Vader en Zoon

"Ik moet snuiten papa."
Terwijl papa diep in zijn zakken tast, blijft het jongetje gebiologeerd staan kijken naar de nieuwe vitrine van Wonderland in de Kartuizersstraat.
Het ventje is amper vijf jaar oud en heeft een brutaal bekje.
Hij gaat duidelijk niet graag naar school of wil minstens de tocht vertragen.
De papa is een lange onhandige slungel. Keurig gekleed, dat wel, maar hij heeft wat moeite met het kleine grut. Later wellicht - dan zal het vlotter gaan, alhoewel.
Pubers kunnen heel brutaal zijn, eens ze je zwakke plek hebben ontdekt kunnen ze daar pijnlijk in koteren.
Soms worden dat stinkende wonden die niet meer te helen zijn.
Of papa kan ook quantité négligable worden, dat is meer dan waarschijnlijk het lot van de lange man.
Hij is ongetwijfeld onberispelijk in zijn vak, alle cijfertjes kloppen tot ver na de komma - maar intuïtie, sociale vaardigheden, een kind lezen : daar is nog veel werk aan.

Als hij eindelijk een zakdoek heeft opgediept schudt het jongetje van neen : het snot is opgelost.
De man fatsoeneert toch nog even de neus, om de inspanning niet vergeefs te laten passeren. De kleine schudt van neen.
Daarop duurt het een hele tijd vooraleer de zakdoek weer op zijn plaats zit.
Dat is nog maar net gebeurd of het jongetje heeft opnieuw een neus die opspeelt.
Dat is heel doorzichtig maar papa heeft het niet in het snot.
Hetzelfde tafereel herhaalt zich, daarop vervolgen ze hun weg. Het zoontje draalt, papa windt zich niet op, hij luistert braaf naar het jongetje : "Papa, ik ben moe." " Papa, ik heb honger."
"Straks..," antwoordt de man steeds.
Op de hoek van de Kartuizersstraat en Dansaert heeft de jongen een colablikje ontdekt waarmee hij wild over en weer begint te sjotten.
Soms moet de man hem loslaten omdat het blikje buiten zijn armwijdte rolt.
Steeds groter worden de kringen rond papa.

"Fernand, het is nu echt tijd. Papa moet gaan werken."
Daarop trekt Fernand een pruilmondje en begint zachtjes te wenen.
De vader droogt zijn tranen en neemt hem op de arm. In de andere hand draagt hij het boekentasje en zijn laptop.
Ik zie het ventje lachen achter de rug van zijn lange Papa.