" 't Is kalm
vandaag : een man met een fractuurke aan de pols, een heupken bij een madam en
een meiske van zestien voor de knie,"
- de orthopedist stelt de operatiezaal
gerust aan de telefoon, leg de messen
alvast klaar, wilde ik nog
roepen. Het fractuurke doet wel zeer, men zegt zoiets niet lichtzinnig, wat
denkt dat orthopedistje wel ?
Driemaal komen ze de bloeddruk meten in Sint-Jan : zeker is
zeker. De maatschappelijk werkster blijkt zoek. Of ik bekommernissen heb ? En welke mijn pijngraad is ? Ik kijk uit op een hoge muur en krijg een zakje met
gele vloeistof aan een vleeshaak. De kamer is veel te wit en de TV te luid.
Alle infirmières zijn Franstalig en aarzelen om mij aan te spreken, maar klaren
op als ik ze aanspreek in het Frans. Veel va et vient rond het bed, verdomme
geen vijf minuten gerust om te lezen : waarom ligt een mens in een kliniek ?
Met mijn voorwiel vastgereden in de tramsporen, zeg ik tegen mijn Maroxelloise
kamergenoot. Kunt ge uw accident niet verhalen op de Stib, vraagt hij, maar dan
in het Frans. Geweldig idee, dat ik daar niet zelf ben opgekomen. Het gebeurt
alle dagen aan de Miroir, zegt hij. Vrijwel alle verpleegsters schat ik, benevens
Franstalig, Oost-Europees in of zelfs dieper, gerecruteerd in de oneindige
steppen, ver voorbij de Kaukasus.
In de operatiezaal is er een gemoedelijk sfeertje, ook daar
fractuurke, knietje, ribbetjes, de Abattoir is nooit ver weg. Fatima wordt Fat,
Nishrin Nish, Liesbeth Lies. Er wordt nog een Pinokkio aangevoerd, hij heeft
een zwaarwichtige neus, met zo'n verband zou hij beter een neusband dragen of
hoe heet zo'n ding ? Gaan ze er een stukje afsnijden ?
En zo passeert een vol dagje kliniek met teveel afwisseling,
met weinig bekommernissen, een lage pijngraad, een vriendelijk buurken en een
klein fractuurken. Zou ook de factuur bagatelliseren tot een factuurke ?
Geen opmerkingen :
Een reactie posten