De oude vrouw dementeert en vraagt waar haar kleindochter begraven ligt, maar ze heeft geen kinderen.
Haar gaste laat het ongemoeid en beklaagt de kinderen van naast haar deur.
"Blote boterhammen krijgen die gaminnekes mee naar 't school."
"Ze kan haar eigen nog niet soigneren," zegt de andere.
Beide vrouwen knikken. "t Es grave". De T.V. staat te luid want beiden zijn hardhorig.
Een buurvrouw valt van de trap en roept luidkeels om haar moeder. Ze woont alleen.
Zelf is ze 88, haar moeder is al vijftig jaar dood.
In hoge nood roept men om zijn moeder, ook al is die allang vergaan, wordt de navelstreng ooit doorgeknipt ?
De madam uit de blokken laat haar hondje uit. Ze struikelt over het speelse dier.
Ze is te oud voor de jonge hond.
Oud worden in deze hectische tijden lijkt wel een straf, een doem, een last, een zorg.
Vrijwel nergens worden de kwaliteiten van ouderen gevaloriseerd.
Het cliché wil dat dit in traditionele culturen anders is.
Klopt dit beeld ? Worden oude Eskimo's werkelijk op een slede gezet en de berm afgeduwd ?
In een verlaten mijnwerkersdorp, hoog in de Filippijnse Cordillera werden wij opgewacht door de
Raad der Ouderen. Het regende pijpestelen, binnen was er de warmte van het houtvuur.
Het leek een andere wereld. Tijd zat.
"Stel ons vragen," zeiden de ouderen. Wijze mensen.
Met genoegen neem ik deel aan een project voor ouderen in de Brabantwijk.
Kwieke jongbejaarden die hun oude dag grondig willen voorbereiden.
'Neen, geen rusthuis, wel een huis in co-habitation. En commun oui, mais pas en communauté."
Er wordt gewerkt aan een eigen huis.
Ze discussiëren over de verschillende religies, de inbreng van de familie, Halalvoedsel, anderssoortige koppels, intergenerationele initiatieven.
Ik mag hen ook vragen stellen.
Met de antwoorden ga ik verhalen schrijven, en ze zijn veelbelovend.
"Être âgé, monsieur, c'est un état d'esprit. Tant qu'on a des projets, on a un avenir."
Heerlijk.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten