Trage tranen

Ze geeft haar een kus op de wang. En een kruisje, met de rechterduim maakt ze het teken op haar voorhoofd.Het meisje lacht, ze weet niet wat er gebeurt.

In het Carestel wegrestaurant aan Koekelberg nemen ze afscheid. De alleenstaande moeder en bijna puberdochter en omoe. Grootmoeder neemt het meisje nog eens stevig vast. Alles verhevigd en verdicht, kort bij mekaar, even een kleine hechte gemeenschap. Haast geen noemenswaardige wrijvingen. Ginder was het bloedheet, hier is het troosteloos nat. Het vergroot de melancholie, het meisje drukt de oude vrouw stevig tegen zich aan. Ze lachen beide maar niet uitgelaten.Vervolgens gaat omoe gaan wuiven, tot ze uit het zicht zijn, helemaal verdwenen.

Ze neemt de Metrokrant, gaat wat zitten bladeren. Ze geeft het al snel op. Ze kijkt naar buiten, lange tijd. Er hangt leegte, de muzak is lauw. Het blijft genadeloos regenen, trage tranen op de ruit.

Dan komen twee backpackers langs, twee blonde gebronsde meisjes, twee zwaarlijvige zussen. Ze spreekt ze zelf aan. Ze begrijpen haar niet, ze lachen haar alleen maar hartelijk toe.

Dat volstaat.

Het moment

Een moment volstaat.
Bij de kruising van Tram 3 en Tram 3 aan Lemonnier, niet veel meer dan een oogopslag.
Snel een paar grove trekken met een dun potlood.
Hij kijkt nogmaals, heel indringend, genant, zij verbaasd en licht verbouwereerd.
Dan gaan de voertuigen elk hun eigen richting.

Vanuit de ogenschijnlijk simpele gelaatstrekken borduurt hij voort. Eerst neus en ogen, hij aarzelt nooit, corrigeert zonder te gommen, twee lichte plooien in de wangen, kleine mond, dunne lippen.
De neus geprononceerd, zwart halflang haar. Gans de rit tot aan VanderKindere, ruimschoots voldoende om het portret te voltooien, hier en daar nog een lichte trek, veegt met de zijkant van zijn rechterhand even over haar gezicht, geen liefkozing, een correctie, intuïtief lijkt het, maar heel accuraat. Amper een kwartier in de weer.
Nog wat decor, open kraag, klopt niet, ook niet het geruite hemd, onbelangrijk.

De karaktertrekken, de lichte frons, blik beetje gejaagd, je leest het zo in het portret.
Hij sluit het schetsboek, geen grijns, geen fijne glimlach. Alsof het heel gewoon was.
Kijkt onverstoorbaar naar buiten, felle zon.
Het Maroxelloise meisje op het perron schreeuwt luid tegen haar man, iets heeft hij niet gedaan, of net wel. Hoofddoek en donkere bril. Hij bekijkt ze heel even, niet interessant, hij zoekt wat anders.
Schetsboek blijft dicht. Nu toch een fijne glimlach.
Thuis hangen de kleine meesterwerken met punaises aan de muur, de gestolen Mona Lisa's van de stad.

Ja, zoiets

Hebde gij middelbare gedaan ?  -  Ja, zoiets.

Ze zitten naast mekaar, alleen de jongste kijkt af en toe naar de man met de baseballpet. Grootvader en kleinzoon, het is makkelijker praten naast mekaar. De kleinzoon draagt een strooien hoedje, naast hem een half gevulde buggy, de oude man heeft enkel een wit plastic zakje.

Een jonge vrouw passeert zwanger. Die is ergens tegen aan gelopen, zegt het strooien hoedje. Ja, zoiets. Het is lekker koel op het terras van La Brocante. De wind geruisloos, af en toe beweegt een blad. Ergens hangt een kip aan het spit. De kleinzoon heeft lang krullend haar, een leren rugzakje en een overbodig bruin sjaaltje. Vermoedelijk zit hij in het artistieke.

De markt loopt op zijn einde, de laatste passanten rommelen in de overschot. Rare mix van La Cambre en de meest precaire straatbewoners. Opa kijkt vrijwel altijd voor zich uit alsof hij op iemand wacht. De kleinzoon is vaak aan het woord, meestal vragend, zoals het hoort. Opa  geniet, hij geeft karige antwoorden, zoals het hoort. Slechts af en toe neemt hij zelf het  woord, in heel korte zinnen. Zoiets. 't Was vroeger niet slechter of beter, 't was anders. Of : vraagt gij de rekening ? Gij hebt gereden, ik betaal het eten.

Dan neemt de kleinzoon een pluisje van de tafel, hij houdt het opa voor, de man blaast het weg, in twee keer. Als een miniatuur parachute zweeft het een eind voor hen uit. Ze bekijken het zwijgend, licht monkelend. Jongens ondereen. Het landt de tafel  voor hen.

Goe gelanceerd opa. Nog bij de para's geweest ?    -   Ja, zoiets.

Het Concert

Zij houdt hem stevig maar krampachtig vast in iets dat het midden houdt tussen een worstelgreep en een potige judo armklem. Hij kijkt beteuterd maar tegelijk ondeugend. Het meisje naast hem lacht, licht blozend maar tevree dat er wat afwisseling is in de saaie middag.

Onderwijl geeft L'Ensemble XVIII-21, Le Baroque Nomade flink van jetje in de grote zaal van het Koninklijk Conservatorium. Het heet een Barokconcert  te zijn in de Verboden Stad. Ze vertellen, naar eigen zeggen, een verhaal met muziek, zonder zich te laten opsluiten in de partituur.

Dat hoorde er veelbelovend uit en omoe had de kinderen lekker gemaakt met dit soort verhalen. Vóór het concert keken beide kinderen nog hongerig naar het lege podium. Het is spannender met de gordijnen dicht maar daar is in het conservatorium allang geen geld meer voor.

Bij de eerste tonen ging het al fout. Een fragiele cocktail van Westers klassiek met traditionele Chinese klanken en instrumenten. Voor koters net vóór het puberen, groot gebracht met Justin Bieber en Ian Thomas, is het naast slaapverwekkend vooral hoogst irritant. In het begin hielden ze nog hun manieren.  De blonde kortgeknipte jongen hing al een beetje voorover en legde tenslotte zijn hoofd neer, armen gekruist op het pluche van de loge. Alles moest nog beginnen. Omoe keek zorgelijk maar liet begaan. Het meisje, iets ouder en een meisje, wat meer respect voor omoe en het gebeuren deed heel erg haar best. Ze fronste bijwijlen haar wenkbrauwen, je zag haar inspanning om te vatten wat daar vooraan gebeurde. Toen de jongen een lange elastiek tevoorschijn haalde uit zijn broekzak was het hek van de dam. Hij reikte hem onmerkbaar aan zijn zusje die het giechelen niet kon laten toen hij de celliste vooraan naspeelde met de nodige grimassen. Hij streek met zijn wijsvinger over de lange elastiek die onvermijdelijk moest klappen.

Daarop greep omoe onverbiddelijk in. Zo bleef ze korte tijd zitten, arm rond de nek van de jongen. Het meisje giechelde onmerkbaar, ze wilde noch haar broertje, noch grootmoe schofferen.Dan mocht er eindelijk worden geapplaudiseerd. De jongen deed dit met zoveel overgave dat hij ongewild een extra nummer afdwong. Hij had zijn anorak al aangetrokken toen omoe hem stevig maar vriendelijk aanmaande te blijven zitten. Het is direct gedaan Tom, fluisterde ze. Dat hebt ge daarjuist ook gezegd - Sssst, siste ze. Daarop zette hij zijn kap op het hoofd, in het lekkende conservatorium is dat een fors statement.

Omoe genoot ogen dicht van het laatste nummer. Buiten wacht een stralende zon, weldra zijn ze alle drie bevrijd.