Twee meisjes in de cinema

Twee gedemodeerde meisjes zitten vlak voor mij in Cinema Galeries.
De éne heeft haar lange bruine haren in een strik opzij gebonden. Het type meisjes die vroeger de Katholieke Pensionaten bevolkten in een zwarte voorschoot, en waarvan ik dacht dat ze allang uitgestorven waren.
Ze had een middenstreep bedoeld die, gewild of ongewild, is uitgegleden tot een zijstreep.
Om het geheel te voltooien draagt ze ook nog een grote gebloemde strik. Twee opzichtige haarspeldjes, één op het voorhoofd, ééntje onderaan naast de zijdelingse paardenstaart houden het kapsel in de plooi.
Het andere meisje heeft een haviksneus - genre Rossy de Palma, de grote muze van Almodovar - haar halflange blonde haren hangen los. Zij is meer bij de tijd : kortgerokt met zwart-wit gestreepte kousen.

Hun liefde is nog fragiel, pril, onuitgesproken.
Voor beiden is het hun eerste liefde. Wie zet de eerste stap ?
De film bekijken ze wel, maar met korte onderbrekingen. Af en toe gluurt de blonde naar de schoot van haar vriendin, haast onmerkbaar, even het haar opschudden volstaat voor een vluchtige blik.
Ook de strik maakt gebruik van een voorzichtig gesnuit, waarbij het hoofd zich even over en weer draait, om naar de kortgerokte te loeren.
Het rokje gladstrijken, zich ontdoen van een truitje, alle kleine gebaartjes helpen om kort maar indringend te keuren.
Ze zijn allebei dol op mekaar, vooral de blonde wil heel erg graag, ze kijkt verlangend, steeds meer.
Soms fluisteren ze wat en giechelen dan binnensmonds waarbij ze mekaar nogmaals aankijken.
Het is een repliek op wat er op het scherm gebeurt, maar het houdt hen bij mekaar. Zoals wij vroeger in de klas zaten, we bleven bij de les maar stiekem werden er boodschappen en codes doorgegeven en beantwoord.
De film is het glijmiddel, de donkere zaal steekt een handje toe.
Heel voorzichtig legt de strik nu haar am op de leuning van het blonde meisje maar ze raakt haar niet aan, een try-out.
De andere glimlacht verbaasd maar heel instemmend.
En dan, korte tijd nadien, een eerste aanraking, gewoon een heel zachte kneep in de linkerschouder.
Het meisje gebaart van kromme haas maar ik weet zeker dat ze glimlacht. Omdat het blondje niet reageert en dus instemt neemt de Strik haar arm wat steviger vast, zonder hem evenwel te strelen. Het lijkt wel of ze zich wat rechter wil zetten en daarbij even leunt op haar vriendin.
Maar de kortgerokte maakt deze bedenking meteen ongedaan : ze glimlacht verlegen naar haar vriendin.
De arm blijft rond de schouder hangen, af en toe een lichte greep.
Na een tijd legt de blonde, heel voorzichtig, haast achteloos alsof haar arm is verdwaald, haar hand op de schoot van het meisje met de strik.
Er is veel jeuk, maar alles gebeurt argeloos, zonder opzien, sereen, alsof hun handen gedachteloos zijn uitgegleden.
Misschien dat ze straks wel gespeeld verbaasd kijken hoe hun handen ineengestrengeld zijn.
Het is maar film, maar neen, bij de generiek houden ze mekaar innig vast, de hoofdjes haast tegen mekaar leunend.

Bij het buitengaan ben ik hun spoor bijster.
Ze staan gewoon in de rij voor een volgende film ?
Waren ze nu al ver weg bij Carancho, Howl zullen ze nooit kunnen navertellen.
Maar ze zullen hem nooit vergeten.