De man in zwarte outfit, naast mij op de Dansaert, is vooraan helemaal kaal.
Achteraan heeft hij een haardos waarmee je moeiteloos een tweepersoonsmatras zou kunnen vullen.
Ik heb het niet zo voor kale langharigen.
Kaalheid zou ik nooit maskeren, maar juist accentueren.
Maak er geen gebrek van maar een kenmerk.
Als er even voorbij de Beurs een fikse wind opsteekt is het hek helemaal van de dam, zijn halfweelderige haardoos wappert langs alle kanten.
Dit in combinatie met zijn kale knikker geeft hem het zicht van een verwaaide vogelschrik.
Het bevestigt mijn vaststelling : géén gezicht.
Soms wint de natuur het van de onredelijkheid, jammer dat hij zichzelf niet kan aanschouwen.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten