Gespot : Katastrofe

Toen verleden week onze poes, met de welluidende naam Katastroof, spoorloos bleek moest ik noodgedwongen op pad in de buurt.
In vieze keldergaten, tussen muurspleten, achter puinafval en vunzig vuilnis liep ik met bedrukt gezicht rond, aldoor roepend : "Katastroof ! Katastroof !".
U kan er van op aan dat men door het simpele zoeken naar een huiskat flink wat opzien baart.
Sindsdien gaan er geruchten over mij in de wijk.

Uit de school geklapt

"Echt Sofie, precies ne peutertuin. Roepen, mekaar duwen en zeveren, nietedoen..".
De vrouw knikt instemmend.
"De toets duurde hooguit een kwartier en ze zuchtten alsof ze werden afgebeuld. Nadien sla ik mijn handboek open.. "Mijnheer ! Toch geen les meer!" - Onvoorstelbaar".
Ook de vrouw zucht.
"En discussiëren, over futuliteiten, dat de andere leraars het ook niet doen, dat ze teveel werk hebben..".
"Mondigheid, allemaal goed en wel," zegt zijn collega, "maar respect, ho maar".
Beide zijn onderweg van de Moutstraat naar Noord en ze houden zich staande aan de handgrepen van Tram Drie. Op woensdagmiddag is het er nog drukker en nerveuzer dan op de gewone weekdagen.
"Er zijn collega's die grover zijn. Zo en niet anders. Ik probeer nog te dialogeren, ach..".
"En andere," zegt de vrouw, éne Sofie, "die laten het over zich gaan."
"Jeanine die zegt rap, OK, ik schuif het door naar volgende week. Vanaf."
"En wij zijn de dupe".
"Ik ben het vantijd zo moe, ik peins eraan om op mijn eigen te beginnen, in de verzekeringen of op nen bureau, dan zijt ge op uw gemak. Dat iemand anders ze slim maakt."
Hij vervolgt : "Soms zou ik willen lesgeven vanachter glas, ge staat vanvoor en een groot plexiglas tussen u en de klas. Gewoon uw ding doen."
De tram valt stil alsof de laatste opmerking dient onderstreept.
Dan schiet hij abrupt weer in gang met een bruuske schok.
Er wordt wat gemord, iemand roept : "ça va oui !".
"Zokanik ook met de tram rijden," zegt hij.
"Da's misschien nog een carrièreswitch," grapt Sofie.
"Neen, teveel onregelmatige uren, d'ons zou niet content zijn."
"'t Is overal iets." Ze lachen zuinig.

Aan het Noord stappen ze uit en mengen zich tussen de wriemelende massa.
Hij loopt lichtjes gebogen, zij koket. Ze blijven lachen. Er zit nog rek op.
Maar het schooljaar is nog heel, heel lang.

POEZIendestad

Drie zwartafrikaanse meisjes en drie hoogblonde meiden voeren een geanimeerd gesprek op het nieuwe Muntplein. Ze staan keurig in een kring : het zwartwitzwartwitzwartwit is perfect verdeeld, het lijkt afgesproken.
Alle pionnen staan in gereedheid : wie doet de eerste zet ?

Gespot

"Et ça, c'est mon bic," zegt de gemeentelijke ambtenaar mij net toen ik hem wilde opbergen.
Mensen die mij kennen weten dat ik een biccenfreak ben, als ze niet te zwaar of fluoriscerend zijn verdwijnen ze snel in de pocket. Dat is natuurlijk geen diefstal, dat is een afwijking.
Stel je voor dat mij onderweg een geniaal idee invalt en ik het niet kan noteren, alleen al de gedachte maakt me radeloos.
Daarvoor had ik de dame in kwestie wel geholpen door in het Frans verder te gaan want haar Nederlands was riskant stuntelig om mijn dossier zogvuldig af te werken.
Aan dat Frans hield ze nadien vast met dezelfde hardnekkigheid waarmee een drenkeling zich vastklampt aan de onfortuinlijke redder.
Zou één bic dan teveel gevraagd zijn ?

De oude mijnwerker

Hij knikt traag, met tussenpozen, soms valt zijn hoofd helemaal achterover, botst even tegen de betonnen pilaar, het deert hem amper, hij blijft sluimeren.
Hij past helemaal in het plaatje, rondom hem foto's van het ruwe landschap, de verbeten gezichten van potige mijnwerkers, de ertsen, ontspoorde wagonnetjes. Een rots in de branding.

Behalve ikzelf en wat verdwaalde haastige voorbijgangers heeft niemand belangstelling voor de foto's van de Roemeense Cosmin Bumbut in de immense hall van de Bozar. Een reportage van de, intussen gesloten, Rosia Montana, een goudmijn in het zuiden van het getergde Balkanland.
De man, bruin, gegroefd gelaat, geruite vest en lichtgrijze pull, hij slaapt naast de illustraties. Een levende foto. Het lijkt wel of de beelden sprékender, vivanter zijn dan de slapende grijsaard.
Hooguit vijfenzestig, ongetwijfeld zwaar geleefd. Het kan niet anders of hij is deel van de mijn, het werkvolk, het grauwe landschap.
De man slaapt, maar intussen waakt hij. Behoeder van de ziel van de oude mijn en de kompels.
Moe van het harde labeur zit hij als een levend standbeeld naast het mijnlandschap, er helemaal in geboetseerd.

De oude man en de mijn, in zijn diepste diepte zit hij terug onder grond en boort en boort. Als ik heel nauwlettend luister, in de slechts af en toe met lichte voetstappen verstoorde stilte, hoor ik de drilboor.
Een moment maar verschijnt er een glimlach op zijn gezicht, of een grijns, dat moet dan een grimlach zijn.
Dan valt zijn gezicht terug in zijn oude plooi.
Alleen maar de onwezenlijke stilte in de lege zaal.

Stadsbrief : Wervelende werven

Beste Bruksel,
Graafwerken ? Stoepophopingen ? Valkuilen ? Verzakkingen ? Beton ? Zavel ? Drilboor ?
Ik weet het, je struikelt erover. So what ?
Er zijn kniesoren die zeggen dat het niet gecoördineerd verloopt, vandaag dicht, morgen weer open, op dezelfde plek, zelfde trottoir, zelfde put. Ach, laat ze zeuren.
Creër gewoon een origineel kunstenparcours langs de vele kleine werven op straat : Streetyart, of iets dat daar op trekt.
Laat een vindingrijk artiest daar een 'touch' aan toevoegen en maak van uw talrijke gebreken spetterende artistieke ingrepen.
Vandaag afgebroken, geen probleem, morgen een ander : maakt gewoon deel uit van het totaalproject.
Je bulten, zweren, etterende wonden, ze hoeven niet per se te stinken : laat ze stràlen.
Je ziet het : soms ligt het zomaar voor het rapen.

Immer bereid,
Je, Pacha Kroet.

POEZIendestad

Bij Les Brasseurs ontmoet ik een Joodse jongen.
Helemaal in het zwart, keppeltje en daaronder zowaar dreadlocks met de twee lange krulstaartjes als bakkebaarden.
Een ordoxe Jood die buiten de lijntjes kleurt.
Dat lijkt me een leuke variante in de eerder monotome Joodse coiffure, alleen weet ik niet of het helemaal koosjer is.

Gespot

Het meisje met de welgevormde boezem passeert heupwiegend over de Anspach.
Behalve zijzelf beweegt alles op de boulevard.
Ter hoogte van haar borsten lees ik op haar T-shirt, in megaletters en bezegeld met een fors uitroepteken :
"They"r fabulous !".
Dat is erover, ongetwijfeld.
Maar het is niet gelogen.

Rien de rien

Het begint met wat te tokkelen, het toestel naast hem neerleggen en wachten.
Geen reactie op het berichtje. Nogmaals kijken. Berichten overlopen. Niemand belt hem, hij belt evenmin.
Neemt hem weer ter hand, overloopt zijn contactadressen, over en weer, van boven naar beneden, van beneden naar boven. Hij steekt een sigaret aan, kijkt zomaar wat in het rond.
Roodwitte pet, gebleekte jeans, tegen de dertig.
Nog een sigaret, hij speelt wat met de aansteker. Rechtopstaand, horizontaal, terug recht.
Een tikje met de middenvinger, hij schuift het tot het midden van de tafel, grabbelt hem terug, tikt hem terug weg. Nog eens het mobieltje, zoekt wat muziek, is zijn oortjes vergeten of heeft er geen.
Bekijkt de foto's op de smartphone, daar is hij rap mee klaar.
Kijkt tersluiks naar de giechelende meisjes op doortocht, waarvan het Aziatische meisje vloeiend Pools spreekt. Hij bekijkt ze maar even en blijkbaar onverschillig. Dan steekt hij weer een sigaret op.
Er is een aangename namiddagzon op het Exki-terras aan de Brouckère.
De va-et-vient van winkelende madammen, ambtenaren die in de haast een koffie nemen, verliefde koppeltjes, studenten die hun kot komen inrichten. Een piepende wagen, sirene's, muzak uit het belendende café.
Soms komt een serveerster de tafel afruimen. Zijn koffie is allang leeg maar ze laat het kopje ongemoeid.
Hij kijkt opzij, nog een sigaret, dan tikt hij het met pakje op de tafel, minutenlang.
Even de armen gekruist aan tafel, dan weer achterover leunend.
De grijsheid van een zonovergoten achternoen.
Het trage vermalen van een doelloze dag.

POEZIendestad

Een verdwaalde artiest heeft in een driftige bui een halve ton kranten uitgekiept op de sporen aan de Brouckère. De magie van de surrealistische insteek en de vonk die overspringt : een poëtische collage, zomaar gratuit.
Een steeds verder verbrijzelende Metro op de rails, vermalen door de metro, metro op Metro op metro op Metro. Straks alleen nog flarden, zinnen, verhakkelde woorden, letters. Punten.

Gespot

"Il me manque 5O cents !", zegt de vriendelijke jongen aan de Brouckère. Hij vraagt het zo oorspronkelijk en vanzelfsprekend dat een argeloze voorbijganger meteen in zijn portemonnee tast.
Bedelaars worden hoe langer hoe inventiever. Kind in de kliniek, dure operatie, moeder op sterven.
De vreselijkste verhalen passeren de revue.
Soms lees je in de dronken ogen de leugens maar soms weet je het niet.
Daarom heb ik liever dat ze zeggen waar het op staat : "j'ai soif", liever dat, dan zoals vanochtend, "il me manque 5O cents," voor het spaarpotje van een nieuwe Ipod.

Manger d'aimer

"Ah, et j'ai un nouveau GSM."
Ze toont fier de Nokia, lijkt nagelnieuw, daarop fluistert ze één en ander in het rechteroor van de bejaarde man met het gestreepte hemd. Ze grijnzen beide.
"On, m'en a volé trois," voegt ze eraan toe. Oog om oog, tand om tand.
"Mon petit-fils a tout effacé et l'a bien arrangé." Ze lacht opnieuw, de oude man monkelt amicaal.

De happy finder is kastanjebruin gebrand, gouden oorringen en een florissant roze kleedje. Ze moet midzestiger zijn en ze vertelt haar verhaal ongegeneerd op het terras van het Volkshuis aan de Parvis.
"Et j'ai rencontre un nouveau mec," gaat ze verder, met dezelfde nonchalance waarmee ze haar nieuwe GSM heeft gevonden.
"Mais il vient uniquement pour manger, il ne dort pas. Ah, ça j'ai dit bien clairement dès le début. Manger oui, dormir chacun chez soi quoi. Tu te souviens Jacques, ah, comme j'ai eu des ennuis pour le jeter à la porte."
De oude man grinnikt : "Il faut être prudent, on ne sait jamais qui tu prends à la maison t'sais."

Ze beschrijft hem in het lang en breed. Een donkere man, gescheiden, iets ouder maar heel vitaal.
En proper op zijn eigen, dat is belangrijk.
Ze heeft hem ontmoet in de Pianofabriek en het klikte meteen.
Maar ze is prudent, alles op zijn tijd.
"Hier j'ai rencontré son fils, beau garçon et très poli."
De oude man blijft geïnteresseerd luisteren, het soort verhalen dat hij straks, ietwat aangedikt vertelt aan de copains bij het jeu de boules in het park.
Ze zullen er smakelijk om lachen, ah Suzanne c'est un numéro.

Het is nog vrij vroeg, een felle namiddagzon.
"Bon, Frans, je te laisse, c'est l'heure pour préparer le souper," - haar paardestaart gaat nu hevig over en weer terwijl ze het uitschatert.
"N'oublie pas le dessert !", zegt Frans nog en ze lachen opnieuw samenzweerderig.
Ze haast zich monter naar huis, hij kijkt haar na, hand over zijn ogen om ze goed te monsteren in het felle zonlicht. De man schudt lichtjes zijn hoofd en grinnikt.
Hij zet zich aan het grijsgroene tafeltje.
Tijd zat vóór het avondmaal.

Stadsbrief

Beste Bruksel,
Zoals u zelf heel goed weet genieten wij een boven- en een benedenstad.
Dat is ongetwijfeld een troef en levert mooie skylines maar het is evenzeer een struikelblok voor simpele lieden, waartoe ik mezelf reken.
Met de fiets van de Brouckère naar de Naamse Poort bijvoorbeeld is enkel weggelegd voor hoogtechnologische velo's of gespierde bikers.
De Stib, uw gewaardeerde vervoersmaatschappij, wiens voorzitter onlangs nog zijn abonnees schoffeerde omdat ze de tram gebruikten, zou hieraan veel kunnen verhelpen.
In een bergstad als Brussel hadden ze al veel langer veel inventiever kunnen zijn.
Bijvoorbeeld : in principe mag je je fiets buiten de spits meenemen op de Metro. U moet het maar eens proberen.
Veel verstandiger en véél duidelijker zou zijn de eerste en de laatste wagon van een metrostel volledig en uitsluitend te vrijwaren voor fietsers.
Dat zou een vrolijke fietser, zoals ondergetekende, heel erg stimuleren om én de fiets én het openbaar vervoer veel regelmatiger te gebruiken, om van laag naar hoog te gaan.
Het is maar één tip, maar er worden ongetwijfeld mensen betaald bij jullie om dit verder te ontwikkelen.
Aldus : help de eenzame fietser om de heuvels te overwinnen (maar ook de verre ritten, bv. naar het Woud) en meer faciliteiten te creëren voor de velo op de metro. Met de vrolijke reclameslogan : Metrovelo !

U genegen,
Pacha Kroet.

POEZIendestad

In de reusachtige krater die De Meuter heeft geslagen op de Wolvengracht, naast Au Nouveau Monde, is slechts één flard van het pand overeind gebleven.
Tussen de brokken beton, de gescheurde poutres, het versplinterde hout, in de immense puinhoop staat de glazen deur fier rechtop en wijdopen : kom maar binnen.
Geen scheurtje, zelfs geen vlekje bevuilt de hoge deur, frame en glas onbezoedeld.
Het ongeschonden fragiele glas in een stenen woestijn.
Parel in een zwijnenstal.

Gespot : De Toeristische Dienst

"Sorry, it's closed. Fermé !"
Zou zijne excellentie Muyters op de hoogte zijn dat in de hoofdstad van Vlaanderen toeristen de deur worden gewezen in een vreemde taal, in hun eigenste Toeristische Dienst ?
Vraag alstublieft niets over Brussel (hoezo Vlaamse hoofdstad ?), godbetert Wallonië in het Flanders Info-Center op de Grasmarkt, maar je wordt wél in het Frans of Engels vriendelijk verzocht op te hoepelen.
Een vrolijk schoonheidsfoutje.