Regarde...
Hij toont een foto uit Le Soir.
Dan leest hij verder, zet zijn bril hoog op zijn voorhoofd. Hij praat verder, kijkt af en toe naar opzij.
Hij is kalend, zilveren bril, lacht heel nadrukkelijk, schichtig maar nooit luid.
Hij gaat met zijn vinger over een welbepaalde passage en toont het haar opnieuw, wijst de alinea.
Hij wacht of vraagt nooit naar een repliek.
Het is stil in het Natural Caffè op de Kunstberg, pendelaars passeren.
Het zachte tikken van de propere tassen die het zwartwitte meisje klaar zet op de rekken. Muzak, een goedkope versie van Manu Chao's Clandestino. Een bleek meisje met blote onderrug schikt de flesjes, ze strekt zich heel hoog op een wankel stoeltje.
Een scherpe sirene, heel even maar, als een luide schreeuw bij onverhoedse pijn.
De Afrikaanse ruitenwasser is buiten in de weer, met soepele bewegingen wordt het grote raam ingezeept, haast ogenblikkelijk wordt het witte schuim afgeschraapt.
Versgemalen koffie, de geur van ontbijtkoeken net uit de oven geplukt.
De kalende man moet rond de zeventig zijn. Hij blijft ogenschijnlijk geboeid Le Soir uitvlooien, geeft voortdurend commentaar.
Nu en dan kijkt hij naast hem om haar één en ander uit te leggen.
Ze blijft stom. Enkel zijn afgebleekte regenjas ligt naast hem.
Op de tafel ligt de Metro onaangeroerd, net als de Illy bonbon in de bruine verpakking.
Bonne journée, zegt hij nog als hij het café verlaat.
De meisjes kijken hem na als hij de Kunstberg naar omhoog gaat. Hij stapt stil, dan stopt hij en wijst naar de stenen beelden aan de overkant. Kijkt opzij, lacht en knikt.
Dan stapt hij weer voort met lichte tred.
Enkel een fragiele wind in het gebladerte van de Bergamo.
Zo zacht is de herfst dat je haar zelfs niet hoort.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten