Op het terras van de Métropole aan de Brouckère zit ik toch wel naast de oude Alfred Hitchcock, himself.
Mond open, driedubbele kin, een joekel van een sigaar tussen zijn dikke lippen.
Ik zie ze vaak in de stad, beroemde mensen waarvan ik dacht dat ze ons allang ontvallen waren, maar dan plots, out of the blue, op plekken waar je het nooit zou vermoeden hun opwachting maken en dan weer verdwijnen. Net zoals de ouwe Alfred in al zijn films, heel even maar, verscheen op de achtergrond en dan ineens verdween.
Zo heb ik deze week nog Boudewijn ontmoet in een geanimeerd gesprek met Pater Damiaan.
De melaatse missionaris maakte zich dik over het feit dat Johannes-Paulus II Tremelo niet had aangedaan.
En dat alle aandacht onterecht naar Boudewijn ging, ter voorbereiding van diens zaligverklaring.
Op grond van welke verdiensten moest deze man dan hoognodig worden klaargestoomd voor het heiligdom ?
En welke zouden dan wel zijn drie mirakels zijn geweest ?
Ik zeg zomaar wat : het bijeenhouden van België ? Het aftreden en weer aantreden als Koning.
Peanuts in vergelijking met de wonderen van de Pater.
Ik kon Damiaan heel goed begrijpen.
Anyhow, back to Hitchcok.
Ik spreek ze nooit aan, de beroemdheden, al zeker niet dat ze sprekend gelijken want ze zijn het werkelijk en waar.
En wàt zeg je in godsnaam tegen een icoon als Hitchcock ?
"It's forbidden to smoke in Belgian cafés Alfred."
Ga weg.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten