De Weerspannige

"Non !"
"Je te dis oui !"
'Non !"

Een leraar en een opgeschoten puber staan face to face als twee vechthanen gereed om mekaar bloeddorstig de ogen uit te krabben.
"Non, oui, Non.." - meer kan ik niet opvangen.
De leraar wijst rechterarm hoog, wijsvinger vooruit naar de zijlijn, de jongen blijft discussiëren.

Op het voetbalterrein in het Fontainaspark is er hoogst zelden heibel.
Zolang de jongelui het onder mekaar beredderen is er niks aan de hand.
In een school zijn er regels. Verplicht sportschoeisel bijvoorbeeld, op tijd komen, evenwichtige ploegen,
ik zeg zomaar wat.
De jongen geeft niet op en de leraar mag niet buigen, er staat teveel op het spel. Machtsstrijd.
De blonde docent ontmijnt de situatie, geeft een teken aan de klas om de match te beginnen.
Tijd winnen, aandacht afleiden, de groep verstrooien - een man met ervaring.
De jongen provoceert. Handen in de zij, welwel, bang van de massa ?
Maar de turnleraar laat zich niet uit zijn lood slaan.
Er wordt niet meer gewezen, geen verbale uithalen, geen geweld meer, de man legt kalm zijn besluit op tafel.
De korte adempauze was voldoende om snel de blokkage te overdenken en de weerspannige een hak te zetten. Hij loopt al enthousiast tussen de joelende klas.

De leraar heeft zijn zegje gehad, voor hem is de kous af.
De leerling staat er eerst wat beduusd bij, roept nog één keer Merde en gaat dan hoofd op de knieën zitten aan de zijlijn. Het gezonde gezag hersteld. Schoolvoorbeeld over hoe je jongelui de weg wijst naar volwassenheid.
Ik word oud.