Moeders, Zonen en Zwervers

Op nieuwjaarsochtend kom ik opvallend veel zonen tegen op stap met hun oude moeder.
De Ortsstraat ligt bezaaid met restanten van gebroken flessen, natte confetti en uitgezongen ballons.
Het is 1Ou3O, die eerste januari van 2O11.
Oude moeders met oudere zonen. Brengen ze hun oudje terug naar het rusthuis na oudejaarsavond ?
Of zijn ze onderweg van het pension naar hun thuis voor een nieuwjaarsdruppel ?
Of gewoon een gezondheidswandelingetje op een doordeweekse zaterdagochtend ?

De zoon van de vrouw met de pelsen mantel is homo, hij draagt voorbeeldig zorg voor de zwaar geschminkte vrouw, zoals veel homoseksuelen een hartelijke relatie hebben met hun mama. Zij laat het zich welgevallen, arm in arm, vrolijk lachend steken ze de Anspachboulevard over. Hun nieuwjaarsnacht is nog lang niet ten einde.
Een andere man draagt zorg voor zijn moeder in een te lage rolstoel. Hij loopt voorovergebogen om de bejaarde vrouw te duwen, vroeg of laat krijgt hij zware rugproblemen.
In de H. Mausstraat passeer ik dan weer een man met twee kinderen, ééntje aan zijn hand, de andere aan de hand van zijn moeder. Ze zijn niet droef of blij, het leven is wat het is, gelaten zijn ze op stap.
De man is gescheiden, de moeder weduwe. Ze vinden mekaar tijdens de feesten, om een zekere leegte te vullen. Of gewoon omdat ze mekaar graag zien, om een gemis te vergeten of omdat ze het leuk vinden samen te feesten inplaats van elk voor zich.
Het is in dit soort relaties onduidelijk wie voor wie zorgt. Passen de kleinkinderen op oma, of denkt oma dat zij hen soigneert ?
Hij denkt dan weer dat hij zijn moeder een plezier doet om haar te inviteren, ze is tenslotte alleen.
Zij doet het uit plichtsgevoel, haar zoon alleen met die twee koters, kan hij wel deftig koken en tegelijk de kinderen animeren ? Neen, daar hoort een vrouwenhand.

Aan de vitrine van Ici Bxl-Paris praat een Rastaman tegen de spiegel. Hij heft de fles omhoog en zijn vriend in de spiegel stelt identiek hetzelfde gebaar in perfecte symbiose.
Hij ziet het viertal passeren, draait zich om en geeft het zoontje een hand : "Bonne Année".
De jongen kijkt wat verbouwereerd. "Pareillement," zegt de vader, maar niet om er vanaf te zijn.
Ook de moeder blijft staan en geeft de zwarte man een hand.
Ik zie ze alle vijf staan lachen, iedereen geeft de man nu een hand. Daarop gaan ze wuivend uit mekaar en zoekt de Rasta opnieuw zijn maat op in de spiegel.
Het viertal, ietwat bedrukt en gelaten, vervolgt nu vrolijk en uitgelaten hun weg.

Een voze zwerver met een missie. Ook Prins Filip denkt dat hij een missie heeft.
Deze mens echter verblijdt andere mensen : wie is het echte Koningskind ?
Nieuwjaarsdag kan niet meer stuk voor mij.