Op Metro Erasmus zitten de ééneiige zusjes broederlijk naast mekaar.
Vroeg vijftigers in bloemetjesjurkjes, rood en wit en rood en wit, zelfde mantel, identieke schoentjes.
Eigenste kapper, zelfde geurtje, gelijke uren, zelfde afspraak, schmink van hetzelfde merk.
Samen uit, samen thuis.
Heel soms worden er wat woorden gewisseld, al is het eerder mompelen : zelfde gedachten.
Hoesten synchroon, geeuwen haast op hetzelfde moment, froufrou gelijk gesneden.
De éne wijst, de andere knikt, kijkt zelfs niet. Een kuch, een zucht, een zucht, een kuch.
Zij beantwoordt haar telefoon, de andere luistert mee, wat heet overleg : ja, ja.
Even nog wat gemompel, een korte knik, mm, mm.
Dan komt de man, slechts één.
Rechttegenover. Fors gebouwd, ferme kas.
Ze schuifelen wat gemakkelijk. Eén kijkt vluchtig, de andere kijkt weg, nadien vluchtig, de eerste weg.
Ze krabt zogezegd aan haar nek, om een blik te stelen, aandacht alstublieft.
Hij heeft hen amper opgemerkt, kijkt naar het donker.
Ze schuifelen weer. Stilte.
Dan staat hij op. Een sjaal valt. Ze grabbelen beide, lachen, zij was eerst. Hij zegt merci.
Zij lacht, dan weer in het gelid. Lichte wrevel, maar geen woordenwisseling. Een onderbreking, de onechte breuk.
Het duurt maar heel even of ze zitten weer zijde aan zijde.
Man weg, plooien glad.
Mmm, mmm.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten