Hij lijkt me geen zakenman, is hij te ontspannen voor.
Evenmin uit de zorgsector, kledij leent er zich niet toe. Een leraar wiskunde ?
Een parastatale ? Ambtenaar ?
De zin die voorbij waaide aan de Warande, in zijn mobieltje,
een wolkje veelbelovend parfum, doet me weifelen.
Ik heb het in de groep
‘gelegd’.
Een groep leent zich voor veel.
Het in
de groep gooien bijvoorbeeld, een clusterbom, je ruikt het conflict al.
Ik heb het in de groep gezegd, dat is
eerder monkelen, willen maar niet kunnen, nonchalant, snel er tussen om er
vanaf te zijn, liefst niet discussiëren. Een korte passage.
Nog zoiets, ik heb het
achtergelaten in de groep. Tja, dan ben je d’er mooi vanaf. De verweesde
gedachte, hier groep, zorg maar voor mijn kindje, de vondelingenschuif.
Hélemaal van de pot gerukt : ik heb het geparkeerd in de groep. Daar kan ik een boek mee vullen,
de gestalde ideeën en suggesties. Zo op het einde van het jaar nog eens
rommelen in het diepvriesvak van de afspraken, ah, het ligt er nog, we zijn
gerust. Bevroren schimmel.
Neen, deze man legt het.
Zoals een kind, liefdevol en fragiel in een warme kribbe.
Dat gaan we samen koesteren en groot brengen. Bij stil staan. Opvoeden, dan
moet het zelf zijn weg zien te vinden.
Het honoreren van het zoeken. Je hoort het antwoord groeien.
