C'est pour vous..
De man, een prille dertiger in een geruite trui reikt het meisje een plastic zak aan.
Het is onduidelijk wat die verbergt maar als je dan toch gulhartig bent zorg dan tenminste voor een sprankelender verpakking.
Het meisje kijkt verbaasd, reageert zenuwachtig, maar toch heel beslist.
Neen, neen, dat kan ik niet aannemen -
Toe, omdat ge me zo goed hebt bediend, ge waart zo vriendelijk... -
Neen, nee echt niet, bedankt, maar ik kan het niet aannemen.
Hij had het enigzins verwacht, hij lacht vriendelijk naar haar.
Merci quand-même - al is het onduidelijk waar dat op slaat.
Er hangt een geur van drukinkt en een scherp parfum aan deze kant van de grote zaal.
Ondanks het vele volk is er een gedempte, haast gewijde stilte.
Het meisje die de aangetekende zendingen soigneert achter de balie aan de Brouckère, is helemaal van haar melk. Het is haar nog nooit overkomen.
Een bewonderaar... spot de vrouw naast haast met een zweem van lichte jaloezie.
Ik herken hem niet, die man is hier nooit geweest... zegt ze haast verontschuldigend.
Wat gaat ge nu doen ? - Rien du tout, ze lacht wat verlegen.
Het reglement is onverbiddelijk : niks aannemen van de klanten. *
Voor hem was het een eerste zet, dat las je in zijn vurige maar niet onbeschaamde blik.
Misschien was het te bruusk, meteen ter zake, en public, hij had beter moeten weten.
Zijn tijd komt nog wel.
Hij gaat opzij zitten op de lange banken, ver genoeg zodat zij hem niet ziet, maar hij haar wel.
Het pak op zijn knieën, broedend op een nieuw plan.
Plots lacht hij minzaam, hij staat op en gaat via een brede boog naar buiten.
Zij bedient de klanten, met een lichte blos schikt ze haar haar.
Dan kijkt ze even naar buiten.
*het is algemeen geweten dat de grote baas van Bpost niet houdt van extra's voor het personeel. Dat zou immers kunnen leiden tot onenigheid en tweedracht.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten