Respect

Grootgebracht in een gezin van welzijnswerkers had hij veel te goed opgelet.
Als jongste van de hoop wilde hij bovendien de beste zijn van de klas.

Hij woonde in één van de drukke straten tussen Ribeaucourt en de Henegouwenkaai.
Een verstandige jongeman met, zoals dat heet, een hart van goud.
Hij wilde meteen de wijk opfleuren en de buren leren kennen. Zijn fiets liet hij in het begin gewoon voor de deur staan. Zonder slot. In blind vertrouwen, dat vertrouwen vertrouwen schept.
Na een tijdje had hij dit afgeleerd, dan kwamen ze zijn fiets lenen, deze kwam niet terug, ofwel werd er een andere velo afgeleverd. Soms stond hij verhakkeld voor de deur.
Hij verloor alle ontzag bij de hangjongeren uit zijn buurt.
De ouderen hadden hem al een aantal keren gewaarschuwd : "Ge moet niet met uw voeten laten spelen."
Maar hij had er geen oren naar, hij was toch geen racist ?
Iedereen was welkom, ze kwamen eten en drinken. Er was amper tijd om te blokken.
Zijn vrienden keken ernaar met afgrijzen : "Ge zijt zo naïef als een blind kieken, alleman profiteert van u."
Zijn stek werd gebruikt om te dealen, hij liet het allemaal begaan.
Hij wilde overeind blijven in de Maghrebijnse buurt aan de Zwarte Vijvers en tegelijk missioneren : open-deur, genereus - niet alle Vlamingen zijn xenofoben nietwaar.
Zo verwerd hij de nar van de straat.
Toen zijn stereo en GSM werden ontvreemd moest hij met hangende pootjes afdruipen.
Zijn broer is hem komen verhuizen.

"Respect afdwingen begint met respect voor jezelf," had een straathoekwerker hem nog gezegd.
Maar hij was te goed opgevoed.