4 november, 22u17.
Vóór mij op de Van Volxem rijdt een blonde jongeman op een bleke citybike, gekleed in een dunne T-shirt en lange short. Het is volop herfst, hij rijdt vrolijk.
Net als het dwarrelen van de bladeren begint hij plots zigzag te rijden en valt tegen het asfalt, zij het heel bruusk en met een ferme smak.
Een zware val, maar hij staat meteen op en steekt zijn beide duimen omhoog : alles OK.
"Sorry, ik ben een beetje zat."
Ik hoef hem niet op te rapen, "misschien ga je beter tevoet verder, dat lijkt me veiliger".
Hij beaamt door nogmaals zijn beide duimen omhoog te steken en me te bedanken.
Verleden week een clochard die me een fijne week toewenste, ook al gaf ik hem geen rooie duit.
Gisteren een zwerver die zijn plaats afstond op het perron aan een jonge moeder met kind.
Vandaag een beleefde dronkeling die zich excuseert.
We gaan er heel erg op vooruit in deze stad.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten