Toen verleden week onze poes, met de welluidende naam Katastroof, spoorloos bleek moest ik noodgedwongen op pad in de buurt.
In vieze keldergaten, tussen muurspleten, achter puinafval en vunzig vuilnis liep ik met bedrukt gezicht rond, aldoor roepend : "Katastroof ! Katastroof !".
U kan er van op aan dat men door het simpele zoeken naar een huiskat flink wat opzien baart.
Sindsdien gaan er geruchten over mij in de wijk.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten