"Ja schat," - je ziet ze glunderen. Net nu ze samen zit met haar naaste collega belt zoonlief. Dat treft.
"Hé schat, hoe gaat het ?" - "Ja, ja... en wat is er dan gebeurd ?"
Er kraakt iets in haar zelfzekere stem.
"Ja,ja.. " ze gluurt sluiks naar haar vriendin, lacht ongemakkelijk.
"Maar hoe hebben ze dat dan gezegd ? Hoe..."
Haar collega kijkt de andere kant op, lichtjes genegeerd neemt ze haar mobieltje om de berichtjes te checken.
Daarnet nog had de vrouw zwaar zitten pochen over zoonlief. Meteen eclatante job, ze waren hem al komen opzoeken voor hij was afgestudeerd. Modelbedrijf, bedrijfswagen, een Audi dan nog, telefoon.
Ook zijn vriendin was het aan het maken in een groot modeconcern.
De collega knikte vriendelijk, ze had weinig om mee uit te pakken, kreeg ook geen millimeter breedte.
Ruim appartement, beetje groot voor hun twee, achja.
"Maar ze kunnen toch niet zomaar Jeroen...Jeroen, heb je dat goed overlegd ?"
Ze wordt alsmaar stiller, je ziet haar verkleuren. Ze lacht een beetje gewrongen naar de andere.
Altijd goede punten. Vlekkeloos parcours. Geen smet op het blazoen.
De collega kijkt op haar uurwerk, ze lijkt plots gehaast. Ze maakt een vluchtig handgebaar, wuift nog even, kushandje, dada. De blonde wuift met een verkrampte lach.
"Zie je nog wel hé, morgen.." fluistert ze even tussendoor.
Dan gaat ze terug naar de zoon.
"Jeroen, Jeroen, kalmeer nu even...".
Op het tafeltje van de Paon Royal staan de volle Campari's, onaangeroerd.
In het oranje twee inktzwarte rietjes, indroef, kopje naar beneden.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten