De Nieuwe Vriend

Ik raak aan de praat met éne Didier in de onvolprezen Les Brasseurs aan de Anspach.
De man is een kloeke zeventiger, sportief, amper grijzend en heel breed geïnteresseerd.
In een vorig leven trambestuurder geweest, waar hij gretig de opportuniteiten benutte om relaties aan te knopen met mensen van over de ganse aardbol.
Waar zijn collegae gewoon aan het stuur zaten, maakte hij toeristen wegwijs, was nieuwsgierig naar hun verhalen en noteerde vlijtig hun adressen.
Zo wordt een bescheiden werk plots een wereldwijd netwerk, dat web gesponnen over alle continenten onderhoudt hij via Facebook en mailverkeer. Hij heeft zich dat eigen gemaakt na zijn pensionnering - naast vele taal- en andere cursussen - ik hoor dat hij daar bedrevener in is dan ikzelf, alhoewel vijftien jaar ouder.

Als snel blijken wij bloedsbroeders te zijn, een overtuigde brusselaar die niet bleef hangen aan de nostalgie maar zich wat graag inschrijft in de boeiende Melting Pot.
Breed geïnteresseerd in de geschiedenis van de stad, maar bij uitbreiding ook goed op de hoogte van zegmaar de Armeense kwestie, de Intifada of de opwarming van de aarde. Heeft over alles zijn uitgesproken gedacht.
Daarenboven is hij ook een liefhebber van de uitstekende HBO-series.
Mad Men is zijn absolute préféré : die kapsels, die kledij, de tijdsgeest - hij vindt het uitmuntend gedaan, ze voeren hem in geen tijd naar zijn jeugd, begin jaren zestig.
Maar zie, hij kent ook de Soprano's, Six Feet Under, The Wire - een verbazingwekkend man.
Het blijft een geanimeerde babbel entre connaisseurs.
Dan komen we bij de vakantie. Ook dat zal ongetwijfeld een boeiend hoofdstuk zijn.

Benidorm.
De man is net terug uit Benidorm.
In mij ontwaakt plotsklaps de kleine snob die de man meteen in een verdacht hoekje zet.
Dat Blankenberge in kwadraat, daar gaan toch alleen maar weldoorvoede bejaarden naartoe die op hun wenken in het Antwerps willen bediend en gecoiffuurd worden ?
Nu had ik een wat oudere wijzere man ontmoet, een nieuwe maat in wording, maar dit kan ik, Petit Blasé, toch niet verkopen in mijn gecultiveerde vriendenkring ?
Er maakt zich een zekere vertwijfeling van mij meester.
Kan men tegelijk genieten en zappen van de Pfaffs naar Deadwood ?
Van het Eurovisiesongfestival naar de Koningin Elisabethwedstrijd ?
Blijkbaar wel.

Plots wordt ik heel erg met mijzelf geconfronteerd, ik merk hoe snel ik mensen klasseer en in vakjes zet.
Waarom zou mijn zogenaamde "rugzaktoerisme" zoveel gecultiveerder zijn dan een maand zonnen en genieten in Benidorm : misschien is dit wel echte vakantie ?
Terwijl ik mij uitsloof om zoveel mogelijk te zien via de platbetreden paden van Lonely Planets en andere Trotters ?
Wellicht is mijn ecologische voetafdruk véél zwaarder ?

Hij bemerkt mijn verbazing, maar inplaats van zich te verantwoorden somt hij alle voordelen op van de Spaanse kuststad.
Hij gaat er in de vroege lente, een lauw zonnetje, nog niet te druk en vooral niet te duur.
Genieten van het prille seizoen, wat bijlezen, DVD's bekijken en via zijn laptop, op het terras, alle contacten onderhouden. Ondertussen bruint zijn madam, soms gaat hij ze keren.
In de vroege herfst is er dan het echte werk : Turkije, Marokko, Latijns-Amerika, China - waar hij zijn vrienden bezoekt die hij via de Stib leerde kennen - reizen die hij voorbereidt  in Benidorm.

Ik ben nu helemaal gerustgesteld : zijn ecologische voetafdruk blijkt veel dieper dan de mijne.