg, telaat opgestaan, schrik voor opstoppingen vanavond.
Eén kilometer hiervandaan wenkt het groen aan de boten van Anderlecht, de andere kant voorbij Ruisbroek, richting Halle wordt het alsmaar luchtiger.
Het hondje - een langharig mormel, te dik voor een schoothond, te fragiel om te waken - draagt een geruite klepmuts tegen de zon. Hij bakent het terrein af, zoals alleen honden dit proper kunnen.

Het ruikt er benevens stookolie, ook nog naar dooie vis.
Maar er is volop zon, op deze tweede Pinksterdag, aan de boorden van het Brussels kanaal.

zondag 27 mei 2012

Gespot : Dutje Overdag



In hotel "The5thAvenue" kan je per uur een kamer huren.
Op het plakkaat aan de venster lees ik :
"...voor een dutje overdag, nog zo plezant met z'n tweeën."
Op de hoek van de Koopliedenstraat en de Handelskaai.

Het nieuwe eufemisme voor een schuinmarcheerder : de Overdagdutter.

vrijdag 25 mei 2012

Zomer in Brussel

Alle, maar dan ook alle stoelen zijn bezet tussen Verschueren en Den Union.
Eén meisje met opgetrokken witte knieën zit op de trappen van de Sint-Gilliskerk. Ze wacht, er straalt een mysterieuze glimlach in haar ogen.
Vier zwaarlijvige Tziganes spelen vrolijke melodieën. Iedereen, zonder enige uitzondering, geeft een muntstuk aan de goedlachse man met het witte hemd, accordeon op de rug.
Er valt een stoel, zomaar, zonder aanleiding.
Het Italiaanse koppel naast mij doet zich tegoed aan kaas, brood en wijn terwijl ze roken.
Een meisje in matrozenkostuum breekt de ketting van haar fiets vlak vóór het café.
Het lijkt afgesproken, want ze kent het drietal aan het groene tafeltje. Ze lachen uitbundig, zij schuift aan.
Mannen zwaaien uitgelaten uit de open vensters van hun rode Skoda naar een kompaan op het trottoir van Le Louvre.

Twee vrouwen kussen.
"ça va ?
"ça va ? Ehben, t'est dans le quartier ?"
"A oui, je fais mes courses."
"On boit un verre ?"
"Pourqoui pas ?"


Het meisje met de witte knieën wordt opgepikt door een knappe mesties met donkere kuiten.
Slechts een heel licht briesje beroert de groene bladeren. Een fragiele touch van David Claerbout, zomaar gratuit op de Parvis.
Een wispelturig aroma van versgebakken wafels en gas verspreidt zich over het terras.
Een meisje zegt zomaar : "On attrape le temps." Dat zegt alles en niets. Dat heet poëzie.

Zomer in Brussel.

woensdag 23 mei 2012

Lenéerlandaisavecdescheveuxdessus

Genoteerd in zwembad Molenbeek in de week vóór Hemelvaart :
A cause de la fête de l'Ascension la piscine sera fermé le 17 mai -
Bij gelegenheid van het Feest van de Beklimming zal de zwembad gesloten zijn op 17 mei.

maandag 21 mei 2012


Gespot : Gaat en Vermenigvuldig U

"Papa ! Papa !" roept het kind enthousiast.
In de kleine kerk aan het Zuid gaat de priester voor in een huwelijksmis.
In volle preek wacht hij even om zijn woorden meer gewicht te geven.
"Papa ! Papa !" roept de peuter achter mij, een dreumes van twee jaar. Zijn mama sust hem, lichtjes genegeerd. Even maar verstomt de kerk.
Het kind is kaal en ook de voorganger is kaal. Daarmee wil ik helemaal niets gezegd hebben.

De priester gaat onverstoorbaar verder, het lijkt alsof hij wat harder roept, wellicht om dieper door te dringen tot de gelovigen. Het kan een indruk zijn.
Gaat en vermenigvuldig U, komt niet voor in het evangelie van vandaag.
Dat lijkt trouwens wat uit de mode te zijn.

zaterdag 19 mei 2012

Vergissing

Er is veel cioccolato in het Italiaanse boek van het meisje achter mij.
Ze leest luidop aan haar Latin Lover die gretig luistert. Ik versta amper wat ze zegt maar geniet van de belcantokleuren en l'amore van het koppeltje.
Voor mij zit een American kwartet en ze houden de godganse rit geen minuut hun waffel.
Het gaat over planes, carpooling, extraordinary trees in Central Park en een zekere Sweetey, waarover ze het allen eens zijn.
Naast hem zit een dikke Italiaanse man met zijn vrouw, dochter en kleindochter. Hij luistert met gespannen rechteroor naar het geratel van de Amerikanen. Als geoefend luisteraar weet ik dat hij luistert, ook al kijkt hij helemaal de andere kant uit. Achter hen zit de dochter met haar nichterig vriendje.
La Mamma en Papa letten op hun kleintje. Het vriendje draagt het uurwerk van een duur merk en zijn parfum is te scherp voor een treinwagon.
Het Nederlandstalig Belgisch koppel waarvan ik vermoed dat de jongeman ingenieur heeft gestudeerd en van ver of dichtbij betrokken bij de aanleg van de GEN.
Dat zullen ook wij geweten hebben, want zijn stem draagt veel verder dan de tweezit.
Hij geeft omstandig uitleg aan zijn vriendinnetje hoe traag de werken vorderen, wie er dwars ligt en hoe het bureau teveel tijd verliest, zeg maar wordt geblokkeerd, door de verschillende politieke instanties.
Als hij ook nog technisch wordt moet het meisje een geeuw onderdrukken. Ze blijft vriendelijk knikken maar stelt nooit een vraag. Hij is voorzeker knap in zijn zak.
Een Nederlandse man, broer van Freek De Jonghe of toch in de buurt, probeert vergeefs zijn zoontje te troosten. Ik ken zijn kwaadheid.
Als ik op dit eigenste moment afstap in Brugge, die 19de mei, begint in Brussel de onvolprezen Zinnekesparade. Het is de eerste keer sinds 2000 dat ik die bonte stoet mis en dat stemt mij droef.
Het jongetje van de broer van Freek De Jonghe weet heel goed dat er geen enkele reden is waarom ze nu hoognodig naar zee moeten.
De zee is er voor altijd, de Zinnekes maar om de twee jaar en wellicht niet voor altijd.


Ik kan zijn woede begrijpen. Niet alleen zijn Pap, ook het Italiaans koppeltje, de Americans, de ingenieur, de Italiaanse families en bij verlenging het ganse spoorrijtuig - ze vergissen zich.
Ze hadden nooit met mij de trein mogen nemen in Brussel Zuid, die 19de mei  van 2O12, in de vroege namiddag.

donderdag 17 mei 2012


Gespot

Op Hemelvaartsochtend wachten op Tram 82 tussen Ninoofsepoort en Arts & Métiers heeft het groezelige van Simenon en het bevreemdende van David Lynch. Klasse dus.
Eén verlopen kat, grijze duiven, twee madammen met veel te zware buggy's en niet nuchter.
Poëzie welke ik jammer genoeg niet zelf beheers.
Jammer dat het niet regent.

dinsdag 15 mei 2012

De Weerspannige

"Non !"
"Je te dis oui !"
'Non !"

Een leraar en een opgeschoten puber staan face to face als twee vechthanen gereed om mekaar bloeddorstig de ogen uit te krabben.
"Non, oui, Non.." - meer kan ik niet opvangen.
De leraar wijst rechterarm hoog, wijsvinger vooruit naar de zijlijn, de jongen blijft discussiëren.

Op het voetbalterrein in het Fontainaspark is er hoogst zelden heibel.
Zolang de jongelui het onder mekaar beredderen is er niks aan de hand.
In een school zijn er regels. Verplicht sportschoeisel bijvoorbeeld, op tijd komen, evenwichtige ploegen,
ik zeg zomaar wat.
De jongen geeft niet op en de leraar mag niet buigen, er staat teveel op het spel. Machtsstrijd.
De blonde docent ontmijnt de situatie, geeft een teken aan de klas om de match te beginnen.
Tijd winnen, aandacht afleiden, de groep verstrooien - een man met ervaring.
De jongen provoceert. Handen in de zij, welwel, bang van de massa ?
Maar de turnleraar laat zich niet uit zijn lood slaan.
Er wordt niet meer gewezen, geen verbale uithalen, geen geweld meer, de man legt kalm zijn besluit op tafel.
De korte adempauze was voldoende om snel de blokkage te overdenken en de weerspannige een hak te zetten. Hij loopt al enthousiast tussen de joelende klas.

De leraar heeft zijn zegje gehad, voor hem is de kous af.
De leerling staat er eerst wat beduusd bij, roept nog één keer Merde en gaat dan hoofd op de knieën zitten aan de zijlijn. Het gezonde gezag hersteld. Schoolvoorbeeld over hoe je jongelui de weg wijst naar volwassenheid.
Ik word oud.

zondag 13 mei 2012

Gespot : Les Alpes de Bruxelles

Mijn Italiaanse buurman zegt om 8u50 Bonsoir.
In de Kogelstraat passeert een man met twee verschillende schoenen.
De poetsman in het restaurant in de Kartuizersstraat schrobt de vloer in ontbloot, overvloedig behaard, bovenlijf en ik verdenk hem ervan zijn sop te ledigen in de fontein van het Bloemenhof.
Daar ontwaar ik namelijk een merkwaardig berglandschap veroorzaakt door een vreemde cocktail in het water, een tiental sneeuwheuveltjes en daarboven een rij liefelijke bergriviertjes.
En zo is Brussel weer heerlijk surrealistisch op deze zonnige zondagochtend.

zaterdag 12 mei 2012

Joggersfauna in Brussel

Lees onze bijdrage over boeiende joggerstypes in de Brusselse parken en bossen op
http://www.brusselblogt.be/

vrijdag 11 mei 2012

De Oude Vrouw en de Jongeman

Staande in het portaal van haar huis laat ze hem ventileren.
De oude vrouw troost de jongeman met het weerbarstige rastakapsel in de buurt van de kerk aan het Olivetenhof. Ze brengt helemaal in de praktijk waar deze kerk voor staat.
Het kon mijn overgrootmoeder zijn geweest, in haar zwarte voorschoot en grijze bril. Ze runde een café in een negorij aan de Dender, gewoon om oeverloos te luisteren aan haar bruine toog.

De man is er erg aan toe, het lijkt liefdesverdriet ?
Is hij geschorst ? Of gewoon alle krediet verloren bij zijn huisjesmelker en staat hij op straat ?
Het kan ook zijn dat hij opnieuw is hervallen na een ontwenningskuur ? Of dat hij helemaal blut zit ?
Of hij heeft telefoon gekregen uit het verre land van oorsprong dat zijn jongste zus is gestorven ?
Of bericht ontvangen dat zijn asielaanvraag definitief is geweigerd ?
Hij is het zó moe om van dag tot dag te leven, in voortdurende onzekerheid.
En dan die verschroeiende aanblik van al wie het goed heeft, de glinsterende vitrines, gevulde portemonnees, onbereikbare vrouwen.
Heeft hij een maagzweer en geen geld voor de kliniek, is zijn dochtertje - de enige reden voor zijn bestaan - hem ontnomen because niet solvabel, geen geschikte woonst, bestaansonzeker ?
Beschaamd om te bedelen ? Weet hij niet waar vanavond te slapen ?
Heeft zijn zus en toeverlaat hem uiteindelijk de deur gewezen ? Opgegeven door de sociaal werkster ?
Heel heel alleen op deze wereld.

Heel veel om uit te huilen bij een oude vrouw.
Zij, zij heeft het allemaal overleefd, je leest het in haar gekreukt gelaat.
Teveel mannen, kinderen die nooit meer langskomen, zwart werk, depressies vóór het woord bestond, veel te jong en veel te oud een kind en dus verstaat zij hem hélemaal.

Tenslotte houdt hij op met snikken. Ze knuffelt hem kort en hij gaat de Onze-Lieve-Vrouwbroerstraat in, op weg naar nergens.
Op het terras van Le Soleil is het intussen volop lente aan de druk keuvelende tafeltjes, af en toe een schaterlach, mannen omhelzen mannen.
Een duif landt vóór de bank aan de kerk en pikt een stukje brood van de straatstenen.
Leven van de kruimels.

woensdag 9 mei 2012

Gespot : De Overspannen Zetel

Twee vooraan, twee achteraan.
Ze zijn al een tijdje in de weer, de dikke snor wijst naar links, zijn slordige kompaan schudt het hoofd.
Er wordt geduwd, getrokken, geschoven, nog eens omhoog, dan gekanteld.
In de smalle deur van de Snack Royal aan de Alsembergsesteenweg probeert men een blauwe sofa naar binnen te wurmen. De twee mannen vanvoor wisselen van plaats, ze schudden nu allevier het hoofd, de moustache laat een zware rochel. Er wordt wat onverstaanbaars geroepen.
Hoelanger hoemeer weigert de zetel zijn medewerking. Een ezel die vlak vóór de stal geen poot meer verzet.
De slordige zet hem kwaad neer en geeft hem nog een fikse schop toe. Nu kunnen ze het helemaal schudden.
Ze geven het op.
De lange zetel wordt opnieuw in de camionette gehesen. Maar zie daar :
de sofa past niet meer in de laadruimte ? Alweer discussie en over en weer gepraat. Ligt het aan de nervositeit van de occasionele verhuizers of aan de gezwollen zetel ?

In de Zen wordt dit verklaard : werk nooit tegen de nerven in, laat het hout 'werken'. Laat het paslood zelf zijn weg zoeken, gebruik nooit 'tegenkrachten'. Forceer niets.
De vier zijn allerminst 'zen' : vloeken en tieren.
De zetel daarentegen blijft stoïcijns kalm, laat het allemaal aan zich voorbijgaan.
Hij heeft de boodschap van de Zenmeester tenvolle begrepen.

zondag 6 mei 2012

Catfight




Twee Maroxelloises houden een wereldkampioenschap spuwen.
Ze staan een viertal meter bij mekaar vandaan, eerst wat onschuldig, giechelend, zodat het speeksel amper tot bij hen geraakt.
Het meisje met de zwarte hoofddoek heeft prijs en haar vriendin met het paarse sjaaltje geraakt op de rechterschouder. Ze kijkt wat onthutst opzij, wil het met haar zakdoek verbouwereerd afvegen waarvan de andere profiteert om opnieuw zwaar uit te halen, ditmaal op haar voorarm.
Ze kuist het niet meer maar spuwt wild voor zich uit, de zwarte ontwijkt het handig en haalt opnieuw uit, de andere kan maar met moeite opzij springen.
De gemoederen verhitten, je voelt de spanning stijgen in de Maagdenstraat.
Duiven vliegen verschrikt weg, passanten gaan in een wijde boog omheen het handgemeen, een oude vrouw sluit angstig het venster op het eerste. Er hangt oorlog in de lucht.

De meest ervaren schutter heeft opnieuw prijs, de fluim drupt van de kin van het arme kind.
De zwarte lacht, de paarse blaast en toont woest haar tanden als een briesende leeuw.
Haar vriendin blijft sneren, zeg maar spotten.
Alle spuug vliegt verloren, verschoten in blinde woede, terwijl zij, blijkbaar met meer ervaring heel gericht blijft mikken.
De verliezer zoekt dekking achter een grijze Toyota maar de zwarte spuwt tot over de wagen.
Nu wordt een ander geschut in stelling gebracht : "Sale pute ! Lacheuse ! Connasse !"
Assez rigolé, ça y est.
De paarse vliegt de zwarte in de haren, er wordt geslagen, geklauwd, geschopt, gebeten Pétasse ! Salope !
Al het fraais wat ze in huis hebben wordt uitgestoten.

En dan passeert een Grote Broer. Hij bekijkt het tweetal en komt haast niet bij van het lachen.
Het hele gebeuren zwelt nu naar een hilarische climax.
De twee kemphanen verleggen hun aandacht en hakken als woestelingen in op de jongeman, hij kan amper de slagen ontwijken. De meiden hebben de tijd van hun leven en moedigen mekaar lachend aan.

En zo wordt een uit de hand gelopen gevecht toch nog netjes in goede banen geleid.

vrijdag 4 mei 2012

Gespot : de EU-directie

In de Fitness van het Zuidpaleis wijzen drie pijlen naar de Gymnastique, Condition Physique en Jeunesse-direction.
In het Nederlands evenwel is de J-G-D uit Jeugd spoorloos.
Dat wordt dan gewoon Gymnastiek, Fysieke Conditie en eu-directie.
Dat moet steken bij de Franstaligen : zij een Jongerendirectietje, de Vlamingen een heuse EU-directie. Nounou.
Toeval ?
Alle geschiedenis ontstaat uit domme toevalligheden.
Zouden bij een splitsing de Eurocraten kiezen voor het Vlaamse Burgerschap in het Brussel van de toekomst ?
Of is dit het Brussel van het verleden ?

woensdag 2 mei 2012

Joie de vivre

"Tu veux un concert gratuit ?"
Alvorens ik oui of non kan prevelen zet hij al een lauwe Led Zeppelin in op een speelgoedgitaar die niet alleen vals klinkt maar waar hij ook nog schabouwelijk op speelt.
Hij is gekleed in een zwarte pardessus, heeft het kapsel van de jonge Joe Cocker maar jammer genoeg niet zijn stembereik.
Ik geef hem een stuiver want ik heb geen zin in een warrige discussie en hij begeeft zich zonder pardon naar de volgende tafel.

De zon is mild op deze namiddag aan de Parvis van Sint-Gillis. Ik wentel mij vergenoegd in de warme couleur glocale van dit heerlijke plein.
Alle tafeltjes zijn bezet. De dienster van Au Libre Air heeft één scheurtje in haar zwarte jeans ter hoogte van haar rechterknie en dat baart meer opzien dan de zwaar gedecolleteerde blondine op het terras ernaast. Men moet niet altijd zijn hele koopwaar in de vitrine zetten. Soms laat een soit disant nonchalant scheurtje veel meer aan de verbeelding over.

De zwarte reggae-muzikant aan Brasserie L'Union heeft veel praat maar ik betwijfel of hij evengoed zingt dan ratelt, misschien moet hij zich toeleggen op hiphop.
Naast mij zit trouwens Jezus Christus die een onsterfelijk lied componeert samen met één van zijn kortharige adepten. Daar gaan we nog van horen.
Een jonge vader drinkt zijn Leffe met een dreumes gebonden op zijn buik. Jong geleerd.
En er is de schreeuwerige omroeper van het circus op het Munthof waarvan ik hoop dat het repeteert, zoniet spelen ze voor een lege tent, maar ik vrees ervoor.
En tussen al dit kleurrijke volk laveert welgeteld één bejaard echtpaar, arm in arm, traag schuifelend als twee slakken in een droog bos. Ze zijn zo doodgewoon en onopvallend dat ze zwaar opvallen, alhoewel het niemand opvalt.

Op deze maandagnamiddag werkt of studeert er nobody aan de Parvis maar de graad van joie de vivre ligt dan weer torenhoog boven het gemiddelde. Tot ver buiten de stad.
Wordt dit ooit eens in kaart gebracht ?