donderdag 30 mei 2013

poëzienville : de Kraanvogel



Na maandenlange stilstand hebben vogels de gele kraan aan de OlvVaakstraat omarmd als hun nieuwe biotoop. Helemaal in de kruin heeft zich een kraai genesteld. Straks wordt het alles of niets voor de eerste vlucht van het jonge gevederte.
En dan herneemt out of the blue de werf.
Zo begint de Foor wel heel vroeg voor de pas ontwaakte kuikens.

dinsdag 28 mei 2013

genoteerdenroute



"Eik Jules, zo'n vieze smoel," - het gebrilde meisje wijst naar het schermpje. Ze heeft zonet haar nummertje opgevoerd met Jules op de trappen van de Kunstberg, net onder het chique Kwint.
De overige leerlingen stonden in een halve cirkel rond hen, joelend, handenklappend.
Ze bleven amper kijken, meteen alle mobieltjes in aanslag floep floep.
Dan was het de beurt aan drie anderen om het podium te bestijgen. Weer werd alles ogenblikkelijk vastgelegd voor het nageslacht. "Zet dieje direct op facebook Kurt. Keinijg !".
Twee meisjes beklimmen het grote witte standbeeld, handjes op de genitaliën van het naakte beeld.
Hilariteit alom. "Nie nijpen hé Lies !" - "Zo-hoot !".
Dan gaat het fluitje van de jonge leraar. Ze stormen gierend de trappen op, hun dag kan niet meer stuk. Kinders uit de Vlaanders : wild van hun hoofdstad. Keinijg vent.

zondag 26 mei 2013

madeinbrussels : Het Gouden Muiltje




De roodharige op perron Elisabeth valt in de categorie jongens waar meisjes als een blok voor vallen. Kortgeknipt oranje, beloken blik, slank, modieus, zacht als boter, vriendelijk, sportief, stralende glimlach, blonde wimpers, licht kuiltje in de wangen.
Het soort binken die meteen opvalt als ze hun entree maken, zuigen aandacht, verblindende présence. Toch zijn ze allen volstrekt kansloos.
De enige vrouw die hij aanbidt is mama, die naast hem staat. Zij past hem als gegoten, ze is blij dat hij valt op eigen kunne, moet ze niet in gevecht gaan met één of andere goedkope sloerie die nooit aan haar kan tippen en waarmee ze zich nooit zou verzoenen.
Nu is ze verzekerd van een extra fils à maman die ook haar op handen zal dragen. Daar zal de roodharige wel voor zorgen, het is mét mama of zonder hem.
Zij is een vrouw van de wereld, volgt de nieuwste trends, weet waar er wat te koop is, immer jong, een stralende midveertiger.
Zoonlief is haar eerste keuze, haar man is een slof, goed voor de portemonnee, wordt getolereerd maar de uitjes, het shoppen, het kiezen van de reisbestemming, een nieuwe wagen, de inrichting van het huis, de kleur van de bloempotten, dat bespreekt ze met haar jongen. Veel verfijnder, weet wat er leeft, heeft goeie smaak, zit op haar niveau.
Zo staan ze daar, allebei te blinken, vermakelijk vertellend. Hij luistert geboeid, zij onderbreekt hem nooit, kijkt bewonderend en fier. Hij lacht, geamuseerd en gemanierd, nooit boers of uitbundig. Ze raakt hem even aan op zijn rechterschouder, hij plukt een haartje van haar bloes. Dan stappen ze op, richting Toison d’Or.
Het vriendje zal het gouden muiltje moeten passen, mama is de absolute referentie.

vrijdag 24 mei 2013

poëzienville



Stoelen op tafels, de geur van lijnolie
lege terrassen
enkelingen haasten zich
tergend traag
speelt de violist
in het lauwe licht van Le Grand Café
de melancholie van herfst in een late lente

woensdag 22 mei 2013

genoteerdenroute : de stille moord



De twee betonnen beelden van Oscar Jespers aan het Kwint restaurant lijken heel onschuldig, maar schijn bedriegt.
Zij staat fier rechtop, borsten vooruit, een truttig dotje in de nek, maar met de deegrol in aanslag.
Achter haar rug nadert haar man op kousevoeten, weliswaar licht beschonken, hij heft een loodzware hamer. Nog even en ze wordt koelbloedig de schedel ingeslagen.
Straks zie je de brokstukken liggen verspreid op het grijze trottoir.
Niemand zal zich verbazen, men had het zien aankomen, het heeft lang geduurd.
Alle pathetiek, grandeur, het monumentale - ach, het is een beetje uit de hand gelopen echtelijke ruzie.
Een banale kop in Het Laatste Nieuws op bladzijde drie.

maandag 20 mei 2013

madeinbrussels : Deux papas ?




"Alleman mag bestaan maar daarom moeten ze nog geen pluim in hun gat steken."De oude Brusselaar kijkt met een zeker leedvermaak naar de gevederde gay in de gelijknamige Pride."Allemaal onnozelheid, al dieje bagarre in Frankrek over de mariage. Ze mogen van mij gerust trouwen maar kadeekes bij twee mecs, allé, dat is iets anders.." -
"Twee vrouwen, da kan ik nog verstaan, maar e menneke heeft zijn moeder vandoen als 't em klaan is."
"Ik ken veel moeders die hun kinderen verwaarlozen en veel vaders die hun kinderen soigneren," want ik mag toch ook iets zeggen.
"Da's waar, maar als ge kunt kiezen is het toch beter homme et femme. Da's toch meer naturel..".In de rangorde van de oude Brusselaar staan papa en mama vooraan, nadien de twee mama's, uiteindelijk twee papa's als de voorraad is opgebruikt.
"Allé pakt nu dat ge zo'n twee vaders hebt.." - er passeert een halfnaakte nicht, zwaar geschminkt, met te hoge hakken en het kapsel van een bedreigd stekelvarken.
"Op ieder potje past een deksel," breng ik nog even in.
Daar moet hij hartelijk mee lachen : "goe gezeid..".
"De Pray Parade, 't wordt alle joere gruuter.."
Bidden alleen volstaat niet meer, was de slogan van het verzet in het Chili van de donkere jaren zeventig. Dat geldt zeker ook voor de homogemeenschap, maar de oude Brusselaar heeft al een heel eind afgelegd. Enkel nog het ouderschap voor de twee papa's, daar is hij volgend jaar wel mee klaar.

zaterdag 18 mei 2013

poëzienville



"Je lis Le Soir le matin."
Het zou mooi zijn, zoals die man op Tram 82, om 's ochtends al de avond te kunnen lezen.
Of net niet ?

donderdag 16 mei 2013

genoteerdenroute : malchance



Pardoes valt het meisje met de zwarte fiets op het glibberige voetpad van de Toison d'Or. Vlak voor de voeten van de maar wat graag behulpzame jongen met de bruine krullen. Net te laat om haar op te vangen in zijn wijde armen. Stond er helemaal voor open.
Hij vraagt vriendelijk of het gaat, raapt de fiets op.
Hij is geïnteresseerd, met zijn monkelende glimlach, een onvermoede kans, zomaar voor niks op een donderdagnamiddag. Meteen in een bescheiden heldenrol, een geluk bij een ongeluk.
Ze is niet gegeneerd, alsof vallen doodgewoon is, iets van alledag. Ze zegt kort Merci zonder een gebaar of glimlach - zoals je hoeveelist zou vragen op de markt - en vertrekt meteen.
Hij probeert nog even ça va ? maar ze zit al op haar fiets.
Niks geluk bij een ongeluk : gewoon platte malchance.

dinsdag 14 mei 2013

madeinbrussels : de Gevallen Engel



"Ja schat," - je ziet ze glunderen. Net nu ze samen zit met haar naaste collega belt zoonlief. Dat treft.
"Hé schat, hoe gaat het ?" - "Ja, ja... en wat is er dan gebeurd ?"
Er kraakt iets in haar zelfzekere stem.
"Ja,ja.. " ze gluurt sluiks naar haar vriendin, lacht ongemakkelijk.
"Maar hoe hebben ze dat dan gezegd ? Hoe..."
Haar collega kijkt de andere kant op, lichtjes genegeerd neemt ze haar mobieltje om de berichtjes te checken.
Daarnet nog had de vrouw zwaar zitten pochen over zoonlief. Meteen eclatante job, ze waren hem al komen opzoeken voor hij was afgestudeerd. Modelbedrijf, bedrijfswagen, een Audi dan nog, telefoon.
Ook zijn vriendin was het aan het maken in een groot modeconcern.
De collega knikte vriendelijk, ze had weinig om mee uit te pakken, kreeg ook geen millimeter breedte.
Ruim appartement, beetje groot voor hun twee, achja.
"Maar ze kunnen toch niet zomaar Jeroen...Jeroen, heb je dat goed overlegd ?"
Ze wordt alsmaar stiller, je ziet haar verkleuren. Ze lacht een beetje gewrongen naar de andere.
Altijd goede punten. Vlekkeloos parcours. Geen smet op het blazoen.
De collega kijkt op haar uurwerk, ze lijkt plots gehaast. Ze maakt een vluchtig handgebaar, wuift nog even, kushandje, dada. De blonde wuift met een verkrampte lach.
"Zie je nog wel hé, morgen.." fluistert ze even tussendoor.
Dan gaat ze terug naar de zoon.
"Jeroen, Jeroen, kalmeer nu even...".

Op het tafeltje van de Paon Royal staan de volle Campari's, onaangeroerd.
In het oranje twee inktzwarte rietjes, indroef, kopje naar beneden.


zondag 12 mei 2013

poëzienville : de Moeder die wacht



Het meisje mag loslopen. Een dreumes van vier op stap in de Grote Wereld.
Ze kijkt verbaasd naar de hoge vitrine van Belle Rose, gefascineerd door de grote scheur.
Even raakt ze de plakband, neen, dat lukt niet. Ze lacht, stampt met haar voetjes. Dan in de avontuurlijke etalage van Hunting & Collecting, neusje op het glas, nog eens en nog eens, ze blijft lachen. Ze loopt achteruit, wuift naar het spiegelglas, loopt dan vooruit : kusje tegen het hoge glas. Zwaait opnieuw naar haar spiegelkameraadje.

Op het voetpad volgt geduldig de vrouw met het lege kinderzitje op de groene fiets.
Ze moedigt het kind aan, wijst naar de kleine giraf. Ze vraagt, wijst opnieuw, lacht vrolijk mee.
Geen haast, geen gezeur, geen gemekker.
Gewoon, heel gewoon rustig meedeinen op het grillige tempo van het curieuze meisje.

vrijdag 10 mei 2013

genoteerdenroute : het nieuwe model



Sinds heel kort heeft H&M een heel nieuw lijf gestrikt.
Je kunt er niet naast kijken, heelder boulevards, Zuid- en Noordstation, alle Metro’s zijn ermee behangen, helemaal ondersteboven van het model.
Probleem is dat geen kat de kledij, laat staan het merk bekijken.
De schone schijn.
Hm, dat heet miscast.

dinsdag 7 mei 2013

madeinbrussels : de Puber en de Knaap



Ze is flink opgeschoten, misschien wat te bruusk, een te ontstuimige scheut, lang, slungelachtig, ineens van kindmeisje naar puber.
Stapt glunderend het parkje in aan de Pantsertroepensquare, gebiologeerd door het schermpje.
Ik zag ze nog spelen met de poppen, meer om haar jongere zusje te plezieren, het zwarte buurmeisje. Verleden jaar nog tikkertje met de blonde jongen die naast haar woont, hij is een paar jaar jonger maar leunt graag aan tegen de ouderen. Speelziek, beetje AdHd, zoals dat heet. Ze matchten goed. Verstoppertje, winkeltje, in de nazomer bedachten ze zelf spelletjes, schattenjacht, hier en daar codes op de platanen.
In zichzelf gekeerd loopt ze traag, dan stopt ze plots, lacht genoeglijk met de message, zet zich op de bank. Ze tikt kort na mekaar, wacht even, gniffelt, haar oogjes blinken.
Dan komt de blonde jongen aangerend, een knaap nog, uitgelaten. Bal onder de arm, hij wuift, zij reageert amper. Hij zet zich naast haar, kijkt naar het mobieltje, zij zet zich met de rug naar hem. Hij kijkt over haar heen, treiterend, ze drukt de GSM tegen zich aan, maakt zich even kwaad.
Hij blijft zitten, bedremmeld, ze belt opnieuw, glimlacht bij de respons.
Zij zegt nog kort iets tegen de jongen, evenwel zonder hem aan te kijken.
Dan duikt ze weer in haar berichtjes, ze lacht voluit nu, hand even voor de mond.
De knaap zit er wat zielig bij, hij kijkt naar de bal. Gooit hem even op en neer. Kijkt nog eens schichtig naar haar, dan opzij, gaat wat achterover leunen, gooit de bal opnieuw lichtjes omhoog. 
Dan vertrekt de jongen, zonder nog iets te zeggen, ze ziet hem amper weggaan.
Hij stapt verweesd verder op de middenpad, de bal loom voor zich uitrollend

zaterdag 4 mei 2013

poëzienville : les vieux ne parlent plus



De man en de vrouw knabbelen smakeloos.
Ze zitten pal tegenover mekaar aan het bruine cafétafeltje van Les Brasseurs.
Bokes keurig, twee aan twee, in zilveren foelie.
Hij, dikbuikige gedrongen Brusselaar met witgrijze moustache, zij met gestreepte pull, kromme rug.
Er wordt nooit gesproken.
Blikken rusten naast mekaar, naar de gespikkelde vloer, hij verwijlt bij het tafelblad.
Dan heft hij de arm, zegt niets, wijst naar de twee Chimay's. De kelner knikt.
Dan knabbelen ze verder. Zij raapt het papier bijeen, frommelt het in haar sacoche, veegt profijtig haar mond proper met een papieren serviette.
Dan reikt zij hem de mantel. Ze rekenen af, de kale cafébaas zegt nog à bientôt, bonne soirée.
Zij lacht heel zuinig, hij knikt. Dan gaan ze zwijgend buiten.
Les vieux ne parlent plus.