Ik zat na lange tijd nog eens in de wagen bij haar.
Het voorval is nu al welhaast twintig jaar geleden. Ze is nooit meer die grauwe neerslachtigheid kwijtgeraakt, op de duur stond het gebeuren op haar gelaat gegrift.
Na het malheur is ze verhuisd naar de zuidkant van de stad, bij Watermaal, korter bij het woud.
Misschien zou dit wat verlichting brengen.
Oh, ze kon het puur rationeel mooi in kaart brengen, al duizendmaal geanalyseerd bij talloze psycho’s, maar kan je ooit een litteken wissen ?
Het moet ergens in Anderlecht zijn geweest, ze reed niet eens zo snel die verdoemde namiddag, er was haast geen verkeer.
Het kind kwam onverhoeds van tussen twee wagens, ze had het amper gezien, in een flits zoals kinderen zich uitgelaten verliezen in hun spel. Een verloren bal, een verloren kind.
Ze moet toen al meteen hebben beseft dat ze hiervan nooit meer zou genezen.
Wat maakt het uit, innocent ? In je hart blijf je altijd schuldig als een kind sterft door jouw toedoen – een mantra dat ze niet kon doven.
Therapieën, anti-depressiva, slaappillen : het hielp haar alleen maar overleven.
Zelfs de ouders van het meisje probeerden haar gerust te stellen, het was een ongeval, niemand moet dit op zich nemen. Moedige mensen.
Ze is zelfs een tijd van huis geweest, haar man had veel begrip.
Ook haar twee kinderen, wat versmacht en overbeschermd, hadden veel geduld
Omdat haar moeder hulpbehoevend werd is ze terug met knikkende knieën achter het stuur gekropen.
Het koppelen, de baan houden, het manoeuvreren : niets op aan te merken.
Maar je voelde het krampachtige en benauwde in haar rijstijl.
Ik zag hoe ze lichtjes beefde toen ze een klein meisje bemerkte op het voetpad.
De psychiater zei dat het wellicht helend kon werken.
Het was een fait-divers in de krant, lang geleden.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten