Uit de Put gebabbeld

"Hij mag zijn Gauloiskes smoren in huis, maar zijne Malboro is voor buiten. Da stinkt te neig."
"De mijne is er al vijf jaar vanaf, maar hij is wel tien kilo verzwaard."

Twee vrouwen, midveertigers, op een woensdagmiddag in de boemel tussen Jette en voorstad Ternat.
"Ons Laura zit in haar laatste jaar, ze doet staasj in de Zusterschool. Z'had voorgesteld om brochettes te maken met daarop eikes geverfd in het geel waardatdan eendekes uitspringen. Ze moet het ingewikkeld maken want gepasseerde jaar was ze gebuisd. Haar Juffrouw zei dat het goed was, ahja, dan moet ze zelf niet peinzen hé, zijn z'er vanaf. Ik heb het allemaal opgezocht op Internet, ze kan toch weer niet buizen, 't is daarom dat ik er zo achterzit. Ze moet dat allemaal opschrijven en aan hare mentor afgeven. 'k Zeg tegen haar : 'Laurake, ge moet direct uwe roden draad doorsturen of g'hebt weer ambras."

"Ja mensj, maar leren moeten ze zelf hé, ge kunt het er niet instoempen.
'Is een spel hé, kleine kinderen, kleine zorgen - grote kinderen, grote miserie."
Veel meer kan haar medereizigster niet inbrengen.
"Hoe is het met ulle Frank ?", kan ze nog snel vragen om Laura opzij te manoeuvreren.
"Zwijgt.". Inderdaad, veel meer kan ze niet doen.
"Zwijgt, hij heeft al een ander lief. Ge weet dat het af was met die zwette in 't straat ?"
De andere knikt, ze beklaagt zich al de vraag.
"W'hebben allemaal in de put gezeten, maar ge moet voort hé. 't Is een klein zwetteke, just gelijk Nicole.
'k Heb nog gezegd : 'Frankske, ge moet er geen pakken om Nicole te remplaceren. 'k Heb op hem ingebabbeld, feitelijk hebben we ons allemaal uit de put gebabbeld. Hij wil de kerk in het midden houden, zegt hij, nog niet te rap van den toren blazen. 't Is een Ingrid, Nicole was vanachter den hoek, dees is van Herne. Maar hoeveel zijn er niet, de dag van vandaag die hun gerief halen ik 'k weet niet van hoever."
"Och mensj," zegt de geblondeerde compagnon, "de mijne komt van de zee."
"Awel g'hebt malkander toch ook gevonden hé en 't voordeel is dat ge ver van uw schoonmoeder woont."
Ha,ha,ha,ha,ha.
De trein valt stil aan de werken voor het Gen.
Heel even stokt het gesprek.

Dan zegt de moeder van Laura en Frank :
"Chance dat ik maar twee kinderen heb."
Dat beaamt de andere, meer dan volmondig.
Daarop zet de trein zich weer in beweging.