Het Oude Dorp

"En ? Niet teveel last met de 'allochtone vreemdelingen' ? vraagt een bezorgde oudtante.
Ze heeft nooit mijn verhuis naar Brussel begrepen, is heel ongerust, weet bijgod niet wat ik daar loop te zoeken.
Aalst, Ninove, Dendermonde, Gent desnoods, daar had ze nog kunnen inkomen, maar toch niet het vermadelijde Brussel.
"Kom maar op tijd op bezoek," zegt ze, alsof ik hoognodig moet bijtanken, ontluizen, vergroenen.
Ze kent Brussel van de TV, de rellen in Molenbeek, de razzia's in Kuregem, de Albanese maffia in Schaarbeek.
"Ochgotteke manneke, en daar woont gij tussen."
"De zwarten zijn nog beter dan die Arabieren, die negers hier in de straat, die soigneren hun kinderen goed en ze zeggen altijd goeiedag. Zijn er zwarten in uw straat ?"

Ik laat ze vertellen, Brussel is voor haar al lang een verloren verhaal.
Ooit was het daar beter, dan kon ge gerust een koffie gaan drinken in Café de la Bourse of in de rue Neuve.
De mensen spraken er nog vlaams en er waren nog geen vreemdelingen.
Ge kon uw sacoche laten staan als ge naar het toilet ging, dat moet ge nu niet meer proberen.
Ze weet dat allemaal van horen vertellen en van de 'televies'.
"Daar gaan ze toch niet liegen ?"
Soms vraagt ze heel nadrukkelijk, want haar geboortegrond is haar heilig : "Wat is daar dan beter dan hier jongen ?"
"Ge gaat u daar toch niet laten begraven ?"
"En al die ambras, 't was gisteren nog op VTM."
Ze moet niet weten van mijn verhaal en vertelt van haar neef bij wie ze hebben ingebroken in zijn wagen, in de "volle" dag. "Ze trekken zich van niets nog iets aan."

De "volle" dag is bijna om in mijn geboortedorp.
Het wordt er veel vlugger donker.
Als ik terug rijd, nog vroeg in de avond, zijn de straten van mijn dorp leeg en troosteloos, haast somber.
Veel winkels en cafés staan te huur. Iemand laat zijn hondje uit, een verwaaide gazet.
Het enige restaurant op de straat is gesloten, het hek aan het bos is dicht.

Wat doet een mens 's avonds in zo'n dorp ?
Hij rijdt naar de stad.