Ik zag haar nog amper, eigenlijk nooit meer. Mensen komen en
gaan. Ik ging elders gaan werken, zij werkte allang niet meer. Ik kwam er vaak,
na de werkdag, we waren niet echt close, maar toch.
Ze was niet uitgesproken
knap, wel sexy. Lange blonde gevlochten staart, vrijwel altijd kort gerokt,
sober parfum. Wat opviel, ze was lenig. In een vroeger leven was ze
ongetwijfeld keurturnster geweest.
Ze bediende de mannen afgemeten, niet onbeleefd, zeker niet
hartelijk. Zakelijk. Zij die flirtten hield ze kordaat op afstand. Zij koos
zelf, dat leek eigenaardig want ze liet zich graag bewonderen. Schudde met haar
kont, nooit hoerig, heel naturel. Heb haar nooit geweten met een klant uit het
café, werk en privé strikt gescheiden.
Ze zei het zelf, ongegeneerd, maar niet voor het ganse café.
Ze kon geen dag zonder, verslaafd, zo noemde ze het. Minstens ’s ochtends en ’s
avonds. Het minimum minimorum. Tijdens het weekend verlangde ze, neen, moest er
vaak worden gepresteerd.
Ik was nooit een partij voor haar. Klant, en ze wist dat ik
trouw was, en te jong, onervaren en met teveel complimenten, en te braaf. Ze
had ze liever met een hoek af, niet teveel blabla, dom en gespierd, een lekker
lijf.
Ik heb ze nooit gezien, zelfs niet die éne keer toen ik ze hielp
verhuizen, maar ze waren er in alle kleuren. Zwart en blank, Noord Afrikanen,
bodybuilders, ex-gevangenen.
Ze moesten wel proper zijn, ze werden gedoogd, gebruikt en
gedumpt wanneer de honger over was. Maar onderwijl had ze zal gekozen, zat
nooit zonder. Er was nooit sprake van liefde, verkrampt en bedwelmd door haar
drift, een op hol geslagen libido. Het was een tijd waarin alles nog
ambachtelijk gebeurde, waren er toen pornosites geweest, zij, een wrak gelijk.
Het had gekund, dat ze voor zichzelf begon, maar dan had ze
niet te kiezen, pakken wat ze geven. Daar bedankte ze voor. Ze wilde van boven
liggen.
Ze zat in een hoekje van mijn geheugen. Wellicht liep geen
enkele vrijer achter haar kist.
Of allemaal. Want ze was zo gul.
