Met Alle Chinezen

Hij vindt Brussel niet zo spannend, er is wel veel politiek en diplomatie met de Unie enzo en lobbywerk. Maar wat zaken betreft, business, zegt hij, is Londen veel interessanter.
Zij bezoekt hem en ze treffen mekaar aan de Beurs, boven in de drukke Exki.
Allebei Chinees maar daar zijn ze al lang van vervreemd.

Hij loopt stage en klust bij want hij is al tien jaar in de weer om zijn Master te halen en hij moet het nu wel afronden anders moet hij zijn leergeld terug betalen.
Hij zegt het zo mooi Hollands, het leergeld, zij ruikt de gelaagdheid maar ze zegt het niet.
Heb je een rechtstreekse trein kunnen nemen ? - Neen, ik moest wisselen in Breda.
- Ik heb moeten leren afstand nemen van mijn ouders, zegt hij. Mijn maatje die bij mij woont had het me al vaak gezegd, ik besefte het zelf niet. Ik heb de stage stop gezet.
Ze kijkt verbaasd, maar het is gespeeld.

Wat gaan we doen ? vraagt hij. Jij kiest joh, jij woont hier.
Ze gaan wat zitten tokkelen. Kijk, zegt ze, lijkt me wel wat, Le Grand Palace.
Ken ik niet, zegt de jongen, moet bij het Paleis zijn.
Wat gek, het is Grand Place, is iets helemaal anders, lacht hij.
We kunnen naar het Atomium, zegt hij, kan je gelijk Manneke Pis zien.
We gaan eerst water kopen. - Kunnen we toch hier, zegt zij.
Ja, maar in de supermarkt is het veel goedkoper. -
Jij bent helemaal Chinees, lacht ze, of een gierige Hollander.
Neen, zegt hij. Ik ben helemaal cheap. Cheap is in de supermarkt water kopen omdat het vijftig cent goedkoper is.
Gierig is, als ik jou laat betalen en dan nog zeur over de prijs, zelfs als jij betaalt.
Je hebt een rare 'lijflstijl", zegt zij, en dat zal ook wel Hollands zijn.
Jij moet nog veel leren, zegt hij met een brede glimlach.

Je mobieltje joh !
Hij graait het van de tafel.
Ach, wat dom, zegt hij.

De Aansluiting

Aansluiten kinderen ! Aansluiten !
Als een langgerekte regenworm die zich loom uitstrekt en oprekt, een lauwe accordeon, zo opent en sluit zich de rij kinderen.
De twee leerkrachten komen amper boven de hoofdjes van het vijfde leerjaar.
Aansluiten ! Paul ! Saar ! Karolien ! Voortgaan zeg ik !
Hoe gretig, hoe hongerig zijn de blikken van de jongens en meisjes in hun geelzwarte fluorvestjes.
Hoe zeer zuigen de vitrines, de fleurige passanten, de glanzende kleren, de exotische serviezen, de kleurijke dozen in de zinderende Dansaert.
Aansluiten ! Laatste keer Paul !
Steeds driftiger wordt het jonge vee opgejaagd. Vort ! Hoort de zweep knallen ! Alsof er niets bestaat tussen vertrek en aankomst, tussen A en B.
Alles ligt, zoals men dit in het Duits zo mooi zegt, in het Zwischenraum, de haast niet te vertalen 'tussenruimte', het wonder van het onderweg zijn, de wonderweg.
De kinderen weten beter, maar het mag niet. De stadsjungle moet zo snel en onopvallend mogelijk doorploegd, nooit omkijken, safety first. Aansluiten ! Anschlussen nietwaar.

Heel even maar wordt de Juf afgeleid door een rokje bij Stijl, amper een paar seconden verwijlt ze bij de vitrine.
Aansluiten Juf ! roept het dartele Saartje. De anderen lachen, het verspreidt zich door de lange rij.
Stilte ! roept de kleine meester vooraan.
De Juf, jong maar reeds verzuurd, trekt een scheve grimas.
Ze klapt verontwaardigd in de handen : Aansluiten ! En vlug wat !
Er is immers een beetje tijd verloren gegaan.

De beslissing

Vaneiges ziet gij dieje doodgraag, dat is het punt niet.
Het is haar vriendin die de twijfel wegneemt.
Wat dan wel ? vraagt de roodblonde, die twijfelt tussen struis en lijvig en daarom zo wijs is smalle schoentjes te dragen met een fijne hak.
Ze weet het zelf wel, wat dan wel.
Nu zwijgt haar kleinere, nochtans vinnige vriendin.
Hij is zo vlak in veel, ze wacht op bevestiging die er niet komt.
Ik kan soms iets zeggen, pakt nu, over de opwarming van de aarde. Begint hij over het weer, zo fucking naast de kwestie, zo van dat het morgen warmer of kouder wordt. Allee jong -
Verleden week zijn we naar de film geweest met Elke en Pol, in den El Dorado, de nieuwe van De Caprio. Gaaf. Hij zwijgt als de zaal lacht en lacht dan weer op het verkeerde moment. Genant.
Wat vond g'ervan, vraag ik hem nadien. De sex was te kort.
Fuck jong, de sex was te kort -
Wel grappig, zegt de kleine,die nu wel tussenbeide komt.
Ja, maar niet als 't uw vriend is. 'k Ben beschaamd tussen ander volk, maar g'hebt gelijk, 'k zie hem doodgraag.
'k Pak vantijd zo'n verwelkte bloem, trek de blaadjes af, wel, niet, wel, niet, wel, niet...
'Kan maar niet beslissen. 'k word daar doodmoe van. Dood dood moe.
Dan komt de vraag waar ze al lang op broedt en die de andere vreest.
Wa zoudde gij doen ?
Haar vriendin is voorbereid.
Gij moet beslissen Vera.
Niemand anders.

L'après PC

Ik heb u daarstraks een mailtje gestuurd, zegt de oudere man tegen zijn bijna nieuwe vriendin.
Oja, zegt zij, en wat stond erin ?
Niks, zegt hij, het was een testje.
Ze schijnt het niet te verstaan.
Ze hebben mekaar ontmoet op de 'Computercursus voor de derde Leeftijd' (of zoiets).
Hij hielp haar met de Entertoets, die haperde nogal, zo gaat dat op die leeftijd nietwaar.
Zij bracht hem koffie tijdens de pauze.
Zij werd hoe langer hoe meer hulpbehoevend. Een hotmail aanmaken ? Haar weg vinden op Google ?
Dielieten ? Facebook liet ze links liggen.
Hij wilde nog wel een tweede kop koffie. En waarom ook niet na de les ?
Graag wel thuis vóór het donker wordt, maar er is verder niemand die wacht.
Zij is het al wat moe, het was niks voor haar, al die Engelse woorden.
Haar kleinkinderen vooral hadden haar aangepord. Ze hadden al een profiel aangemaakt, zoiets als Onsbommadoetmee! 
Het hoeft allemaal niet meer, Facebook, hotmail, ach.
Als hij rechtstaat ziet zij dat zijn ribfluwelen broek een maatje te groot is, daar zal ze straks wel een mouw aan passen.
Ik ga eens zien naar uw testje, wat staat er in ? Staat het ook op tinternet ?
Hij glimlacht, 't was maar om te zien dat ge mijn boodschap had gekregen.
Maar hij bedoelt begrepen.
Oja, glundert ze.
De oudjes praten een beetje mooi naast mekaar, daar bij Les Brasseurs.
Ze gaan een fijne tijd tegemoet.
Ver, ver weg van de informatiesnelweg.

Slappe avond

Er staan meer pooiers in de Lakense dan hoertjes. Een bleek langbenig doch te mager meisje loopt over en weer. Twee andere zwaarlijvige donkere zijn in de weer met hun mobieltje.
Verveling troef bij het blonde meisje.
De pooiers staan breedgeschouderd verspreid van de Milano tot de Tropicana.
Even later is er een nieuwe aanvoer, twee blondines, minirok en zwarte laarzen tot boven de knie.
Ze worden kort gemonsterd door de patsers. Het is onduidelijk waar ze plots vandaan komen.
Het blonde langbenige hoertje is er niet meer. Was er een klant ?
De pooiers wijken amper van hun plaats. Ze zijn goed beschermd, de meisjes in de Lakensestraat.
De donkere lijkt meer een loopjongen, fors gebouwd, zwarte moustache, hij is de enige die mee de boulevard doet, loom, handen diep in zijn zakken. Hij spreekt de meisjes nooit aan.
Daar is het langbenige meisje weer, ze is koffie gaan halen. Nog heel jong, pril en afgeleefd.
Het is lang wachten, af en toe loopt ze over en weer als een nerveuze merrie.
Er is slechts een kleine knik, dan moet ze een passant aanspreken. Hij wuift haar weg maar ze klampt aan je te donne un 'beau' massage. Hij wuift opnieuw, geërgerd, alsof hij de stront niet van zijn zool krijgt.
Een hele smalle jongen in een witte anorak spreekt lang met een even schriele Latina.
Ze lacht geforceerd. Hij toont haar zijn uurwerk alsof hij een date veinst. Kom je oppikken om 19 uur ?
Dat zal een smal brommertje zijn.

De pooiers kijken over en weer, allen dragen een dunne vest of T-shirt. Het lijkt volop zomer op de eerste dag van de korte maand.
Een man met donkere bril spreekt een donker meisje aan. Ze zijn het snel eens en druipen af richting Koopliedenstraat.
De blondine verdwijnt met een uitgelaten Marollexois maar is al snel alleen terug. Valse noot.
Ze lacht wat krampachtig naar de kalende souteneur, hij geeft amper een krimp.
Dan, alsof ze het ruiken, zetten de meisjes zich weer in beweging.
De kale keurt het vee, slappe avond. Er moet dringend worden geleverd, de hoerenlopers raken uitgekeken.
Dan gaat hij naar de langbenige. Ze knikt, hij verdwijnt. Zij blijft overeind.
Het schemert hemeltergend traag.
Het is lang nacht in het Carré Alhambra.