Het beest kijkt verschrikt naar mij alhoewel er geen millimeter kwaad in mij schuilt.
Al zeker niet op een vrijdagnamiddag als alle kommer en kwel van de werkweek achter mij ligt en het weekend mij met open armen gewillig staat op te wachten.
De Zwitserse Sennenhond, een heel potig dier met witte borst en gevlekte muil blijft mij bespieden op een heel vreemde wijze, terwijl ik achter hem loop.
Het baasje, een geblokte man met een onverzorgde BHV-baard, houdt hem stevig aan de leiband.
Dit belet niet dat de hond zich bezeert aan de lantaarnpaal en met zijn muil een autospiegel raakt.
De bizarre manier waarop hij mij bekijkt heeft niks vandoen met kijken, hij ruikt, het arme dier is blind.
Ik heb mij ooit laten vertellen dat het voor een hond velenmale erger is als hij zijn reukzin verliest eerder dan zijn gezichtsvermogen.
Misschien is hij blind geboren en zoals geweten ontwikkelt men dan een zesde zintuig.
Ik kan het hem niet vragen, het baasje is gehaast en hij volgt gedwee, botsend tegen de talrijke uitsteeksels op het trottoir van de Zespenningen.
Hij kijkt indroef maar merkt dit niet in de spiegel, indroef omdat hij zijn plichten als hond niet kan volbrengen.
En dat steekt.
Zijnde baasje van zo'n dier zou ik hem af en toe aaien, wat woordjes fluisteren onder zijn lange flappen, hem nu en dan een gezond snoepje toesteken.
Voor hetzelfde geld kan de man hem ook dumpen. Wat heb je aan een hond die blaft maar in het verkeerde been bijt ? Omslachtig als je het beest zelf tot bij een onverlaat moet brengen. Een beetje ervaren inbreker maakt daar snel kipkap van.
Neen, ondanks alles, is het de vriendschap die hier zegeviert, de blinde liefde voor het dier.
De man is overigens perfect afgericht, hij stopt gehoorzaam aan ieder stoplicht en steekt pas over als het allang groen is, niet naast maar óp het zebrapad.
Een hondstrouw baasje.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten