Op geen enkel moment een kramp.
Nooit een verstrooide blik, geen teken, geen oogopslag ontgaat haar.
Ze drinkt zijn woorden met mondjesmaat, niet gulzig, niet gretig - bedaard en sereen.
Ondanks de grote ijver lijkt alles ontspannen, open, ontvankelijk.
Heel soms een glimlach, nooit overdone, enkel als het er werkelijk toe doet.
Alles is waarachtig. De open blik, heel even een knik, ze beaamt, soms parafraseert ze, enkel om zich ervan te vergewissen dat ze het goed begrepen heeft.
Net door deze pose is er de zorg bij hem om zijn verhaal langzaam, zorgvuldig, gestoffeerd te ontwikkelen.
Hij vertelt breed, traag, gekruid met de nodige nuances en de juiste onderbrekingen.
Dan wikt en weegt hij bedachtzaam zijn woorden. Alles lijkt geconcipieerd, maar dat is onzin.
Evenmin is het roekeloos of driest. Gewoon vanzelfsprekend, het verhaal groeit, wint aan diepte, warmte en reliëf.
Geen onvertogen woord, geen stemverheffing, nooit geforceerd.
Dan vertelt zij met dezelfde ijver waarmee ze luisterde.
En hij, hij ook neemt alle tijd. Knikt, beaamt, parafraseert alsof ze ter plekke een helder kunstwerk creëren.
Dan nemen ze afscheid, kus op de wang.
Geen splinter opgevangen op het perron van de 4 aan Lemonnier, ongemeen boeiend gesprek.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten