Beste Bruksel,
Zowat tussen Brussel-Midi en Lemonnier heeft men in uw ondergrondse heel even de illusie dat men de grot van Ali Baba binnenglijdt.
Niets is wat het lijkt - maar het kan inderdaad werkelijkheid worden.
Honderden kilometers donkere muren ontwaren wij als we door de duistere Metro-gangen zoeven. Wat zien mensen als ze door het venster kijken ?
Zwart, zwart, zwart. Moedeloosheid, tristesse, zwaarmoedigheid maakt zich van hen meester : ge leest het op de grauwe gezichten van de reizigers.
U zou de eerste stad ter wereld kunnen zijn die zijn Metrogangen tot leven wekt, helverlicht, met overrompelende beelden, kaarsen en spots op droombeelden en toverfiguren.
Een voorbijrijdende strip. Een stroom van verhalen geserveerd in de onderste lagen van uw stad.
In de nabijheid van de hete stations kan u er mee spelen, rond Clemenceau, Rogier, Simonis of Ribeaucourt kunt u er een heus spookkot van maken.
U heeft prachtige Metrostations, waarom ook geen schitterende Metrotunnels ?
Maak van uw teneergeslagen reizigers opgewekte en vrolijke pendelaars die zich dansend en fluitend naar hun werkplekken begeven en 's avonds hunkeren naar een nieuwe fonkelende metrorit.
Just do it.
Je,
Pacha Kroet.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten