Les Mauvais Blancs

“Hij heeft hem nooit gesoigneerd,” – ’t was den beste van den hoop.”
Het klopt, Rik, in de volksmond Ricky, was een rasvoetballer. Hij dribbelde de tegenstand moeiteloos op een hoopje en scoorde, vinger in de neus tot 1O of 11 doelpunten.
Hij werd al snel opgemerkt door de scouts van Anderlecht. En zo arriveerde de simpele volksjongen op een grauwe septemberavond aan de Grote Poort van het Paarse Walhalla. Hem wachtte een gouden toekomst.
De vader hangt met mij aan de toog. “Hij heeft het allemaal verkloot, ‘k heb er alles voor gedaan.”
De man hangt nog steeds aan de fles.



Het dorp was te klein. De nieuwe Maradonna was opgestaan, het dorp zwol in verkeerde trots en vader en opa deelden in de glorie. Blinde euforie.
Hij was één van de honderden jonge knapen die her en der werden weggeplukt.
Schaars zijn de doorzetters die naar het eerste elftal doorstoten of naar andere ploegen in de hogere reeksen.
De meeste genieten er een prima opleiding en vinden hun weg in bevordering of de hogere reeksen van hun provincie.
Maar bij Ricky was the sky the limit. Als iedereen je de hemel inprijst gaat men snel gaan zweven.
Het begon toen hij van het veld werd gehaald, talent zat, maar te lui om te werken en te trainen. Het ging allemaal vanzelf. Toen begon de vader amok te maken tegen de trainer, opa moesten ze ketenen.
Het ging van kwaad naar erger. De jonge knaap, nog barstenvol talent, was veel te vroeg gaan puberen. Hij kreeg de maniertjes van Eric Cantona en David Beckham, te snel met de meisjes, het wilde uitgaansleven.
Hij werd al vroeg gedumpt. Tweede klasse, godbetert derde klasse, het was te min.
Dan maar, uit verveling, terug naar de provinciale reeksen. Hij werd er weggehoond, de held van weleer werd beschimpt, de gevallen Engel. Te zwaar, te lui, te verwaand.
Ook daar liep het mis.
De vader dierf zich nog amper te tonen, opa speelde terug met de duiven.


Ricky speelt nu bij de Welkomboys, een beruchte caféploeg.
Ze verliezen altijd maar ze hebben de tijd van hun leven.
Alleen Ricky droomt soms nog even weg in de vunzige kleedkamers van het cafécircuit.
In zijn portefeuille bewaart hij nog de foto van de eerste kampioenstitel bij de kadetten van de Sporting. Het mauve-blanc is helemaal vergeeld.
“Les Mauvais Blancs” zong zijn vader altijd.
Hij heeft een beetje gelijk gekregen.