Het Maatschappelijk Werk

"...de Waalse regering smijt het geld door deuren en vensters".
Ik hoor het op het terras van Le Chop Inn, uitgerekend de RTBF heeft dit opgepikt uit de mond van een MR-oppositielid.
Ik merk er geen bliksem van op de Place Rouppe.
Geen mens die aan tafel schuift bij de Comme Chez Soi op het middaguur.
Al zeker niet de vier Afrikaanse mannen die buitenkomen bij de "Brusseleer". Ze dragen dure zwartlederen aktentassen met daarin profijtige cursussen Nederlands voor beginnelingen. Ze zijn onberispelijk gekleed, gewichtig voortschrijdend alsof ze net zwaar hebben onderhandeld over de onrechtvaardige voedselprijzen op het Afrikaanse continent.
Ze glimmen als mahoniehout en ruiken naar zoetzure Carambolas.
De sneeuwwitte poedel van het café is heel nerveus en dat heeft alles te maken met de schreeuwerige muzak die radio Contact uitbraakt over het kalme plein.
Vrijwel iedereen is op vakantie. Lege terrassen, jonge moeders met krullebollen op hun arm die vriendelijk wuiven. Ze zijn gehaast, de moeders.
Een dikke matrone heeft voorverpakte bloemen gekocht in de Zeeman. In schril contrast met de zware madam is het meisje dat lijdt aan anorexia en veel te dik gekleed gaat op de warmste lentedag van dit voorjaar.
De jonge platanen pronken met hun frisgroene tinten.

Een Arabische man passeert, zijn vrouw loopt gedwee achter hem, ze draagt net geen boerka.
Als hij stopt voor de vitrine van Rijschool Boël blijft ze staan op veilige afstand van haar echtgenoot.
Onwaarschijnlijk dat hij ze gaat inschrijven, tenzij hij achteraan mag postvatten in de wagen tijdens de rijlessen. Dan zit zij wel vooraan. Ingewikkeld.
Een oude man verzet zijn fiets, hij heeft heel veel tijd nodig om het slot los te prutsen en evenveel tijd om het vijf meter verder terug vast te maken aan de tralies van het herenhuis naar Boël.
Hij draagt een versleten trainingsbroek en een zware grijze pull.
Het is een ritueel welke zich iedere dag voltrekt op het middaguur, het breekt zijn dag.
Bij ontsteltenis van een hondje wordt de velo verplaatst.

Aan de Houtsiplou is een maatschappelijk werkster druk in de weer met een man op leeftijd.
Ze neemt de papieren ter hand, verklaart één en ander en wijst hem vervolgens de weg.
Hij bekijkt de papieren, gaat met zijn wijsvinger over het formulier en verzoekt opnieuw.
Ze legt het nogmaals omstandig uit. Hij aarzelt, vraagt nog wat verduidelijking. Hij toont, zij corrigeert.
Voor de derde keer maakt ze hem wegwijs. Hij wijst weer naar het papier, ze bekijkt het opnieuw en vertrekt. Als ze hem groet heeft hij nog een onduidelijkheid gevonden. Ze keert terug, ietwat ongeduldig.

Ik heb allang begrepen dat zij niet doorheeft dat hij het meteen doorhad.
Hij vraagt gewoon om een koffie te gaan drinken met hem.
Het spreekt voor zich : daar hoeft geen verdere uitleg bij.