Pardoes valt het meisje met de zwarte fiets op het glibberige voetpad van de Toison d'Or. Vlak voor de voeten van de maar wat graag behulpzame jongen met de bruine krullen. Net te laat om haar op te vangen in zijn wijde armen. Stond er helemaal voor open.
Hij vraagt vriendelijk of het gaat, raapt de fiets op.
Hij is geïnteresseerd, met zijn monkelende glimlach, een onvermoede kans, zomaar voor niks op een donderdagnamiddag. Meteen in een bescheiden heldenrol, een geluk bij een ongeluk.
Ze is niet gegeneerd, alsof vallen doodgewoon is, iets van alledag. Ze zegt kort Merci zonder een gebaar of glimlach - zoals je hoeveelist zou vragen op de markt - en vertrekt meteen.
Hij probeert nog even ça va ? maar ze zit al op haar fiets.
Niks geluk bij een ongeluk : gewoon platte malchance.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten