Net geland in het Centraal Station slentert hij moeizaam door de Albertina, tussen de tricolore vlaggetjes, de opgeblazen idiote kroontjes, de kinderen met rode restanten van lollies op hun shirten.
Blik op de grond sloft de man zich naar boven, keurig blauwe vest behangen met medailles, baret, grijze broek, schoenen fel geblonken. Alles netjes in de plooi zoals het een voorbeeldige militair betaamt.
Hij torst de vlag van zijn compagnie, nog opgerold op zijn rechterschouder, maar toch fier rechtop.
Moeizaam maar plichtbewust trotseert hij de meute die naar beneden rolt nadat Filip I de menigte groette.
De enige nog overeind, zijn vrouw, ieder jaar paraat, is hem al jaren ontvallen.
Eén na één zag hij rondom zich zijn compagnons bezwijken.
Moederziel alleen nog houdt hij de eer van zijn compagnie overeind. Tot de laatste snik, al regent het oude wijven of is het bloedheet, zoals vandaag.
Straks zal de nieuwe koning hem de hand drukken zoals ook de vorige deden. Er zijn er nog maar een handvol over, hij zal hem wel opmerken. De derde al die hij verslijt.
De veteraan, even recht hij zich, bijna aan de trappen dan de bocht naar het paleis.
Geen mens die hem opmerkt, niemand groet, niemand die applaudiseert.
Een oude soldaat die passeert.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten