Ze passeert, keert dan onmiddellijk terug.
Aarzelend schuurt ze tegen de kring. Heel onopvallend staat ze plots in de derde rij rond het groepje meisjes op het trottoir.
Niemand let op haar, spreekt haar aan, ze wordt niet opgemerkt. Zo heeft ze het graag.
Het meisje met zwart halflang haar, in de categorie te groot voor een serviette, te klein voor een tafellaken.
Ze tuurt wat wezenloos in de bende waar het heel druk is zoals meisjes van die leeftijd altijd mekaar overbluffen.
Plots realiseert ze zich dat ze dit helemaal niet wilde, maar ook weer wel.
Ze voelt dat ze bloost, knippert zenuwachtig, kijkt een beetje verschrikt achterom.
Een vis op het droge.
Nu weg gaan is opvallen, blijven staan is wellicht geviseerd worden, iedereen schreeuwt.
Ze wil er zo graag bij horen en toch weer niet.
De pijn van de eenzame ziel, haar wereld nog te klein om hieraan te ontsnappen. Nog onwetend van wat nog komt.
Dan zet de groep zich loom en rommelig in beweging, ze volgt maar vertraagt behoedzaam haar pas tot ze helemaal oplost in de drukte van de va et vient aan de schoolpoort.
Niemand merkt dat ze er niet meer is.
Net lang en kort genoeg hoorde ze erbij, dan stapt ze beetje wankel naar huis.
