Hey kijk Denise, een speculooswinkelke.
Op de tweede winterprik van het jaar tweeduizend dertien wijst een dame met roze oorbeschermers naar het speculaaswinkelke, in de volksmond Dandoy geheten.
Oh kijk, peperkoek ! Denise wijst naar de suikerkoeken in de vitrine.
Dat is geen peperkoek, zeg ik, dat is de Brusselse spécialité : pain à la grècque.
Denise kijkt me verbaasd aan. Komt dat van Griekenland ? Neen, zeg ik, dat is het armenbrood van vroeger, het bruut van de grecht, door de Franstaligen ongelukkig vertaald in Pain à la grecque.
De twee dames stuiken binnen en vragen enthousiast naar het Bruut van de grecht. De winkeljuffrouw kijkt verbaasd. Pain à la grècque, help ik een handje.
Bruut van de grecht is Brussels, vervolg ik, in Brussel spreekt men geen Brussels meer, tenzij bij de Laboureur of Les Brasseurs.
Ze vallen van de éne verbazing in de andere.
Brussels hoort ge wel nog in Ganshoren, Jette, Koekelberg, in Laken rond het kerkhof, als ge chance hebt.
Brussel is toch geen gemakkelijke stad hé mijnheer, zegt Denise.
Gij woont hier toch niet hé ?
Deux pains, vraag ik aan de juffrouw achter de toog.
Ah, maar g'hebt u precies al 'goed' aangepast, zegt de vriendin van Denise.
Ben ik 'goed' aangepast, vraag ik me af als ik het speculooswinkelke verlaat.
Misschien is het niet belangrijk.
Ik groet de twee dames. Ze lachen of is het uitlachen ?
Misschien is het niet belangrijk.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten