Belle de Jour

Het meisje aan de Hallepoort draagt een witte kniebroek en lange zwarte laarzen.
Ze wacht op tram Vier.
Ze is niet mooi en heeft heel puntige knieën.
Omdat ze niet wil weten wie er naar haar kijkt maar vooral wie er niet naar haar kijkt, houdt ze haar ogen gericht op haar schoot.
Zo zit ze daar, haast roerloos, ontevreden over zichzelf en de wereld, te wachten op een leven.

Van een heel andere soort is het zwarte meisje op de tram. Een beauté hors catégorie, waarbij Noami Campbell in het niet verzinkt. Ik heb niks met die glanzende modellen en moviestars, zij al evenmin met mij, maar vrouwen van alledag, die zonder verbouwingswerken gewoon zichzelf zijn, die weet ik zeer te appreciëren.

Ze weet dat iedere man naar haar kijkt en laat het haar welgevallen, soms kijkt ze op - een licht besluikte blik - en lacht, zogezegd verlegen.
De vrouw heeft ook haar twee koters betoverd, die rechttegenover haar zitten. De kinderen weten dat zij in the picture staat, hun maman is de filmster van tram Vier en daar zijn ze fier op.
Daarom blijven ze braaf en gewillig zitten, ze zijn evenzeer verblind en delen mee in de bewondering.
Ze is vriendelijk met de kinderen, heel af en toe zegt ze iets en lacht haar hagelwitte tanden bloot.
De kinderen knikken en glimlachen, ook wat bedeesd. Dan kijkt zij weer naar buiten.
Alles verloopt in een weldoende vrede.
Ze weet dat ze regeert zonder de minste oppositie.
Ze moet maar even kwispelen of ze voelt het mansvolk bewegen.
De vrouwen gedogen haar, ze kunnen er niet tegenop. Ze sluimeren lichtjes begraven achter hun krant of hebben hun handen vol met het kleine grut.

Aan Halte Albert stapt ze af, gracieus glijdt ze door de gang in haar lange gele paan, de koningin van de tram. Haar lichte krullen hoog opgestoken zodat haar mooie voorhoofd helemaal bloot komt te liggen.
Als de mist optrekt is er alleen nog een immense krater op de plek waar ze zat.
Iedereen neemt weer zijn krant ter hand, ietwat grimmig en verweesd.

La Belle de Jour, het duurde maar drie haltes.