Het Berbermeisje kijkt verschrikt als een vijftal schril schreeuwende Maroc-Bruxelmeisjes de trap aan Metro Anneessens komen uitgelopen.
Ze kijkt haar ogen uit op een andere jonge vrouw die met een helrode rok en kanariegele kousen komt aangefietst. Het kind is nog niet lang in de stad en het verwondert mij dat ze alleen is.
De kruidenier op de hoek heeft zijn twee zoons uitgehuwelijkt in het verre land van oorsprong.
Ik heb de vrouwen nog nooit gezien, maar weet dat ze zijn gearriveerd. Het bruiloftsfeest was in Marokko.
De twee zonen zijn de derde generatie van een familie die allang in Brussel woont en werkt, en goed boert. Toch verkiezen ze een vrouw uit het land van herkomst.
Ik blijf het vreemd vinden, maar ook weer niet.
Mensen die hier al zolang wonen, zich hebben aangepast aan de gewoontes van het land, een bloeiende zaak hebben, maar liever op 'zeker' spelen.
Ik hoorde eens van een jonge Marokkaan dat hij het meteen uitmaakt als hij verliefd wordt op zijn liefje van hier. Als het bij ons begint, stopt het bij hen.
Het zal wel zijn dat Berbermeisjes veel volgzamer zijn dan Belgische of Belgo-Marocainmeisjes, die de wereld kennen.
Ik was verleden jaar in een Berberdorp, in het zuiden van Marokko, waar de electrische verlichting net een week in gebruik was. De oudere bewoners hanteerden de schakelaar als speelgoed.
Als een meisje uit zo'n dorp hier arriveert moet dat zowat gelijkstaan aan een landing op de maan. Overgeleverd aan de schoonfamilie, vaak geprangd op het eerste verdiep tussen de schoonmoeder onderaan en de schoonbroer boven haar.
Moet alles dan weer niet helemaal vanvoorafaan herbeginnen ?
De taal, de conversatie, het contact op de school, kledij, cultuur, integratie ?
Laat ik nog even zwijgen over hoofddoeken of religie.
Wie ben ik om te zeggen dat mensen hun partner in eigen omgeving moeten gaan zoeken.
De gedachten zijn vrij, zeker in deze.
Maar ik maak wel wat kanttekeningen, mag dat ?
Toch hoorde ik onlangs op een lezing van een geleerde prof dat het geluksgevoel in gearrangeerde huwelijken even hoog ligt dan bij gekozen huwelijken.
Mensen leren mekaar kennen, hechten zich en vinden mekaar.
Veel gearrangeerde huwelijken gebeuren zeer uitgekiend en beredeneerd, aldus nog de prof -
het gebeurt niet met de natte vinger.
In gekozen huwelijken en bij samenwonenden struikelt meer dan de helft, al na een paar jaar.
Maar hier gaat het over meer dan een engagement, het gaat over een cultuurschok, een andere planeet waar men wordt gedropt, zeer plots, zonder de minste overgang.
Hoeveel jaar gaat daar dan weer overheen eer men thuiskomt, eer men zich inschrijft in de cultuur van deze chaotische en ziedende stad.
Het meisje kijkt om zich heen : ze lijkt gedesoriënteerd.
Het zal nog een hele tijd duren vooraleer ze haar weg zal hebben gevonden.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten