In een dun roze slaapkleedje. Zonder kamerjas want het is nog laf weer zoals men dat zo treffend zegt in de provincie. Het is laf vandaag. Het is gelukkig gaan regenen op deze zaterdagochtend in de Duivelshoek.
Na dagen, weken zonder, is dat in alle betekenissen een opluchting.
Ze rookt en zit languit in een zetel tegen het venster dat wijd openstaat om het laffe buiten te houden.
In de linkerhoek van de TL-verlichte woonkamer, schuin tegenover haar, staat een man in een onderlijfje, evenwel niet van het merk FabuleuxMarcel.
Het had een Hopperscène kunnen zijn. Vrouw kijkt voor zich uit, onbestemd. Man kijkt naar haar, er is enkel leegte.
Maar het beeld staat niet stil, weg Hopper.
Dan schreeuwt de man naar de vrouw, onverstaanbaar maar verwoestend.
Zij kijkt niet naar hem, rookt onverstoorbaar voort, traag, het is alsof hij niet bestaat. Hij kookt, komt wat dichter, roept opnieuw, het gaat over een broeksriem die loos is, zoiets, of een glas dat ontbreekt.
Zij ondergaat en rookt door, een wassen beeld dat af en toe haar arm heft om te inhaleren.
Hij blijft door razen, niet meer zo heftig, maar eerder laf, kankerend, af en toe een oponthoud, gespannen stilte, dan opnieuw en tergend opnieuw.
Zij zit en kijkt dromerig naar de grijze muur tegenover haar.
Er hangt een geelachtige waas over de kamer.
Dan steekt ze opnieuw een sigaret op.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten