"Tout le monde est en ordre avec sa carte ?".
De cafébazin monstert de klanten. "Oui, je l'ai mis," zegt de dikbuikige tooghanger aan het Guido Gezelleplein in Ganshoren.
"Je vais vite voir," zegt zijn kompaan, "Quinze euro, ce sont huit chopes."
Een verkenner in een nabijgelegen café luidt de tam tam als de parkeerwachters hun ronde doen zodat foutparkeerders alsnog één en ander kunnen rechtzetten.
Een nieuwe klant vraagt of het omgekeerde ook gebeurt. Uiteraard - als de gardiens passeren langs hun kant wordt het eveneens geseind naar de andere bistrots.
De stad moet financieel verzuipen. Nadat de rek werd opgetrokken voor de snelheidsduivels is er nu ook een systeem ontwikkeld om de parkeerboetes te ontwijken, weliswaar with a little help from the friends.
"On se débrouille," zegt de man van de 8 chopes tegen de nieuweling. En hij legt meteen een ander straf verhaal op de toog om de man te overdonderen.
Hij kent een dancing dans les environs van de Parvis St-Gilles waar regelmatig wordt gedeald.
Ook dat wordt gebriefd. De dealers trekken zich dan terug, met hun hulpjes, in de latrines en duwen de stuff in de spleet van hun achterwerk. Hij weet dat uit goede bron.
Dat moet, zegt de man, omdat ook de passanten in de omgeving van de dancing worden gecontroleerd en ze gesofistikeerde 'moyens' hebben om de drugs op te sporen.
Schaars zijn de flikken die peuteren in het achterste van dancingbezoekers.
Ik hoop alleen voor de hulpjes dat het vlotjes schuift, het vuile werk is altijd en overal voor het voetvolk.
"Tu est toujours là," zegt een gezette vrouw die pas binnenkomt tegen de straffe verteller.
"Qu'on passe le matin ou le soir, tu est toujours là."
Hij lacht en blijft steken in een zware hoest.
De madam begint daarop over haar achterste dat naar haar goesting te zwaar gaat hangen.
Ook daarvoor kent hij een middeltje en een wonderdoktoor die in het zwart zalfjes verkoopt aan dikke konten.
Als ze geïnteresseerd is kan hij wel één en ander arrangeren.
Wij blijven een volk van frutselaars, zwartwerkers, fraudeurs en sjacheraars.
En we zijn er fier over.
C'est la mentalité Belge, welke als sneeuw voor de zon gaat verdwijnen als het land ontploft.
Alhoewel.
Wat we zelf doen, doen we beter - luidde het credo van oud minister-president VandenBrande.
Dat belooft.
zaterdag 30 april 2011
donderdag 28 april 2011
De Barrière
De chaussées braken
zonder verpozen
straalbezopen vehikels
kamikaze voetgangers
schuifelen tussen gladde autoscooters
alles draait vierkant
op het ronde plein
Tuut Tuut
Tuut Tram 82
wie trekt de flosj ?
schotelantennes dollen
hoog aan de Barrière
in een eindeloze carrousel
nooit een wagenstilstand
enkel de Waterdraagster
houdt het hoofd koel
zonder verpozen
straalbezopen vehikels
kamikaze voetgangers
schuifelen tussen gladde autoscooters
alles draait vierkant
op het ronde plein
Tuut Tuut
Tuut Tram 82
wie trekt de flosj ?
schotelantennes dollen
hoog aan de Barrière
in een eindeloze carrousel
nooit een wagenstilstand
enkel de Waterdraagster
houdt het hoofd koel
dinsdag 26 april 2011
De Slipjesverzamelaar
"Ik zorg altijd dat ik een slipje scheefsla vóor het afgeraakt," zegt een opgeschoten blonde jongeman.
Hij heeft iets vertederends, breekbaar, ik begrijp dat veel meisjes voor hem hun slipje laten vallen.
Hij wekt ongetwijfeld moederlijke gevoelens op. Sommige meisjes vallen daar voor, het zijn jongens die eindeloos worden vertroeteld en altijd laten ze een puinhoop achter als ze er bruusk mee kappen.
Maar schijn bedriegt, dat weten we allemaal. Venten met een rauwe bast kunnen engeltjes zijn en fragiele jongens kunnen stiekeme perverten zijn. In de Monk kan ik zo meeluisteren en gewoon registreren.
De andere lacht er even mee. "Gij zijt ook ne rare kwiet, als 't een schoon is houd ik hooguit haar fotooke bij, maar broekskes mààt..".
"Ik krijg d'er ne kick van," zegt de slipjongen. "En ne stijve misschien ?"
"Dat valt voor."
"En wa doe daar dan mee ? Omhoog hangen op uw kamer ?"
"Zijdezot, als mijn moetje daar op uitkomt vermoordt ze mij."
"Nee, maar serieus, wat doededaarmee ?" - "Niks, 't zijn mijn scalpen," zegt de andere.
"Ge zijt zot."
Wat later komt een vriendinnetje aanschuiven. Ze kust beide jongens op de wang.
De fanaat verandert meteen van onderwerp, het slipje wordt netjes opgeborgen.
Maar zijn maat wil de andere wat oppoken.
"Moedenuwaweten, hij houdt slipjes bij van zijn oude lieven."
"Fuck man, zwijgt toch ne keer.."
"Allé," zegt het meisje, "ik zou dat van mij nooit afgeven, zo'n vieze gewoonte."
"Gij gelooft dat toch niet," zegt de verzamelaar, "'t was maar om te lachen, ik heb da gelezen in een boek van Bukowski."
Als het meisje opstapt maakt de collectioneur zich dik : "Smeerlap, moetgedanu aan alleman gaan bazuinen."
"Wattist, zijde beschaamd ?"
"Neen, maar aan een wijf moededanievertellen. Straks krijg ik nog ne naam bij de branken."
Dat geeft de andere inspiratie : "Ahje, de slipstream van de Joris, of The Slipper, klinkt een beetje als the Sniper."
"Zot, begint nie hé."
Hij lacht smakelijk, maar The Slipper kijkt ongerust.
"Weedewat, verkoopt ze man, da's kunst. Kutkunst."
Daarop beginnen ze over de voetbal maar dan ben ik allang weg.
Hij heeft iets vertederends, breekbaar, ik begrijp dat veel meisjes voor hem hun slipje laten vallen.
Hij wekt ongetwijfeld moederlijke gevoelens op. Sommige meisjes vallen daar voor, het zijn jongens die eindeloos worden vertroeteld en altijd laten ze een puinhoop achter als ze er bruusk mee kappen.
Maar schijn bedriegt, dat weten we allemaal. Venten met een rauwe bast kunnen engeltjes zijn en fragiele jongens kunnen stiekeme perverten zijn. In de Monk kan ik zo meeluisteren en gewoon registreren.
De andere lacht er even mee. "Gij zijt ook ne rare kwiet, als 't een schoon is houd ik hooguit haar fotooke bij, maar broekskes mààt..".
"Ik krijg d'er ne kick van," zegt de slipjongen. "En ne stijve misschien ?"
"Dat valt voor."
"En wa doe daar dan mee ? Omhoog hangen op uw kamer ?"
"Zijdezot, als mijn moetje daar op uitkomt vermoordt ze mij."
"Nee, maar serieus, wat doededaarmee ?" - "Niks, 't zijn mijn scalpen," zegt de andere.
"Ge zijt zot."
Wat later komt een vriendinnetje aanschuiven. Ze kust beide jongens op de wang.
De fanaat verandert meteen van onderwerp, het slipje wordt netjes opgeborgen.
Maar zijn maat wil de andere wat oppoken.
"Moedenuwaweten, hij houdt slipjes bij van zijn oude lieven."
"Fuck man, zwijgt toch ne keer.."
"Allé," zegt het meisje, "ik zou dat van mij nooit afgeven, zo'n vieze gewoonte."
"Gij gelooft dat toch niet," zegt de verzamelaar, "'t was maar om te lachen, ik heb da gelezen in een boek van Bukowski."
Als het meisje opstapt maakt de collectioneur zich dik : "Smeerlap, moetgedanu aan alleman gaan bazuinen."
"Wattist, zijde beschaamd ?"
"Neen, maar aan een wijf moededanievertellen. Straks krijg ik nog ne naam bij de branken."
Dat geeft de andere inspiratie : "Ahje, de slipstream van de Joris, of The Slipper, klinkt een beetje als the Sniper."
"Zot, begint nie hé."
Hij lacht smakelijk, maar The Slipper kijkt ongerust.
"Weedewat, verkoopt ze man, da's kunst. Kutkunst."
Daarop beginnen ze over de voetbal maar dan ben ik allang weg.
zondag 24 april 2011
Gespot
Een ontkroesde zwarte man en een blanke met overvloedig Rasta-kapsel omhelzen mekaar innig op de trappen van de beurs. Het omgekeerde verschil op Paaszondag.
vrijdag 22 april 2011
Het Maatschappelijk Werk
"...de Waalse regering smijt het geld door deuren en vensters".
Ik hoor het op het terras van Le Chop Inn, uitgerekend de RTBF heeft dit opgepikt uit de mond van een MR-oppositielid.
Ik merk er geen bliksem van op de Place Rouppe.
Geen mens die aan tafel schuift bij de Comme Chez Soi op het middaguur.
Al zeker niet de vier Afrikaanse mannen die buitenkomen bij de "Brusseleer". Ze dragen dure zwartlederen aktentassen met daarin profijtige cursussen Nederlands voor beginnelingen. Ze zijn onberispelijk gekleed, gewichtig voortschrijdend alsof ze net zwaar hebben onderhandeld over de onrechtvaardige voedselprijzen op het Afrikaanse continent.
Ze glimmen als mahoniehout en ruiken naar zoetzure Carambolas.
De sneeuwwitte poedel van het café is heel nerveus en dat heeft alles te maken met de schreeuwerige muzak die radio Contact uitbraakt over het kalme plein.
Vrijwel iedereen is op vakantie. Lege terrassen, jonge moeders met krullebollen op hun arm die vriendelijk wuiven. Ze zijn gehaast, de moeders.
Een dikke matrone heeft voorverpakte bloemen gekocht in de Zeeman. In schril contrast met de zware madam is het meisje dat lijdt aan anorexia en veel te dik gekleed gaat op de warmste lentedag van dit voorjaar.
De jonge platanen pronken met hun frisgroene tinten.
Een Arabische man passeert, zijn vrouw loopt gedwee achter hem, ze draagt net geen boerka.
Als hij stopt voor de vitrine van Rijschool Boël blijft ze staan op veilige afstand van haar echtgenoot.
Onwaarschijnlijk dat hij ze gaat inschrijven, tenzij hij achteraan mag postvatten in de wagen tijdens de rijlessen. Dan zit zij wel vooraan. Ingewikkeld.
Een oude man verzet zijn fiets, hij heeft heel veel tijd nodig om het slot los te prutsen en evenveel tijd om het vijf meter verder terug vast te maken aan de tralies van het herenhuis naar Boël.
Hij draagt een versleten trainingsbroek en een zware grijze pull.
Het is een ritueel welke zich iedere dag voltrekt op het middaguur, het breekt zijn dag.
Bij ontsteltenis van een hondje wordt de velo verplaatst.
Aan de Houtsiplou is een maatschappelijk werkster druk in de weer met een man op leeftijd.
Ze neemt de papieren ter hand, verklaart één en ander en wijst hem vervolgens de weg.
Hij bekijkt de papieren, gaat met zijn wijsvinger over het formulier en verzoekt opnieuw.
Ze legt het nogmaals omstandig uit. Hij aarzelt, vraagt nog wat verduidelijking. Hij toont, zij corrigeert.
Voor de derde keer maakt ze hem wegwijs. Hij wijst weer naar het papier, ze bekijkt het opnieuw en vertrekt. Als ze hem groet heeft hij nog een onduidelijkheid gevonden. Ze keert terug, ietwat ongeduldig.
Ik heb allang begrepen dat zij niet doorheeft dat hij het meteen doorhad.
Hij vraagt gewoon om een koffie te gaan drinken met hem.
Het spreekt voor zich : daar hoeft geen verdere uitleg bij.
Ik hoor het op het terras van Le Chop Inn, uitgerekend de RTBF heeft dit opgepikt uit de mond van een MR-oppositielid.
Ik merk er geen bliksem van op de Place Rouppe.
Geen mens die aan tafel schuift bij de Comme Chez Soi op het middaguur.
Al zeker niet de vier Afrikaanse mannen die buitenkomen bij de "Brusseleer". Ze dragen dure zwartlederen aktentassen met daarin profijtige cursussen Nederlands voor beginnelingen. Ze zijn onberispelijk gekleed, gewichtig voortschrijdend alsof ze net zwaar hebben onderhandeld over de onrechtvaardige voedselprijzen op het Afrikaanse continent.
Ze glimmen als mahoniehout en ruiken naar zoetzure Carambolas.
De sneeuwwitte poedel van het café is heel nerveus en dat heeft alles te maken met de schreeuwerige muzak die radio Contact uitbraakt over het kalme plein.
Vrijwel iedereen is op vakantie. Lege terrassen, jonge moeders met krullebollen op hun arm die vriendelijk wuiven. Ze zijn gehaast, de moeders.
Een dikke matrone heeft voorverpakte bloemen gekocht in de Zeeman. In schril contrast met de zware madam is het meisje dat lijdt aan anorexia en veel te dik gekleed gaat op de warmste lentedag van dit voorjaar.
De jonge platanen pronken met hun frisgroene tinten.
Een Arabische man passeert, zijn vrouw loopt gedwee achter hem, ze draagt net geen boerka.
Als hij stopt voor de vitrine van Rijschool Boël blijft ze staan op veilige afstand van haar echtgenoot.
Onwaarschijnlijk dat hij ze gaat inschrijven, tenzij hij achteraan mag postvatten in de wagen tijdens de rijlessen. Dan zit zij wel vooraan. Ingewikkeld.
Een oude man verzet zijn fiets, hij heeft heel veel tijd nodig om het slot los te prutsen en evenveel tijd om het vijf meter verder terug vast te maken aan de tralies van het herenhuis naar Boël.
Hij draagt een versleten trainingsbroek en een zware grijze pull.
Het is een ritueel welke zich iedere dag voltrekt op het middaguur, het breekt zijn dag.
Bij ontsteltenis van een hondje wordt de velo verplaatst.
Aan de Houtsiplou is een maatschappelijk werkster druk in de weer met een man op leeftijd.
Ze neemt de papieren ter hand, verklaart één en ander en wijst hem vervolgens de weg.
Hij bekijkt de papieren, gaat met zijn wijsvinger over het formulier en verzoekt opnieuw.
Ze legt het nogmaals omstandig uit. Hij aarzelt, vraagt nog wat verduidelijking. Hij toont, zij corrigeert.
Voor de derde keer maakt ze hem wegwijs. Hij wijst weer naar het papier, ze bekijkt het opnieuw en vertrekt. Als ze hem groet heeft hij nog een onduidelijkheid gevonden. Ze keert terug, ietwat ongeduldig.
Ik heb allang begrepen dat zij niet doorheeft dat hij het meteen doorhad.
Hij vraagt gewoon om een koffie te gaan drinken met hem.
Het spreekt voor zich : daar hoeft geen verdere uitleg bij.
woensdag 20 april 2011
Gespot : een beetje rum
De Marokkaanse kruidenier blijft verstrikt in een zware hoestbui.
Hij verslikt zich ook regelmatig in charmant gebrekkig Nederlands.
"Ik heb een beetje rum," zegt hij.
"Tja," antwoord ik, "dat kan wel helpen, maar als de hoest blijft duren moet ge toch maar hoestsiroop proberen."
"Pardon ?"
"Contre le rhume."
"Ahja."
Hij verslikt zich ook regelmatig in charmant gebrekkig Nederlands.
"Ik heb een beetje rum," zegt hij.
"Tja," antwoord ik, "dat kan wel helpen, maar als de hoest blijft duren moet ge toch maar hoestsiroop proberen."
"Pardon ?"
"Contre le rhume."
"Ahja."
maandag 18 april 2011
Zondagsmis
struikelend over
vette medeklinkers
die als zware keien
knetteren over de trappen
van de ondoorgrondelijke kerk
op zondagochtend in de rue Lepage
vrouwen met gebloemde
sjaaltjes en gele
paasbloemen lachen
hagelwitte tanden bloot
mannen piekfijn en zwart
praten luid en donker
de zon weifelt
op zondagochtend in de rue Lepage
vette medeklinkers
die als zware keien
knetteren over de trappen
van de ondoorgrondelijke kerk
op zondagochtend in de rue Lepage
vrouwen met gebloemde
sjaaltjes en gele
paasbloemen lachen
hagelwitte tanden bloot
mannen piekfijn en zwart
praten luid en donker
de zon weifelt
op zondagochtend in de rue Lepage
zaterdag 16 april 2011
De bedelende KSA-leider
De blozende KSA-leider is gehaast, maar de gewiekste rolstoelbedelaar heeft zijn timide blik ontwaard en vangt hem in zijn kreupele web.
"Un peu de monnaie, svp, j'ai faim." Hij kijkt hem aan met de blik van een verschopte herdershond.
De jongen, deugdzaam grootgebracht en voortreffelijk opgeleid in de jeugdbeweging voelt de brandende blikken van de JongKnapen in de rug. Hij wil niet afgaan.
"Je m'excuse, mais j'ai pas de monnaie". Dat is een handige kwakkel, al te vaak gebruikt echter, waarop de door de wol geverfde bedelaar is voorbereid.
"Je peux vous rembourser."
Dat is een heel verrassend antwoord : nooit een bedelaar gezien die zijn gevulde portefeuille bovenhaalde om de gulle gever wisselgeld te overhandigen.
De jongen, nog steeds gehaast - de plicht roept - diept twintig euro uit zijn ribfluwelen korte broek.
"Rends-moi 18 euro," zegt hij.
De man haalt inderdaad geld tevoorschijn uit zijn vestzakje, zij het slechts tien euro.
De jongen twijfelt even, 1O euro, dat is een hele dikke fooi.
"J'ai besoin l'autre argent," zegt hij ietwat beduusd.
"Je n'ai que 1O euro," antwoordt de man en wil zich keren.
De jongen dringt aan, "j'ai vraiment besoin l'argent."
Het tafereel kantelt nu helemaal : de gever schooit bij de bedelaar.
Maar de man gebaart van kromme haas en maakt zich uit de voeten.
Altijd vette vissen op zondagochtend in het Centraal Station, de man weet zijn moment te kiezen.
"Monsieur svp," probeert de KSA-leider nog.
Als een hazewind gaat de gebrekkige er vandoor.
De jongen bloost nog heviger.
Hij slaat een mal figuur door een bedelende rolstoelgebruiker te molesteren.
Hij zal geld moeten lenen om de dag door te komen.
"Un peu de monnaie, svp, j'ai faim." Hij kijkt hem aan met de blik van een verschopte herdershond.
De jongen, deugdzaam grootgebracht en voortreffelijk opgeleid in de jeugdbeweging voelt de brandende blikken van de JongKnapen in de rug. Hij wil niet afgaan.
"Je m'excuse, mais j'ai pas de monnaie". Dat is een handige kwakkel, al te vaak gebruikt echter, waarop de door de wol geverfde bedelaar is voorbereid.
"Je peux vous rembourser."
Dat is een heel verrassend antwoord : nooit een bedelaar gezien die zijn gevulde portefeuille bovenhaalde om de gulle gever wisselgeld te overhandigen.
De jongen, nog steeds gehaast - de plicht roept - diept twintig euro uit zijn ribfluwelen korte broek.
"Rends-moi 18 euro," zegt hij.
De man haalt inderdaad geld tevoorschijn uit zijn vestzakje, zij het slechts tien euro.
De jongen twijfelt even, 1O euro, dat is een hele dikke fooi.
"J'ai besoin l'autre argent," zegt hij ietwat beduusd.
"Je n'ai que 1O euro," antwoordt de man en wil zich keren.
De jongen dringt aan, "j'ai vraiment besoin l'argent."
Het tafereel kantelt nu helemaal : de gever schooit bij de bedelaar.
Maar de man gebaart van kromme haas en maakt zich uit de voeten.
Altijd vette vissen op zondagochtend in het Centraal Station, de man weet zijn moment te kiezen.
"Monsieur svp," probeert de KSA-leider nog.
Als een hazewind gaat de gebrekkige er vandoor.
De jongen bloost nog heviger.
Hij slaat een mal figuur door een bedelende rolstoelgebruiker te molesteren.
Hij zal geld moeten lenen om de dag door te komen.
woensdag 13 april 2011
Gespot : Dik in orde
Twee vleesklompen van Amerikaanse makelij stuiken de Arcadi binnen, aan de St-Hubertusgalerijen, na een rondje joggen.
De zwaarste draagt een veel te korte short en blauwe T-shirt, de andere loopt in een zwarte training, wat haar gewicht fors maskeert.
Al het zweet is voor niets geweest. Ze ploffen zich neer in de hoek van de brasserie, langs de kant van de galerij, en bestellen meteen warme appeltaart met ijs en twee grote chocalats chauds.
Alle moeite voor niets.
Ze lachen genoeglijk, de buiken gaan op en neer.
Content dat ze van dat geloop vanaf zijn.
De boog kan niet altijd gespannen staan.
Vanaf morgen beloven ze beterschap.
De zwaarste draagt een veel te korte short en blauwe T-shirt, de andere loopt in een zwarte training, wat haar gewicht fors maskeert.
Al het zweet is voor niets geweest. Ze ploffen zich neer in de hoek van de brasserie, langs de kant van de galerij, en bestellen meteen warme appeltaart met ijs en twee grote chocalats chauds.
Alle moeite voor niets.
Ze lachen genoeglijk, de buiken gaan op en neer.
Content dat ze van dat geloop vanaf zijn.
De boog kan niet altijd gespannen staan.
Vanaf morgen beloven ze beterschap.
maandag 11 april 2011
Uit de Put gebabbeld
"Hij mag zijn Gauloiskes smoren in huis, maar zijne Malboro is voor buiten. Da stinkt te neig."
"De mijne is er al vijf jaar vanaf, maar hij is wel tien kilo verzwaard."
Twee vrouwen, midveertigers, op een woensdagmiddag in de boemel tussen Jette en voorstad Ternat.
"Ons Laura zit in haar laatste jaar, ze doet staasj in de Zusterschool. Z'had voorgesteld om brochettes te maken met daarop eikes geverfd in het geel waardatdan eendekes uitspringen. Ze moet het ingewikkeld maken want gepasseerde jaar was ze gebuisd. Haar Juffrouw zei dat het goed was, ahja, dan moet ze zelf niet peinzen hé, zijn z'er vanaf. Ik heb het allemaal opgezocht op Internet, ze kan toch weer niet buizen, 't is daarom dat ik er zo achterzit. Ze moet dat allemaal opschrijven en aan hare mentor afgeven. 'k Zeg tegen haar : 'Laurake, ge moet direct uwe roden draad doorsturen of g'hebt weer ambras."
"Ja mensj, maar leren moeten ze zelf hé, ge kunt het er niet instoempen.
'Is een spel hé, kleine kinderen, kleine zorgen - grote kinderen, grote miserie."
Veel meer kan haar medereizigster niet inbrengen.
"Hoe is het met ulle Frank ?", kan ze nog snel vragen om Laura opzij te manoeuvreren.
"Zwijgt.". Inderdaad, veel meer kan ze niet doen.
"Zwijgt, hij heeft al een ander lief. Ge weet dat het af was met die zwette in 't straat ?"
De andere knikt, ze beklaagt zich al de vraag.
"W'hebben allemaal in de put gezeten, maar ge moet voort hé. 't Is een klein zwetteke, just gelijk Nicole.
'k Heb nog gezegd : 'Frankske, ge moet er geen pakken om Nicole te remplaceren. 'k Heb op hem ingebabbeld, feitelijk hebben we ons allemaal uit de put gebabbeld. Hij wil de kerk in het midden houden, zegt hij, nog niet te rap van den toren blazen. 't Is een Ingrid, Nicole was vanachter den hoek, dees is van Herne. Maar hoeveel zijn er niet, de dag van vandaag die hun gerief halen ik 'k weet niet van hoever."
"Och mensj," zegt de geblondeerde compagnon, "de mijne komt van de zee."
"Awel g'hebt malkander toch ook gevonden hé en 't voordeel is dat ge ver van uw schoonmoeder woont."
Ha,ha,ha,ha,ha.
De trein valt stil aan de werken voor het Gen.
Heel even stokt het gesprek.
Dan zegt de moeder van Laura en Frank :
"Chance dat ik maar twee kinderen heb."
Dat beaamt de andere, meer dan volmondig.
Daarop zet de trein zich weer in beweging.
"De mijne is er al vijf jaar vanaf, maar hij is wel tien kilo verzwaard."
Twee vrouwen, midveertigers, op een woensdagmiddag in de boemel tussen Jette en voorstad Ternat.
"Ons Laura zit in haar laatste jaar, ze doet staasj in de Zusterschool. Z'had voorgesteld om brochettes te maken met daarop eikes geverfd in het geel waardatdan eendekes uitspringen. Ze moet het ingewikkeld maken want gepasseerde jaar was ze gebuisd. Haar Juffrouw zei dat het goed was, ahja, dan moet ze zelf niet peinzen hé, zijn z'er vanaf. Ik heb het allemaal opgezocht op Internet, ze kan toch weer niet buizen, 't is daarom dat ik er zo achterzit. Ze moet dat allemaal opschrijven en aan hare mentor afgeven. 'k Zeg tegen haar : 'Laurake, ge moet direct uwe roden draad doorsturen of g'hebt weer ambras."
"Ja mensj, maar leren moeten ze zelf hé, ge kunt het er niet instoempen.
'Is een spel hé, kleine kinderen, kleine zorgen - grote kinderen, grote miserie."
Veel meer kan haar medereizigster niet inbrengen.
"Hoe is het met ulle Frank ?", kan ze nog snel vragen om Laura opzij te manoeuvreren.
"Zwijgt.". Inderdaad, veel meer kan ze niet doen.
"Zwijgt, hij heeft al een ander lief. Ge weet dat het af was met die zwette in 't straat ?"
De andere knikt, ze beklaagt zich al de vraag.
"W'hebben allemaal in de put gezeten, maar ge moet voort hé. 't Is een klein zwetteke, just gelijk Nicole.
'k Heb nog gezegd : 'Frankske, ge moet er geen pakken om Nicole te remplaceren. 'k Heb op hem ingebabbeld, feitelijk hebben we ons allemaal uit de put gebabbeld. Hij wil de kerk in het midden houden, zegt hij, nog niet te rap van den toren blazen. 't Is een Ingrid, Nicole was vanachter den hoek, dees is van Herne. Maar hoeveel zijn er niet, de dag van vandaag die hun gerief halen ik 'k weet niet van hoever."
"Och mensj," zegt de geblondeerde compagnon, "de mijne komt van de zee."
"Awel g'hebt malkander toch ook gevonden hé en 't voordeel is dat ge ver van uw schoonmoeder woont."
Ha,ha,ha,ha,ha.
De trein valt stil aan de werken voor het Gen.
Heel even stokt het gesprek.
Dan zegt de moeder van Laura en Frank :
"Chance dat ik maar twee kinderen heb."
Dat beaamt de andere, meer dan volmondig.
Daarop zet de trein zich weer in beweging.
zaterdag 9 april 2011
Gespot : De Islamisering
In café "Aux Puces" op het Vossenplein komt een jonge Marokkaan binnen met een kitscherig schilderij waarop de kruisafneming van Christus wordt afgebeeld.
Hij hangt het meteen aan de kapstok tussen de paraplu's en regenjassen.
In het café zitten alleen maar jonge Maroc-Bruxellois, ze kijken amper op.
Gisteren hing hier wellicht de Hemelvaart, de week ervoor een kersttafereel en daarvoor de Vurige Tongen.
Dat is dus wat bedoeld wordt met de islamisering : de moslims kopen al onze christelijke symbolen en hangen ze aan de kapstok.
Daar moet Leonard maar eens dringend werk van maken.
Hij hangt het meteen aan de kapstok tussen de paraplu's en regenjassen.
In het café zitten alleen maar jonge Maroc-Bruxellois, ze kijken amper op.
Gisteren hing hier wellicht de Hemelvaart, de week ervoor een kersttafereel en daarvoor de Vurige Tongen.
Dat is dus wat bedoeld wordt met de islamisering : de moslims kopen al onze christelijke symbolen en hangen ze aan de kapstok.
Daar moet Leonard maar eens dringend werk van maken.
donderdag 7 april 2011
Het Gesloten Bos
Op de kruising van de Defrélaan en de Waterloose word ik opgehouden door een Gesloten Bos.
In rode neonletters staat het aangegeven : 'Het Bos is Gesloten.'
Merkwaardig verschijnsel : een gesloten bos ?
Het is niet uniek, ik heb het opgezocht.
Ook in Brazilië wordt het Amazonewoud af en toe gesloten. Het Oost-Siberisch Woud : potdicht.
Queensland in Australië : geen doorkomen aan.
Ben je niet op tijd terug van een bezoekje aan Grootmoeder of omgekeerd telaat om weer te keren naar het vertrouwde nest Vogelspinnen, kan je het schudden.
Zelfs de Zwarte Weduwe, nochtans een grimmige madam, kan rechtsomkeer maken.
Je dient openings- en sluitingsuren te respecteren : regels zijn regels, voor iedereen.
Alleen in Brussel verschijnt de boodschap in twee talen.
Dat is logisch, je kan niet van alle spreeuwen verlangen dat ze tweetalig zijn.
Ook sommige verdwaalde duiven onderweg van Barcelona naar Oostrozebeke hebben ondanks hun verre reizen moeite met het Frans. Die beesten dienen ook te weten dat het bos verzegeld is. Vliegen boven een no-fly zone kan kwalijke gevolgen hebben.
Wat gebeurt er dan zoal in een gesloten bos ?
Wordt het dan gestofzuigd ? Afgeborsteld en gekamd ? In de Matto Grosso zijn ze dan wel een tijdje zoet, in Ter Kameren gaat dat vlotjes, in het Zwarte Woud wordt meestal een likje verf aangebracht.
Gesloten Bossen ?
Het heeft alles te maken met de Europese topvergaderingen in Brussel.
Daarom wordt ook de Zenne tijdelijk gesloten en het Kanaal stilgelegd. Ook de metro valt stil tussen Park en Schumann, plots alle lichten uit, deuren hermetisch afgesloten.
Magritte spookt hier nog altijd dartel rond, zelfs in het bos op klaarlichte dag.
In rode neonletters staat het aangegeven : 'Het Bos is Gesloten.'
Merkwaardig verschijnsel : een gesloten bos ?
Het is niet uniek, ik heb het opgezocht.
Ook in Brazilië wordt het Amazonewoud af en toe gesloten. Het Oost-Siberisch Woud : potdicht.
Queensland in Australië : geen doorkomen aan.
Ben je niet op tijd terug van een bezoekje aan Grootmoeder of omgekeerd telaat om weer te keren naar het vertrouwde nest Vogelspinnen, kan je het schudden.
Zelfs de Zwarte Weduwe, nochtans een grimmige madam, kan rechtsomkeer maken.
Je dient openings- en sluitingsuren te respecteren : regels zijn regels, voor iedereen.
Alleen in Brussel verschijnt de boodschap in twee talen.
Dat is logisch, je kan niet van alle spreeuwen verlangen dat ze tweetalig zijn.
Ook sommige verdwaalde duiven onderweg van Barcelona naar Oostrozebeke hebben ondanks hun verre reizen moeite met het Frans. Die beesten dienen ook te weten dat het bos verzegeld is. Vliegen boven een no-fly zone kan kwalijke gevolgen hebben.
Wat gebeurt er dan zoal in een gesloten bos ?
Wordt het dan gestofzuigd ? Afgeborsteld en gekamd ? In de Matto Grosso zijn ze dan wel een tijdje zoet, in Ter Kameren gaat dat vlotjes, in het Zwarte Woud wordt meestal een likje verf aangebracht.
Gesloten Bossen ?
Het heeft alles te maken met de Europese topvergaderingen in Brussel.
Daarom wordt ook de Zenne tijdelijk gesloten en het Kanaal stilgelegd. Ook de metro valt stil tussen Park en Schumann, plots alle lichten uit, deuren hermetisch afgesloten.
Magritte spookt hier nog altijd dartel rond, zelfs in het bos op klaarlichte dag.
dinsdag 5 april 2011
Vlooienmarkt
onder het stof zuchten
duizend verhalen
radio mille histoires
de zwarte Remingtons gestut
door scheve stiletto's en
gescheurde soutiens
caracollen sissen
een vergeelde Dostojevski
dikke frieten
troebele olie, verschaalde Cara's
roet en roest
de astma van de musette
de blues en bloes
gaan van hand tot hand
Le Soir Illustré
van de Grote Oorlog
en Rijke Bastaards
een spiegel scheurt
een kraai krijst
marchands schreeuwen
nergens beter
koop mijnheer
hier is het altijd
gisteren
duizend verhalen
radio mille histoires
de zwarte Remingtons gestut
door scheve stiletto's en
gescheurde soutiens
caracollen sissen
een vergeelde Dostojevski
dikke frieten
troebele olie, verschaalde Cara's
roet en roest
de astma van de musette
de blues en bloes
gaan van hand tot hand
Le Soir Illustré
van de Grote Oorlog
en Rijke Bastaards
een spiegel scheurt
een kraai krijst
marchands schreeuwen
nergens beter
koop mijnheer
hier is het altijd
gisteren
zondag 3 april 2011
Neu Sprotjes
Nieuwe begrippen ter verrijking van het brussels
en Uurmoïke : Brusselse I-pod
Ne Vingereir : Brusselse GSM
Zie ook___________________________________________________
e parolleke : verkleinwoordje. E castrolleke : fijne ringbaard, genre Cortebeeck. E Castroke of Ne Castro : zware baard, genre Castro.
compasseduud : euthanasie. Een smostach : onzorgvuldige eter, waarbij één en ander blijft plakken aan de snor.
Ne castroet: Kasseistraat die helemaal wordt opgebroken en geasfalteerd.Een aanslag op de eigenheid en mannelijkheid van de straat. Het is niet langer een straat met ballen maar een gladde karakterloze baan.
Ne Malapiet: Man die sukkelt met chronische blaasontsteking. e Crabuulleke : weerbarstige krab, die zich moeilijk prijsgeeft in de Rugbyman op de Vismarkt.
Ne Caracolleur : iemand die blijft plakken aan een caracollenkraam of bij de Noordzee op St-Kathelijne.
E Blaftuurke : verkoopster in de Inno met hele lange valse wimpers -Caraoke : clochard zwaar aan de drank die veel lawijt verkoopt onder invloed van zijn Cara-pilsjes - Billentoeker : bx laptop - Blasfonneur : militante vrijzinnige - Surplaske : bx slow - Deux Yeuxken : zwaar gesluierde moslima - Trottoirdoemper : roker op straat - Piszinneke : bx pissijn - Bagabelleke : bx sms-ke - Greun Boerken : bioboer - Saloefrêtter : vegetariër - Ne Wijfelaar : een travestiet - Ne Klapspirateur : deur-aan-deur stofzuigerverkoper.
en Uurmoïke : Brusselse I-pod
Ne Vingereir : Brusselse GSM
Zie ook___________________________________________________
e parolleke : verkleinwoordje. E castrolleke : fijne ringbaard, genre Cortebeeck. E Castroke of Ne Castro : zware baard, genre Castro.
compasseduud : euthanasie. Een smostach : onzorgvuldige eter, waarbij één en ander blijft plakken aan de snor.
Ne castroet: Kasseistraat die helemaal wordt opgebroken en geasfalteerd.Een aanslag op de eigenheid en mannelijkheid van de straat. Het is niet langer een straat met ballen maar een gladde karakterloze baan.
Ne Malapiet: Man die sukkelt met chronische blaasontsteking. e Crabuulleke : weerbarstige krab, die zich moeilijk prijsgeeft in de Rugbyman op de Vismarkt.
Ne Caracolleur : iemand die blijft plakken aan een caracollenkraam of bij de Noordzee op St-Kathelijne.
E Blaftuurke : verkoopster in de Inno met hele lange valse wimpers -Caraoke : clochard zwaar aan de drank die veel lawijt verkoopt onder invloed van zijn Cara-pilsjes - Billentoeker : bx laptop - Blasfonneur : militante vrijzinnige - Surplaske : bx slow - Deux Yeuxken : zwaar gesluierde moslima - Trottoirdoemper : roker op straat - Piszinneke : bx pissijn - Bagabelleke : bx sms-ke - Greun Boerken : bioboer - Saloefrêtter : vegetariër - Ne Wijfelaar : een travestiet - Ne Klapspirateur : deur-aan-deur stofzuigerverkoper.
vrijdag 1 april 2011
Gespot : Volkshuis Sint-Gillis, vooravond.
Twee midvijftigers begroeten mekaar aan een tafeltje in het Maison du Peuple.
"Et pourquoi tu est spécialement fatigué Gérard ?"
"C'est le rythme Charles. C'est le rythme."
Er wordt even gezwegen. Charles begrijpt dat veel vragen nu geen zin heeft.
"J'ai perdu le rythme."
Hij schudt het hoofd.
Charles klopt zachtjes op zijn rug.
Mannen knuffelen zelden.
"Et pourquoi tu est spécialement fatigué Gérard ?"
"C'est le rythme Charles. C'est le rythme."
Er wordt even gezwegen. Charles begrijpt dat veel vragen nu geen zin heeft.
"J'ai perdu le rythme."
Hij schudt het hoofd.
Charles klopt zachtjes op zijn rug.
Mannen knuffelen zelden.
Abonneren op:
Posts
(
Atom
)