Onverslijtbare réparateurs

"Mes copies sont meilleures que les originales."
Twee oudere heren wisselen van gedachten in Les Brasseurs. Hun uitspraak maakt finaal brandhout van de oude Vlaamse Blokstelling : stem voor het origineel, het copie is altijd waterachtig.
Maar ik twijfel aan hun bewering, het gaat over DVD's, de meest grijze heeft zich een nieuwe Toshiba aangeschaft. "Japanners, ze blijven in alles beter, had Hiroshima er niet geweest, ze hadden de oorlog gewonnen."
"Avec mon ancien réparateur j'avais jamais des problèmes."
Het zijn heren die nog met 'réparateurs' werken. Die worden hoe langer hoe schaarser.
In mijn kinderjaren kwamen de 'réparateurs' van de TV's nog aan huis, zoals dokters en pastoors.
Ik keek mijn ogen uit toen de man de achterwand van het toestel zomaar losschroefde en ik al die wonderlijke lampjes en honderden draadjes zag : Alice in Wonderland.
Nergens een glimp van Lassie, van Hoss uit Bonanza of Marieke van de Schipper. Als kind dacht ik lange tijd dat die zich daar schuil hielden, hoe konden ze anders verschijnen op het beeldscherm ?

Geen mens die nog repareert nu, soms kost het meer dan een nieuw apparaat.
Onlangs een dictafoon gekocht op de Charleroisesteenweg - gaat hooguit twee jaar mee, zegt de verkoper zonder blikken of blozen. Dan zijn de knoppen naar de knoppen.
Brilletje kapot in de Hema, enkel het vijsje ontbreekt, er mankeert niks aan.
"Weggooien," zegt de verkoopster. 'La responsable du magasin' lacht mij vierkant uit : "Mijnheer, voor die prijs gaat ge toch geen problemen maken ? ça coute à peine 7 euro."
Weg ermee : de afvalberg op.
Een oudere man naast mij adviseert mij om een klein ijzerdraadje te gebruiken inplaats van een vijsje.
"Het is niet omdat het oud is, dat het versleten is," zegt de grijsaard gevat.
Onvindbaar dat soort vijsjes, ze worden zorgvuldig bewaard in kluizen met vuistdikke deuren en geheime code's. Stel u voor dat we de code's zouden ontcijferen, men mag er niet aan denken : het zou de markt totaal ontregelen, de economie finaal in mekaar doen stuiken.

Onlangs was de wasmachine stuk, dan komen ze wel nog aan huis, de chirurgen van Miele. Reken maar vlotjes 15O tot 2OO euro, soms duurt het maar een kwartiertje.
Een Palestijnse vriend van mij kijkt ernaar. "Een kleinigheidje," zegt hij, "hebt ge geen stylo ?".
Ik dacht dat hij het nummer van het wisselstuk ging noteren.
Hij neemt de pen, haalt er het veertje uit en monteert dit vervolgens in de machine.
C'était meilleur que l'original.

Ze maken ze niet meer, dat soort réparateurs.
Hij verontschuldigt zich : "Jammer van de bic."
Of toch wel ?
Onverslijtbaar, dat ras.