Ze liepen haast in mekaars armen. De jongen en het meisje.
De jongen ijverde voor WWF, zij liep de zolen van haar sandalen voor
Greenpeace. Ze hadden hun uithangbord op
de rug en vermits het bitter koud was zaten de werfbladen diep verborgen in hun
dikke jas. Zij wilde hem lijmen en hij haar, ze leken alletwee
ontvankelijk voor de boodschap. Toen zij haar betoog startte lachte hij
smakelijk, haalde zijn gerief uit zijn vestzak waarop zij het uitproestte.
Ze konden mekaar terwille zijn en toetreden tot elkanders
clubs maar dat hou je niet vol in een stad waar het appel om liefdadigheid
wenkt om iedere hoek van de straat. Ook in menslievendheid moet je de kerk in
het midden houden, als je niet op je
tellen past riskeer je in de kortste keren te belanden aan de andere kant van
het loket.
Maar al snel werden de intekenbladen opgeborgen en bleek er
meer dan alleen maar gewone belangstelling voor de bloemetjes en de bijtjes. Ze
bleven lachen toen ze vertelden over de hilarische excuses waarmee ze werden
afgescheept. Oh, dat had hij nog niet meegemaakt. Amai zó grof, vond zij dan
weer. Neen, dat is een goeie repliek, bracht hij in. Hij had meer ervaring, was
meer aan het woord, zij luisterde aandachtig met almaar twinkelender
pretoogjes.
Moesten ze niet weer aan het werk ? Ach, met zo'n hondenweer
en de drukte van de Winterfoor, mensen liepen haastig door. Hij stelde iets
voor, zij knikte meteen. Ze liepen lachend de Exki binnen.
Het komt wel goed tussen Greenpeace en WWF : huizen in
hetzelfde bos, ze vinden mekaars nestje wel.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten