Zie hoe sprànkelend, vrolijk, fris en monter de meute zich ophoudt aan de voordeur van de winkel in de Kartuizersstraat, bij de heropening op een donderdagavond.
Alleen maar blij jong volk. Enthousiasme alom. Onberispelijke kledij, stijlrijk, zij het niet sjiek.
In de verste verte geen kinderlawijt. Iedereen heeft een goedbetaalde hoogst interessante razend boeiende job. Ze komen met de taxi. Wonen doen ze in de betere lofts downtown of in Hoog Sint-Gillis.
Ze staan tot in het midden van het voetpad, de passanten moeten eromheen, alleen maar oog voor mekaar.
Heel af en toe wordt er genipt aan drankjes of toastjes. Ze netwerken, de klanten, de entourage.
Er wordt alleen maar gelachen, het is er altijd plezierig, bij de zorgelozen.
Alles lijkt zo vlotjes, zo glad, zo gestroomlijnd, zo vanzelfsprekend.
Het bouquet van Chanel en Dolce reikt tot ver in de smalle straat.
Er is nooit onenigheid, iedereen is het met iedereen eens.
En alleman lacht en lacht en lacht, zij het nooit boers of hinnikend.
Alleen maar glimmende mensen op het trottoir. Zelfs geen molligaards, niet te lang of te kort, witter dan wit zijn hun tanden.
Ze lijken wel geselecteerd. De Zorgelozen. De Foutlozen.
En dan passeert, de argeloze, een hele generatie verschil.
Mijn bottines lichtjes gescheurd, totaal démodé en andere schoonheidsfoutjes.
Jaloers op de frisheid van het jonge ontluikende leven ? Op hun schoonheid ? Zorgeloosheid ? Hun fonkelend enthousiasme ?
It's only a shadow of rock and roll.
Morgen staan ze op, ongeschminkt, vieze adem. De ongeschoren - blijkbaar toch al licht kalende man, gisteren handig verborgen onder een hippe pet, met zijn zijden sjaal - laat een scheet.
Zijn vriendin vloekt : shit, geen toiletpapier meer. De dronken bijslaper laat een luide boer.
Niks jaloezie.
Just ordinary people, like you and me.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten