Vermits ik aan het verhuizen ben was ik op zoek naar wat gerief om één en ander in te verpakken. Normale mensen kopen verhuisdozen maar in Brussel wemelt het bij de wekelijkse papierophaling - maar ook daarbuiten - van kartonnen gerief in alle maten en vormen.
Aan het Rouppeplein stoot ik op een hoogst originele doos in de vorm van een electrische gitaar. Bovendien stond de gitaar er in felle kleuren op getekend compleet met het merk en serienummer.
Veel kan je daar niet in opbergen, dat klopt, maar ik zocht allang een dunne verpakking voor al mijn paperassen. Dit leek mij heel geschikt gerief.
Mij niet van het minste kwaad bewust begeef ik mij op weg naar huis. Dit moet u echt eens proberen, u zal niet geloven wat dit teweeg brengt bij de passanten.
Niemand merkt immers dat het een lege doos is, iedereen denkt dat je je net hebt voorzien van een fonkelnieuw instrument.
"Wat speelt ge ?" vraagt de clochard aan Anneessens. Mijn frank valt direct, "Blues is mijn specialiteit," antwoord ik, maar maak mij meteen uit de voeten vooraleer hij meer details vraagt.
Ik glunder, ik kan amper Frère Jacob spelen op een groene melodica maar het idee dat mijn stadsgenoten mij aanzien voor een volbloed gitarist maakt de tocht naar huis zeer opwindend.
Ik maak daar graag een ommetje voor.
De meeste mensen kijken mij bewonderend na, een kenner feliciteert mij met het merk, in de doos moet een zeer dure en excellente gitaar hebben gezeten.
Mannen blijven grote kinderen.
De lege gitaardoos was toeval maar opent perspectieven.
Als ik thuiskom bedenk ik dat dezelfde truuk mogelijk is met een lege cello-hoes, een dure Apple of een Avelo-vouwfiets. Jammer dat er geen lege Alfa Romeo- dozen bestaan.
Als mijn vrouw thuiskomt vraagt ze zich af welke rommel ik nu weer heb opgeraapt.
Ze moest het eens weten.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten