donderdag 22 februari 2018

En dan, op een dag was het zover

En dan, op een dag was het zover.
Deur wijdopen, even diep ademhalen, Ze was nu helemaal, helemaal op zichzelf.
De vrijheid van het zelfstandig beheer.

Begonnen in een huisartsengroep, draaide goed, geliefd bij de patiënten.
Zo ging ze stilaan dromen, nog onzeker, van een eigen praktijk.
Haar man steunde haar volop, het leek of ze beide in de praktijk stapten.
Maar hij werkte in openbare dienst, dat schikte, afgelijnde uren, handig voor de kinderen.

Nu kon ze zelf alles organiseren, plannen, uittekenen, inrichten.
Het patiëntenbestand groeide. Nieuwe wijk aan de rand van de stad.
Perfect tweetalige jonge arts.
Het liep gesmeerd, andere nieuwe patiënten, uitdagingen bij de vleet.
Ze glunderde, 's avonds nog gretig bijstuderen, tot laat nog. Het kon niet op.
Ongemerkt sijpelde het ongenoegen binnen, als vocht in de muur, een onbetekend vlekje, weldra een vuile vlek, dan de eerste druppel die valt.
Minder aandacht voor hem, wellicht ook voor de kinderen.
Hij was gesloten, altijd geweest, maar stilaan grimmig.

Een zekere afgunst, maar ook het gevoel.. zij groeit, ontplooit, krijgt alle aandacht, hij blijft terplaatse, en daarbovenop haast alleen voor de zorg.
Zij negeerde het niet, maar minimaliseerde.
Het zou veranderen als alles wat in de plooi viel, de kinderziektes van een beginnende arts.
Hij overdreef één en ander.
Maar het kantelde niet. Van kwaad naar erger. Stellingenoorlog, elk alsmaar dieper in de eigen loopgracht.
Dan verliet hij het slagveld.
Afgunst vergleed naar diepe jaloezie en haat.
Het was niemand en allemans fout. Van op afstand zag je het kristalhelder maar wie er middenin zat was verblind door ambitie of frustatie.

Zij begreep het niet, het ging al zo goed.
Plots waren er de kinderen, de verdeling, de verhuis, het lege nest.
Zij kon het plots niet meer, wat ze vaak zag bij patiënten herkende ze niet bij zichzelf.
Alles verdampte, relatie stuk, soms bleef de deur dicht of ze beantwoordde slordig de telefoons, mensen bleven weg, het ging snel rond. De vervreemding van de kinderen, het verdriet.

En dan, op een dag was het zo ver.
Ze was nu helemaal, helemaal op zichzelf.