Niet meer tenvolle

Kaarsrechte rug, met voorzichtige zwier schrijdt ze door de middengang.
Stijl, elegantie, charme, fraai kapsel, métier, ooit heeft deze vrouw furore gemaakt op vermaarde catwalks.
Tussen de kromme ruggen, de verhakkelde gang, de beschimmelde geur, de rolstoelen die aan- en afrijden valt ze op. Een dame met klasse.
Ze wisselt enige woorden met de dienster en kiest een tafel voor één.
Ze keert zich, gaat gracieus zitten, dan pas zie ik haar volmaakt gezicht. Amper gerimpeld, spaarzame make-up, heel aanwezig maar amper merkbaar.
Er zijn enkel de ogen.
Geen oogschaduw, zoveel smaak heeft ze wel, oudere stadsvrouwen hebben nogal de neiging om de oogleden zwaar te accentueren zodat hun blik duister wordt, verlept, soms hoerig lijkt.
Zij doet daar niet aan mee.
Haar ogen zijn glazig, ze kijkt je niet aan, een waas van onbestemde droefheid.
Zo lijkt het, soms verschijnt er een glimlach, het is onduidelijk wie haar amuseert.

Op de rug had je het nooit vermoed. Zoveel gratie en zoveel vaagheid.
De Brusseles, ze heeft ze niet meer tenvolle, zegt een vrouw tegen haar vriendin aan de tafel naast mij.
Het is mooier dan dement wat altijd weer klinkt als cement, zo definitief, dof, ziekelijk.
Niet meer tenvolle, het klopt allicht.
Maar de gratie is er nog.
Tenvolle.

Cherche de Compagnie

Bonjour. Jeune fille responsable cherche travail de nettoyage, 'reposage' cuisine.

Baby Sitter. Cherche de compagnie (telefoonnummer). Parle Espagnol. -

Het is een handgeschreven boodschap van een fragiel meisje op een spaarzaam geruit blaadje van een Atomaschrift.

Het stak vanochtend in de bus. Het besef dat ze wellicht heelder zo'n handgeschreven blaadjes heeft geschreven ontroert. Ze schrijft met profijtige krullen onder J van Bonjour of de P van responsable.

Ze is veelzijdig, nettoyage, cuisine, baby sitter, 'reposage' (?). En vooral cherche de compagnie.

Ik kan het niet helemaal lezen, wellicht is het niet chercher maar donner. 

Ze laat veel in het midden.

Een gezelschapsmeisje. Haar leeftijd wordt niet vermeld. Evenmin wat ze bedoelt met compagnie.

Wil ze gewoon wat kletsen, zal ze één en al oor zijn ? Of is ze eenzaam, doet ze appel op de generositeit van haar omgeving ?

Komt ze van één of ander verwoest gebied, uit een verpauperde regio van het alsmaar armere Spanje ?

Er blijft veel open tussen de regels, minstens één lijntje tussen elke zin.

Het vergemakkelijkt het lezen maar vergroot het mysterie.

Une jeune fille met een geheim. Dat prikkelt.

Zo zijn er duizenden in de stad, maar zij schrijft, met de hand dan nog.

Mijn francofone buurman leest inplaats van cherche de compagnie, 'dame de compagnie'.

Gezelschapsdame. Dat is weer iets helemaal anders.

Misschien kan ze helemaal niet strijken of poetsen.

Wat zou het ?

Een scheutje Spaans - komt altijd van pas.

The girl next door

Ik ben normaal voor mijn leeftijd, zegt het Venetiaans blond meisje tegen haar vriendin.
Het is een zin die je meteen opraapt.
Ze moet veertien zijn en een meter vijfenzestig hoog.
Op die leeftijd in de tram de wereld kond doen dat je gewoon bent, volstrekt normaal.
Geen adembenemende vrienden, geen BV's in de familie, niet exuberant gekleed, niet hoogbegaafd, geen wilde feestjes. Geen drieduizend vrienden, hooguit drie of vier die haar liken.
Enkel maar gewoon. Normaal quoi.

Toch is er iets met het meisje op de tram.
Zo'n ongedwongenheid waardoor Tony Soprano zich mateloos ergert bij zijn therapeute.
Soms zie ik zo iemand op straat lopen, met zo'n welgezinde grijns op het gezicht, ik zo ze zo'n dreun verkopen.
Soprano baadde in weelde maar leed aan depressies en voelde zich voortdurend opgejaagd.

Zo'n grijns heeft het meisje.
Verstandige meid. Wijs voor haar leeftijd, grote zelfkennis, kan zichzelf relativeren, assertief maar ingehouden.
Welaan : een normaal meisje van veertien.
Niks speciaal. Gewoon : een buitengewoon gewoon meisje.
Zonder meer.

De Affiche

Kennedy had geen druppel Duits bloed in zijn aderen. Hij maakte zich in '61 onsterfelijk door de simpele uitspraak Ich bin ein Berliner.
Bleekscheet Toots Thielemans, he has a black soul, uitgerekend een Afro-Amerikaanse muzikant gaf hem die eretitel.

Je kan er niet naast kijken die ochtend in het verlichte aquarium.
Helemaal in de nok van de Square bokaal aan de Kunstberg vrijt een koppeltje.
Twee jonge Maroxelloises die vrij en onbevangen hun liefde tonen aan de wereld.
Zij zit op zijn schoot, hij frummelt in haar haar. Je ziet haar giechelen.

Boven hen hangt levensgroot de affiche van een congres dat net is gepasseerd of er nog moet aankomen :
L'Europe, c'est Nous.