Het zwarte meisje tegenover mij is eerder sjofel gekleed. Haar moeder heeft de hese stem van Tina Turner maar haar lijf neigt eerder naar Mahalia Jackson.
Ze stift haar lippen met een witte stick. Ze draagt tevens een helwitte bril en halssnoer.
Black meets White.
Het kind heeft net een blanke reep chocolade verorberd, ze verwijdert de folie maar bewaart de gekleurde verpakking. Ze bekijkt het even, trekt haar wenkbrauwen hoog met de gespeelde verwondering waarvan alleen Afrikanen het geheim kennen.
Ze heeft slechts een ogenblik vandoen om het banale papiertje te vermaken tot een opwindend speeldgoedje.
Ze plooit de verpakking in twee en maakt er vervolgens een klein scheurtje in.
Als ze het nadien openvouwt heeft ze een handig doorkijkje getoverd waarmee ze sans risque de hele tram kan bespieden.
Ze heeft mij eerst in het vizier. Ze veronderstelt dat ze niet opgemerkt wordt maar een geoefende luisteraar als ik voel meteen wie er kijkt. Overspannen zintuigen.
Ik gebaar van kromme haas en laat haar een poosje in het ongewisse. Ze bestudeert mij van kop tot teen.
Totaal onverwacht kijk ik haar plots aan en knipoog.
Daarop verandert ze het formaat en houdt het papiertje nu verticaal omhoog. Dat lijkt haar een verdekter opstelling.
Nadat ze een foto heeft genomen verzint ze terplaatse een nieuwe insteek. Ze rolt de verpakking en vervaardigt alzo een handige verrekijker. Zij beantwoordt mijn glimlach. Ze heeft de tijd van haar leven.
Met een flinterdun papiertje een hele nieuwe wereld toveren.
Daarbovenop de genen van Tina Turner en Mahalia Jackson :
we gaan nog horen van dit kind.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten