Schild en Vriend

In het vunzige café in de L. Theodorestraat in Jette staan de tafels kaduk maar overeind.
Het volk aan de toog is van Albanese, Griekse, Marokkaanse of Portugese komaf en ik aarzel om te vragen tot welke stam ze zich in de toekomst gaan bekennen.
Zal je het merken in het straatbeeld ?
Aan de afbladderende plaaster bij een scheur in het been ?
Aan de glimlach van de langdurige werkloze ?
Aan de kledij van de schoolkinderen met de schamele kinderbijslag ?
Hoor ik daar weer de Sale Flamand of Vuile Franskiljon aan de ééntalige loketten en
op de verschrompelde Zuidmarkt ?

Een Afrikaanse man verkoopt exotische reukwaren, hij vangt overal bot.
Je ruikt de Geelhout en de grazige savannen.
Een Spaanse ballade hapert in het helrood verlichte café.
Hoort het stotteren, het hek is van de dam : ook de Juke Box zal kleur moeten bekennen.

pöezienville : Channel

Channel.
Zo heet het dochtertje van de Roma bedelares aan het Centraal.
Het meisje heeft een verwarde haardos, een afgebleekt kleed maar een vrolijk kindergezichtje.
Veroordeeld tot de bedelstaf en je kind een dure naam geven.
Channel, Roosje, Luna, Fleur, Angélique, Elfje..
Krijgt ze meteen vleugeltjes.
The sky is the limit.

Herfst in Brussel

Regarde...
Hij toont een foto uit Le Soir.
Dan leest hij verder, zet zijn bril hoog op zijn voorhoofd. Hij praat verder, kijkt af en toe naar opzij.
Hij is kalend, zilveren bril, lacht heel nadrukkelijk, schichtig maar nooit luid.
Hij gaat met zijn vinger over een welbepaalde passage en toont het haar opnieuw, wijst de alinea.
Hij wacht of vraagt nooit naar een repliek.

Het is stil in het Natural Caffè op de Kunstberg, pendelaars passeren.
Het zachte tikken van de propere tassen die het zwartwitte meisje klaar zet op de rekken. Muzak, een goedkope versie van Manu Chao's Clandestino. Een bleek meisje met blote onderrug schikt de flesjes, ze strekt zich heel hoog op een wankel stoeltje.
Een scherpe sirene, heel even maar, als een luide schreeuw bij onverhoedse pijn.
De Afrikaanse ruitenwasser is buiten in de weer, met soepele bewegingen wordt het grote raam ingezeept, haast ogenblikkelijk wordt het witte schuim afgeschraapt.
Versgemalen koffie, de geur van ontbijtkoeken net uit de oven geplukt.

De kalende man moet rond de zeventig zijn. Hij blijft ogenschijnlijk geboeid Le Soir uitvlooien, geeft voortdurend commentaar.
Nu en dan kijkt hij naast hem om haar één en ander uit te leggen.
Ze blijft stom. Enkel zijn afgebleekte regenjas ligt naast hem.
Op de tafel ligt de Metro onaangeroerd, net als de Illy bonbon in de bruine verpakking.

Bonne journée, zegt hij nog als hij het café verlaat.
De meisjes kijken hem na als hij de Kunstberg naar omhoog gaat. Hij stapt stil, dan stopt hij en wijst naar de stenen beelden aan de overkant. Kijkt opzij, lacht en knikt.
Dan stapt hij weer voort met lichte tred.
Enkel een fragiele wind in het gebladerte van de Bergamo.
Zo zacht is de herfst dat je haar zelfs niet hoort.

poëzienville

Ze haalt steengoede punten omdat ze in het weekend keinijg studeert.
Het meisje onderweg naar de Erasmushogeschool laat dit zomaar vallen in de Kartuizers.
Waarom leert ze keinijg ?
De docent als drager van de steen der wijzen ? Een rots in de branding ? Onwrikbaar, begeesterend aan de lessenaar, een kei in zijn vak ?
Dat zei ze natuurlijk niet allemaal, het taterende meisje.
Zo ontstaat poëzie nietwaar, als bij toeval.
Als een fragiel steentje in een poel, rimpels, een kikker komt verbaasd gluren, een libelle spreidt haar dunne vleugeltjes. Langzaam daalt de steen, op de zanderige bodem, nog wat stof dat opvliegt.
Meer is er niet.
Maar het wordt nooit meer als voorheen.

Het Cadeau

C'est pour vous..
De man, een prille dertiger in een geruite trui reikt het meisje een plastic zak aan.
Het is onduidelijk wat die verbergt maar als je dan toch gulhartig bent zorg dan tenminste voor een sprankelender verpakking.
Het meisje kijkt verbaasd, reageert zenuwachtig, maar toch heel beslist.
Neen, neen, dat kan ik niet aannemen -
Toe, omdat ge me zo goed hebt bediend, ge waart zo vriendelijk... -
Neen, nee echt niet, bedankt, maar ik kan het niet aannemen.
Hij had het enigzins verwacht, hij lacht vriendelijk naar haar.
Merci quand-même - al is het onduidelijk waar dat op slaat.
Er hangt een geur van drukinkt en een scherp parfum aan deze kant van de grote zaal.
Ondanks het vele volk is er een gedempte, haast gewijde stilte.

Het meisje die de aangetekende zendingen soigneert achter de balie aan de Brouckère, is helemaal van haar melk. Het is haar nog nooit overkomen.
Een bewonderaar... spot de vrouw naast haast met een zweem van lichte jaloezie.
Ik herken hem niet, die man is hier nooit geweest... zegt ze haast verontschuldigend.
Wat gaat ge nu doen ?  -   Rien du tout, ze lacht wat verlegen.
Het reglement is onverbiddelijk : niks aannemen van de klanten. *
Voor hem was het een eerste zet, dat las je in zijn vurige maar niet onbeschaamde blik.
Misschien was het te bruusk, meteen ter zake, en public, hij had beter moeten weten.
Zijn tijd komt nog wel.
Hij gaat opzij zitten op de lange banken, ver genoeg zodat zij hem niet ziet, maar hij haar wel.
Het pak op zijn knieën, broedend op een nieuw plan.
Plots lacht hij minzaam, hij staat op en gaat via een brede boog naar buiten.
Zij bedient de klanten, met een lichte blos schikt ze haar haar.
Dan kijkt ze even naar buiten.

*het is algemeen geweten dat de grote baas van Bpost niet houdt van extra's voor het personeel. Dat zou immers kunnen leiden tot onenigheid en tweedracht.

genoteerdenroute : dandy

Slenteren door de Koninklijke Galerijen op een milde herfstavond heeft altijd iets gewijd.
Even vertoeven in het mondaine aroma van de negentiende eeuw.
Schoenen van bij Philippe, 'une paire de Moreschi ? Ik poets nooit mijn schoenen, een paar van 475 euro kan je toch niet besmeurd dragen, zeg nu zelf ?
Of bij Rolex, ze zoeken een vendeuse multilingue (Français, Anglais, Chinois), een polshorloge van 975O euro. Ach, ik kan het uur raden op de minuut, net omdat ik nooit een uurwerk draag. Puur feeling.
Verloren geld.
En messen bij Tilquin ?
159,90 € of een Haiku aan 199 (reeds -20% korting) ? Niet aan mij besteed, ben volbloed vegetariër. Moet nooit een steak of koteletje doormidden zagen.
Oh, kan het mij makkelijk veroorloven daar niet van, maar ik hoef het allemaal niet.
Gewoon een koffie in het Mokafé, gluren naar de flaneurs vanonder mijn zilveren monocle.
Bolhoed op tafel, lederen handschoenen elegant op de leuning, wandelstok bij de hand.
Beetje Dandy spelen.