Sens Unique

Het meisje reikt de boeken aan door het open venster in de rue du Boulet.
Ze hebben twee jaar samengewoond en de koek is op.
Er wordt weinig of niets gezegd, er hangt geen electriciteit maar eerder gelatenheid over het tafereel.
Zij geeft, hij neemt. Net wat ze niet konden toen ze samen waren. Dan ging het gepaard met botwet negeren of met lawijt, heftige discussies en toch, ondanks de stemverheffingen, doof voor mekaar.


Toen ze uiteindelijk besloten uit mekaar te gaan was er niet meteen een onderkomen voor hem, haar ouders betaalden het appartement. Het was niet zo dat ze mekaar de kop insloegen, dus deelden ze, en attendant, het huis, netjes gescheiden van tafel en bed.
Tot hun beider verbazing liep dit vlotjes, weg de discussies en de malentendus.
Er viel geen gebenedijd woord meer, er was ineens vrede in huis. De plooien waren geruisloos gladgestreken.
Tafel en bed werden terug bijeengeschoven. Maar in de kortste keren staken de vete's weer de kop op, alles werd weer als vanouds. Banaliteiten waar ze voordien mee lachten werden opgeblazen, vermoeide discussies over de boodschappen, de kook, de afwas. De sleur was terug in hun nieuwe relatie geslopen.
Het duurde niet lang of ze waren terug bij af.




Alles is geladen, er rest alleen nog een kort afscheid.
"Arrange toi bien," - "Oui, toi aussi."
Daarop rijdt hij de straat uit, verdwaasd negeert hij straal de sens unique.
Ze kijkt nog even, verbaasd, maar roept hem niet na.
Dan sluit ze het venster.